лице (имн.) - мој (прид.)

И секогаш вие мирноспијачи, вие кроткосонувачи – го сонивте ли можеби лицето мое сончогледно?
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Но не грижете се мили сограѓани, јас само гласно трагам по лицето мое изгубено.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Паѓам во поле сончогледно (лицето мое сончогледно во полето сончогледно го губам).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
„Го видовте ли некаде лицето мое сончогледно?“ И истрчувам – од врвот на јазикот, од провалијата во зениците. И секогаш ноќно, пополноќно.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)