Се загледав сега во сарделата и забележав дека лисјата ѝ венеат и ливчињата од цветовите брзо отпаѓаат.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Неа некој ја имаше донесено тука уште во првите денови и сите ја имаа прочитано по којзнае колку пати, така што лисјата ѝ беа станати дебели и разресавени од честото прелистување со нивните рапави прсти.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Најлакома, најалчна, беше пингуикулата која секој ден испушташе по еден нов лист; за да ја нахрани, учителот во нејзините свиткани лисја ѝ фрлаше секаква храна, секакви отпадоци; лисјата постојано ѝ беа подзинати како усти од полиња кои чекаат да се нахранат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)