лице (имн.) - ѝ (зам.)

Лицето ѝ го озари изразот што ја красеше кога бевме сите заедно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Носеше голем буќет и плачеше. Лицето ѝ беше мокро, прекриено со солзи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Рена го погледна Јакова. Потоа на лицето ѝ се појави насмевка, како воздишка на олеснување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така зборува повисоката жена, сепак строго и прекорно. Кожата на лицето ѝ е остра.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа седи превиена, лицето ѝ е темна кожа, во сувата рака држи бастун.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Лицето ѝ беше спокојно, но без насмевка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веднаш стана. Штом го забележа, од лицето ѝ исчезна загриженоста.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се плашеше, но не сакаше да признае. Лицето ѝ беше бледо и потно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Рози го крена погледот, крупните сини очи беа влажни и црвени, а бледото лице ѝ се вцрви.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Првин лицето ѝ изгледаше необично и одбивно, но сега изгледаше убаво.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Стана ги гледаше. Солзите сосема и се исушија а лицето ѝ светна.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Снежана во сонот слушаше а по лицето ѝ се шеташе чиста, радосна насмевка...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Очите на Сандра бликаа од радост што го гледа дојден, а лицето ѝ беше озарено како да одразува целосно сознание за радостите на животот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но среде насмевката можев да ја здогледам на нејзиното лице скромната лединка по која се движеа со речиси отсутни чекори многу од нејзини размисли и чувства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На лицето ѝ се појави онаа насмевка што личи на изненада а притоа следена и со изразот на потсмевањето. (Мајка ми ѝ одговори со насмевка што не кажуваше ништо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не паметам колку време помина, но наеднаш лицето ѝ се измени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еден полуселски облечен ѕидар со капки вар по лицето ѝ подаде неколку дваесетпетпариња.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Повремено ја погледнував – на лицето ѝ трепереше онаа насмевка што некои од слепите луѓе ја имаат постојано, дури и кога чувствуваат страв, гнев или ужас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно спарно утро на почетокот на јуни Паулина, Марие, Роза и јас отидовме на железничката станица, за да ги испратиме брат ми, Марта и Ана, последните од списокот на Зигмунд кои требаше да заминат од Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежеше склопчена како и секогаш кога спиеше, со свиткани нозе, со главата спуштена на градите, со рацете стиснати на стомакот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми рекоа дека умрела во сон; лицето ѝ беше толку мирно, што на него не можеше да се види трага ниту од сонот, ниту од животот, ниту од умирањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така беше сѐ до нејзината деведесетта година, а потоа како да остаре и за она време во кое го имаше запрено времето, и само цртите на лицето ѝ останаа исти – остри, како во камен исклесани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повеќе не сакаше да се среќава со никој кој не беше член на семејството, чекореше несигурно и без придружба не излегуваше од дома, а и тие прошетки завршуваа брзо - ќе застанеше, ќе речеше дека веќе не го препознава градот, и ќе се свртеше кон дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас клекнав крај неа, ѝ ги фатив рацете, а таа го потпре своето лице на мојот врат, ја слушав како плаче, како испрекинато дише, и знаев дека со солзите заради нејзината физичка немоќ се мешаа и солзите заради една друга болка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А сега зрачи со спокој.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И пак се поткрена, додека усните ѝ трепереа, лицето ѝ се грчеше, во очите ѝ навираа солзи; се поткреваше од креветот и се уриваше на него, а потоа веќе не успеваше да се поткрене, ги гризеше усните и плачеше, и удираше со рацете згрчени во тупаници по своите немоќни нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара во таа соба молчеше и беше неподвижна како и сега, но лицето ѝ беше во неопишлив грч.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Бледото лице ѝ стана модро од напор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Лицето ѝ остана благо, само брчката над левата веѓа потемне.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Побрзав да кажам дека од таа девојка, нејзина ќерка или комшика, побарав вода, жеден сум, ги наврев опинците да побарам бунар или чешма.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Смири се душо, тоа сум јас. - маската на нејзинито лице ѝ оневозможи веднаш да ја препознае својата тетка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во болен грч ги подаваше рацете. На лицето ѝ се оцртуваше покајување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од лицето ѝ зрачеше младешка убавина недопрена и немилувана, но стасана и желна за првиот грев.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада, која секогаш говореше течно, почна да пелтечи. Лицето ѝ доби восочна боја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А лицето ѝ е бело, небаре варосано ѕитче. Мислиш спие жената.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Игра напред Велика, лицето ѝ е осветлено ко јаболко од ковчег извадено, а јас само збирам оскомиње.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Русата коса ѝ паѓаше по рамената покриени со сивкаста карирана кошула, а лицето ѝ беше ишарано со црвени пеги, кои можеа да се видат дури и во слабо осветлената малечка бина на Златно славејче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А на лицето ѝ пишува: – Што се случи?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кутрото девојче не одговара на прашања, се мурти, готово е да заплаче. – Да се вратиме дома? – прашувам јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нејзината тајна му бега под прстите. Неговото лице ѝ бега од погледот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа започнува да се опијанува од мирисот на чудесните бои.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но тој на лицето ѝ забележува змиска насмевка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја фрли од на себе онаа застрашувачка облека и започна да ги носи фустаните што одамна ги оставила по шкафовите од разни материјали и кројки кои при одењето трепереа на нејзиното тело; и секој ден ја менуваше богатата гардероба; и косата ја пушти да ѝ паѓа по рамењата и плеќите и да ѝ виори при одење; чекорот ѝ стана полетен носејќи место чизми лесни чевли со високи потпетици кои мелодично поткрцнуваа во склад со виткањето на нејзиното тело; бледилото на лицето ѝ се замени со руменило, погледот ѝ стана мек и благ; устата ѝ ја изгуби мртовечката згрченост, се развлече и се исполни со сочност и благост.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На скелето од куќата што се гради стои Богдан со мистријата и фанглата в раце; од едната страна е газдата на куќата Шандор; од другата страна жена му Стела; Богдан на главата има капа од весник истркана со вар; малку е поднасмевнат како првпат да се слика или како да има поттргнато малку повеќе пијалак од шишето што му ѕирка од џебот; насмевната е и Стела чиј фустан и престилка се испрскани со малтер; на главата има шамија, но бујната коса ѝ стрчи од страна; лицето ѝ е машкесто, јадро, со изразити црти;
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од зелените очи ѝ избиваше мачкин поглед, кој при директен судир со него, те стаписуваше; лицето ѝ беше како кип, строго и студено, со згрчени усни што ѝ останале од времето кога мажот и Вајс ослепел.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја крена чашата и наздрави при што сите станаа и со насмејано и весело лице ѝ отпоздравија: „Многу среќа и радост во Новата година!“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога умре, лицето ѝ стана безизразно, како раката на смртта да ѝ го избришала ликот, изгледаше слично на некој кип кого дождот и сонцето низ вековите го обезличиле.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нашминканото лице ѝ личи на кукла: час со изглед на девојче, час на старичка, никако меѓу нив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Лицето ѝ гореше, гласот ѝ беше туѓ. „Ти не веруваш дека човека може нешто да го понижи.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Лицето ѝ беше пожолто, а преку челото и слепоочницата имаше долга лузна од рана, делумно скриена со косата; но промената не беше во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лицето ѝ доби млечно жолта боја, а усните и беа поцрвени од обично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Вие двете, смрдли светски, чудо сте невидено, вие сте пичка и пол,“ им велеше Андон, а тие се кикотеа и велеа „Ние сме две пички по пичка и пол, а ти си само едно куре,” и пак се кикотеа и, божем да му покажат кои се и што се, се лизнаа една на друга (испотени, тоа го направија лесно), Азра легна на креветот грбечки, Лилица помешечки легна над неа, но од спротивната страна на нејзиното лице ѝ ја пикна главата меѓу нозете и започна да ја лиже, чувствувајќи го истото меѓу своите нозе, подземајќи го тврдото и разиграно јазиче на Азра која, лежејќи под неа пак во најдолниот дел од отворот ѝ ги спушти средниот прст и показалецот до најдлабокото, при што Андон (за да им покаже кој е и што е) беше веќе качен над Лилица, со свиткани коленици по страните и со силен крик на страст заривајќи ја машкоста меѓу нејзиниот широко отворен задник, ѝ го полнеше анусот со сперма, пцуејќи ја, гмечејќи ѝ ги рамениците и гризејќи ја по плешките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лицето ѝ беше чисто, со развлечена, блага насмевка на усните.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нејзе лицето ѝ го покри некој полунасмеан, полутажен израз.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Беше со еден тенок, лесен фустан, колената пред мене не ѝ ги покриваше. Оние црвени дамки на лицето ѝ светнаа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога се врати дома Марија, сите забележаа дека лицето ѝ свети од радост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Видоа дека лицето ѝ се разведри...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- рече Марија и лицето ѝ светна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Устрау да го удри, што не го најде порано, цалото село ќе си останеше, немаше уште еднаш да тргаме маки! зборува и збивта, крвта во лицето ѝ се има кренато, а од очите ѝ болскаат искри.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа не размислува за Дине и за Риса на која лицето ѝ станало црно како шамијата околу него, туку на станов за прв пат во неа го населува Доне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— На лицето ѝ се оцрта задоволство, дамарите ѝ се разработија и доби сила и кураж што побргу да стигне до постелата, да легне и да го погледне тоа стаорче што сакаше да ја отера в гроб.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По раѓањето на Нешка, лицето ѝ се избистри и обеле уште колку што беше бело, очите ѝ светнаа како молња, косите ѝ беа заплетени, прибрани, а растресените цулевци како свила ги покриле ушите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
От радост лице ѝ пламти.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Откако Ленка остави кошула тенка ленена недовезена на разбој и на наломи отиде тутун да реди в монопол - лицето ѝ се измени веѓи паднаја надолу и усти свиа кораво.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Лицето ѝ се стемни. Ги собра веѓите. Очите ѝ се навлажнија. Сигурно, во себе, плачеше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Кога се сети дека е ноќ се насмеа со чуден глас: - Штета, беше темнина, нели? - праша и ми ја пушти раката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И додека го теши вознемирениот дел од главата на закланото добиче нејзиниот конечен суд постојано се сведува на ист заклучок: "Гледаш, непотребно ме засрамуваш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Забележувам исто така дека лицето ѝ станува сериозно штом ќе стори обид да го смири неразумниот јазик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Лицето ѝ беше завиткано в темен превез од силните рефлектори поставени зад неа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Збунет од оваа нејзина упорна непромисленост бидејќи бев уверен дека лицето ѝ е в ред; долго се прашував како да ѝ помогнам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јазикот ѝ е меѓу забите, лицето ѝ е собрано од голема концентрираност.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А таа, нестрплива, место да влезе, притрчува до џамот, лицето ѝ спотнато и озарено како зрела кајсија, и вели: „Беше“!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се склупчи на каучот и лицето ѝ стана жолто, темно.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Готова бев да се карам и да почнам да викам дека јас не ја згазнав мачката, туку дека таа прво ме гризна, па што сака нека е со мене и со Дино и со киријата и со станот, но во тој миг влета Дино со шпиритус и со завои и ме фати за рака да седнеме на каучот да ми помогне да ја исчистам раната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога требаше да почне нова реченица, дишеше низ нос или кога ќе ѝ се истрошеше здивот, пак го употребуваше носот за да земе нов и продолжуваше со мислата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Имаше големи, румени образи и млечнобел тен, а брчки скоро и да немаше, затоа што лицето ѝ беше толку растегнато од дебелината, што личеше на мазна тркалезна погача.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Лицето ѝ се вцрви, ја протна раката преку железните дупки на портичето и силно го турна Томе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Без очила некако поинаку го гледа, а и лицето ѝ е различно, како што им е различно на сите луѓе кога ќе ги извадат очилата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Станав и набрзина се облеков, со чекорите и лекото дишење сè уште присутни пред вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сепак, лицето ѝ беше меко и добро, за разлика од лицето на братучед ми Никола, кој воопшто не изгледаше среќен што има гости.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свртен во профил, очите во кои некогаш се вљубив и за кои порано мислев дека се зелени, одеднаш ми се видоа жолти како очите на мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Покрај тоа што и лицето ѝ беше дебело, имаше страшни, жолти очи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По девет месеци лицето ѝ пожолте како лист пред сронување од својата гранка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Лицето ѝ се вцрвило од игра и сонце: „Утре ќе ви раскажам колку убаво си поминав.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Нина длабоко се издиша, лицето ѝ стана сериозно: „Драги еколози, најнапред се извинуваме дека доцна ви одговараме, попречија новогодишните, па и божиќните празници, па зимскиот распуст, па дури после одржавме состанок, со задоволство ја прифаќаме соработката, со желба да се посетуваме, вие доаѓајте кај нас во Струга на летување и знаете колку сме гостољубиви.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Таа малку се помести. Лицето ѝ е поцрвенето од топлината.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Иако лицето ѝ беше подуено, жената изгледаше млада.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
“Сигурно доста време била овде,” му рече еден цајкан со стомаче на еден млад, кратко потшишан цајкан којшто клечеше покрај телото и си ја симна шапката како да се подготвуваше за “бакнежот на смртта”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лицето ѝ се намурти и почна да плаче.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кратко потшишаниот цајкан ⥊ ја отстрани косата од лицето и ја впери светлината од батеријата во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лицето ѝ беше скоро сосем покриено со косата. Таа беше кафеава и замрсена на начин како што ни ветерот ни спиењето не би можеле да мрсат коси, замрсена како да ги впила брановите - дебели прамени, лигави како морски алги. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 180
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако татко ми ќе нè избацеше нас, застануваше пред мајка ми со рацете пуштени надолу, а таа со воздржаност, ќе му ја фатеше дестана рака и Боже, Боже колку ќе му ја избацеше, а кога ќе ја кренеше главата – лицето ѝ беше полеано со солзи радосници.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Вратот меѓу рамената ѝ беше снажен конусно извишен до под аглестите вилици над коишто лицето ѝ сјаеше со ведрина, челото ѝ беше просторно, а косата црвена и ситно кадрава, собрана во туфка на тилот и висната над пловината на грбот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија запира малку, ја поткрева главата, врз лицето ѝ паѓаат првите студени снежинки и наместо да ѝ одговори на Чана, друга мисла го зафаќа местото во нејзината глава, дека може заради оваа промена што мигум се случува таа го имала тоа ни добро ни лошо треперливо неспокојство.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Целото лице ѝ го покрива со бакнежи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лицето ѝ е без веѓи, без трепки, косата ѝ е подгорена и сроната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сиротата таа се правеше добра и пречиста, додека од лицето ѝ зрачеше измачување на совеста која ја чепкаше додека седев тука покрај неа со невиниот поглед кој ми беше насочен кон неа и нејзината нечиста природа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Лицето ѝ грееше како пролетното сонце на небото.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И изразот на лицето ѝ беше како на виновник.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас знаев зошто, ама не сакав да ѝ олеснам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, во истиот миг блеснаа нејзините крупни, синозелени очи и целото лице ѝ се озари од голема радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На лицето ѝ се гледа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Уморна си? – ја прашав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Погледнав во правецот кон кој таа гледаше и го видов: висок, со кусо потстрижена, речиси избричена глава, со три обетки во увото, немарно облечен, намерно така, за да биде поразличен од другите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)