лице (имн.) - и (сврз.)

Нејзините перформанси на еден вознемирувачки начин ги комбинираат спокојните, банални, секојдневни активности, повредите и болката - голтање на гнило мелено месо додека гледа ТВ-вести во намерно неудобна положба; наизменично ранување со жилет врз стомакот, очните капаци, лицето и рацете додека си игра со тениско топче (Психа, 1974); бескрајно гргорење со млеко сѐ додека исплуканата течност не се обои со крв (Sang, Lait Chaud, 1972); искачување со незаштитени стапала и дланки низ скалички составени од жилети (Escalade Sanglante, 1971).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако тој ја прифати понудата на работодавачот, нема право 82 на отпремнина поради престанување на претходниот договор за вработување, а го задржува правото да ја оспорува пред надлежниот суд основаноста на причината за промена на договорот за вработување (чл. 78, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оваа постапка, во февруари 2011, заврши со осудителна Пресуда XIX K.бр. 1652/10 против сопственикот и управител на градежната компанија (градежен инженер Т. Орцев), со која тој беше прогласен за виновен за сторено квалифицирано кривично дело тешки дела против општата сигурност10 затоа што свесно не ги испочитувал одредбите од тогаш важечкиот Закон за заштита при работа (1998 – денес вон сила, бидејќи е заменет со ЗБЗР/2007).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работи на обезбедување на лица и имот можат да вршат лица кои имаат лиценца за работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По исклучок, во случаи предвидени со овој закон или со прописи донесени врз основа на закон, решението може да се донесе и усно.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Обезбедување на лица и имот, под условите утврдени со овој закон и во согласност со ЗТД, вршат правни лица регистрирани за вршење на таа дејност во вид на давање на услуги и/или правни лица кои обезбедувањето на лица и имот го вршат за сопствени потреби (чл. 3, ЗОЛИ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Писменото решение содржи: увод, диспозитив [изрека], образложение, упатство за правно средство, назив на органот, со број и датум, потпис на службеното лице и печат на органот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нему, како дотогаш неосудувано лице и фамилијарен човек, му беше одредена алтернативна мерка условна осуда од шест месеци казна затвор, со напомена дека оваа затворска санкција нема да се изврши доколку осудениот, во рок од наредни две години, не стори ново 201 кривично дело.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По барање на работникот не го објавуваме името на тужената Агенција за обезбедување. 2.  Оваа дејност од јавен интерес кај нас е регулирана со ЗОЛИ (1999).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
10.  Со третото дополнување на ЗРО (2005), она од септември 2009, се воведе и институтот психичко вознемирување на работно место [„мобинг“], кое се дефинира како: негативно однесување од поединец или група кое често се повторува – најмалку во период од шест месеци – а претставува повреда на достоинството, интегритетот, угледот и честа на вработените лица и предизвикува страв или создава непријателско, понижувачко или навредливо однесување, чија крајна цел може да биде престанок на работниот однос или напуштање на работното место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Просто ми е непријатно од нивните глупави изрази на лицата и воловските погледи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гоце мирно го ислуша соопштението за исклучувањето, се сврте налевокруг и со светнато лице и радост го напушти јункерското училиште.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Едниот од нив беше на среден раст, со калешо лице и имаше црни засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На сите излези во градот имаше поставено турска стража.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Слободно ли е да седнам во вашето друштво? - праша главниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие завиткаа цигари, ги запалија и се порасположија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На крајот Гоце се поднасмеа, го разведри лицето и рече: - Ако, ако...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дончо, дедовото внуче! - му викна дедо Петре на своето деветгодишно внуче. - Повели, дедо? - се огласи тоа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој беше со тркалесто лице и црни завиткани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мира плачливо го собра лицето и го погледна Колета.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
10. Најпосле остана Толе сам да „пашува“ по неговиот „пашалук“ — старо Мариово, со своите арамии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само женственото лице и обетката на десното уво можеа да предизвикаат во прво време малку сомнение, но четникот рече дека му се амајлија од баба му та ништо чудно не се предизвика со тоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога се помазни по лицето и виде дека од убавата црна брада останале само корењето, силно се натажи, та дури и обескуражи, небарем сета сила му се зеде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ислуженото тело веќе не ја додржуваше душата. Беа исчезнати од Татковото лице и брчките, трагите на големиот егзил.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Така среќно стаса и до дома, колку да го освежи лицето и да промени облека, пред да се појави на работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
1. - Нема таков човек, - му објаснуваше Фоте на Боге, занесувајќи му се во лицето и служејќи се со рацете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така наложен однатре, како распалена и вжештена варница, чичко Томе темно се врцвува во лицето и мислиш ќе пукне како афионска чушка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа Гринавејовото инсистирање на материјалната опипливост - неговата склоност кон румено месо, меснати тела, неизделкани лица и таквите телесни постапки како плукање или мочање - пред сѐ потсетуваат на разгоропадената, висцерална уметност на Џекоб Џорданс.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Исус Христос е со црвени чорапи и бледо лице И сега самик шета по небото и размислува Како се случи да остане бездетен Кога веќе знае дека Не умира само оној што ќе роди И проклет нека е оној Што цел век нешто прета А ништо за иднина не ќе запрета.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Почнувајќи од 01.02.2015 год. надлежност за решавање по жалби против решенија донесени во прв степен во инспекциска постапка има Државната комисија за одлучување во втор степен во областа на инспекцискиот надзор и прекршочната постапка, Сл. весник на РМ, 130/14. 38 48 до денес, беа и промените во периодот на нашата анализа, каде дојде до значителни и суштински промени како во висината на казните, така и за поведенијата за кои тие беа пропишани, а кои соодветно ќе ги разработиме. a) кај чл. 264, под кој се подведени оние поведенија кои се сметаат за „потешки“ прекршувања на правата на работникот дојде до интервенција, како во висината на предвидените казни (глоби), така и за основите по кои овие казни се пропишуваа: ● дојде до драстично намалување на глобите за повеќе од половина од претходно утврдените износи, како за работодавачите – правни лица и за нивните одговорни лица, така и за работодавачите - физички лица.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Во врска со висината на казните следеше нивно намалување и тоа кај сите засегнати страни: работодавачот, директорот, односно одговорното лице и работникот задолжен за водењето на евиденциите.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Баба му го погали по лицето и му рече: - Убав сон си сонувало, внуче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Влезе висока болничарка со строго вкочаеното лице и ми подаде една книга.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Аким се доближи до мене. Врелата пара на млекото ме удри в лице и јас отстапив еден чекор очекувајќи нешто непријатно од ова неразбрано и силно момче: прст в око, нокти в грло.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го очекуваа првиот снег. Откај Шар бришеше студен ветар, штипеше за лице и ги соголуваше уличните дрвја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ко лице и песната бестрасна беше, но река в кристално корито, чинам, што тече низ песок, гонејќи ја полека-лека жедта на тие што минат.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А на казанчено секогаш ги имаат оние, златнине тацнички, да им се сневиди, со куп шарени топчиња сапун!321 Кој да знае дека шарени топчиња сапун можеле до толку да бидат смрт за вистинска љубов? ‌‌Токму во овој контекст штосот на другар ми дека и дечко му и тој ќе копнееле по венчаницата ја открива својата вистинска значајност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете што ти е тоалетното креденче... Тоа кремчиња за лице и дневни шампони.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Младата продавачка, речиси софистицирани со набеленото лице и црниот, припиен фустан, ми ги завива во украсна хартија писмата на Ван Гог до братот, расказите на Бруно Шулц, Вејтсовиот „Џокеј полн со бурбон“ и книгата со патетичен наслов „Предсмртна љубовна песна“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја немаше нејзината веселост, што постојано ѝ го прекриваше лицето и ѝ ги осветлуваше очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ме затвораа во кафези, ме јадеа ѕверови, бегав од вештерки и кога се разбудив ја сетив топлата нежна рака на татко ми врз моето лице и неговиот загрижен глас што ме викаше по име.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Пред пештерата каде што е закопан последниот калуѓер, секоја вечер од манастрискиот клет, од ноќвите, истрчува жена во црно облечена, без лице и остава барде со манастирска вода и троа леб.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во замена за тоа ние ќе имаме лице и право да се надеваме од нашиот великодушен господар да добиеме полна автономија во црковното и училишното дело и полна рамноправност пред законот и во месната самоуправа во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Балабанов заминал на студии со насмевка на лицето и со восхит кон Гоцета и неговите дела.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ја тргав главата од него но тој сакаше да ми ѕирне в лице и, како да сака нешто тајно да ми каже, ме удри со колено по колено.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да можеме да му помогнеме, без нишање, со тежина на соборено стебло, Борис Калпак се урна преку софрата и остана со распарчено лице и без движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледајте. Од неголема чука се спуштале кон нивниот челник коњ и јавач, дебелникав човек во темномодра облека, војник или одметник, вкочанет натрапник со нејасно лице и со нејасни намери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со едната плешка лежев врз нечија секира. Немав сили да станам и да се преместам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со ракав ја избришал потта од чело и ја потпрел кубурата на каменот да гледа со десното око по црната линија на цевката кон голината по која уште одел Онисифор Проказник. - Ни кажала што сакала да ни каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верував дека Онисифор со белег на лицето не ја забележа преплашеноста на моето лице и замагленоста под клепките над кои орлите и небото се измешаа црно и сиво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мирисаше на нештавена кожа и на стопен восок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад него стоеја двајца со побелени фесови, веројатно слуги на првиот, и со волча глад чекаа да се фрлат на нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дејството се одигрува во 1921 година, во Софија Лицата и настаните во оваа драма се измислени.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Го покрива лицето и ја забива својата глава во неговата прегратка.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во ходникот ја очекува лакеј во униформа, на улицата пар вранци и санки со мечкино крзно...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сакаше да се сочува оние двајца да не го вовлечат и него во онаа своја каша, што ги обземаше сега целите, се мачеше да изнајде нешто, со што би го одвратил тоа од нив, но за сето време продолжуваше само да молчи во миризливата топлина на ложниците околу своето тело и на лицето и за сето време продолжувајќи јасно да сеќава како оние тонат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така и продолжуваше напред. Така и се зацепуваше нагоре, заздишен до несвестица, син во лицето и испотен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XXV. ... Беа едни сосема далечни и благи, едни речиси неосетни трепети од некаков тивок топол повеј; минуваа долго и лесно низ целата негова снага, а потоа сите му се насобираа на лицето и сега му застанаа тука и почнаа да се засилуваат и да го греат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од топлината оживува неговите прсти, огнето го загреваше во лицето и по колената, а неговите одблесоци веќе не можеа да откријат ни најдалечно прошмугнување наоколу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
О, колкава радост имаше во сето тоа небо, во тоа сино, богато небо, што почнуваше веднаш од неговото лице и траеше постојано, без ниеднаш да се сврши, многу подалеку од допирот на неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа понекогаш почнуваше да боли по лицето и под очите; беше некакво самосожалување и го тераше да солзи, онака гладен, онака заздишен, онака бессилен и онака сам пред тоа нагорно море од снег, крај тие скочанети стебла, од чијшто допир му мрзнеше преклонетото чело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко имаше сосема црвено лице и веќе беше како дома, префаќајќи нешто околу фенерчето со малечко, топчесто шишенце, многу помало од неговата тупаница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше најмногу нервозен кога се усвитуваа оние двете жарчиња; пренапнатоста му се плискаште тогаш во лицето и под мишките како задушна, горешта далга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе ве известам кога ќе оди емисијата, а вие ја имате привилегијата да го запознаете и моето лице и мојот глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ружа го бележеше секој гест на лицето и телото на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И овде на сликата гледаше исто лице и става.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го гледа нејзиното лице и градите обилно осветлени од ламбата ставена пред неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И таму лежи човек и плашливи одблесоци од батеријата отскокнуваат по лицето и рамото, се лепат на каскетот, покриен со танок слој земја.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Едно попладне го освести ладен плисок на вода врз лицето и сети дека го свлекоа од височината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ситни кршенки го шибаат во лицето и кожата се грчи во болни гримаси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сè исти се тука луѓето: претседателот на судот, (стар, дремлив и кроток), иследникот (зборлест и пријатен човек), судскиот писар (со темно лице и воспалени очни капаци).
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Раскошно расплетената коса на жената бие во неговото лице и му ги заслепува очите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зад нив се наѕираше лицето и дел од градите на иследникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја гледаше Водата од височина, со изобличено лице и насмевка што грми, а ехото од смеата грдо се повторуваше во воздухот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На местото од „шерпи и кутљачи“, сега редам фини теглички од „помадици“ против брчки и длабоки бразди и се откажувам од гордото покажување на моето вистинско лице и времето испишано на него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ланската година, во пролетта, кога Јаузоските раетини кршеа камен за новата кула Јаузоска, Андон Анѓелов Јанчески, вториот Анѓелов син, бил искачен најгоре на спилата и како што измавнувал со чеканот, однатре од спилата бувот му се џитнал право в лице и додека Андон се тркалал прудолу по спилата, тој, бувот, како од праќа фрлен, се изгубил во шумата под Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се обиде последен пат да стане. Го издолжи лицето и покажувајќи ги како во закана ретките заби, се смири.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Беше ситен и жилав, благ во лицето и уште поблаг во зборењето, работлив и сиромав, со живи очи, сиви мустаќи, јаки безболни заби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во водата е и едно ретко облаче, забелено, како и косата моја. Моето лице и небото на исто место се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му гасне веќе и свеќата на лицето и така, налутен, го оставам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ги тепа мажите, а жените се мачкаат со кал по лицата и со лепешки по рацете. И смрдат, корнат жените.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и таа ништо не одменува, вели. Само го крие лицето и липа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Високо дваесетгодишно момче, со нежно детско лице и набилдани мускули, му откина една карта од купчето кое го држеше в раце и го пушти да влезе внатре.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Целиот беше крвав. Лицето и белата брада му беа испрскани со црвени дамки, како да прележува сипаници.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И загатката останува загатка! Надењка молчи, мисли на нешто...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Држењето на телото, ритамот на дишењето, правецот на погледот, изразот на лицето и тонот на гласот на секој од учесниците означуваат или отвореност и дозвола да се напредува побрзо, или пак вознемиреност и барање разговорот да се успори или привремено да се прекине. Andersen (1991) предлага ритамот на разговорот да не биде побрз од оној на најколебливиот учесник.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не сосема. наслушнувајќи го кркорењето на човекот со куршум во градите, коњот со винско испарување во ноздрите, од движење на кобра го зграпчил со заби офицерот за едната страна на лицето и со тргање го разголил до коска.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жена му од кметот пафта со скршена гранка по лицето и се лади.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тука беа во прв ред најчестите заемки како: султан, везир, беглербег, паша, падиша, бег и беј, санџак, ага, ајанкајмакам, потоа на листата се надоврзуваа и муслиманските верски лица и исламското право како: муфтија, оџа, имам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Макар што имаше само неколку месеци како што беше ослободен од заложништвото на островот Малта, тогаш четириесетгодишниот Али Фети изгледаше свежо и енергично, со висока става, широко лице и не толку изразити мустаќи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не беа изоставени и заемките кои се употребувале за именување разни области на кои административно била поделена земјата како: пашалак, санџак, вилает, спаилак, каза, кадилак, наија, кол.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ништо. Само се виде двапати себеси во ледените зеници, се виде во невидени размери, во зелен џакет, со зелено лице и зелена маска на челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сретна многу познати, уште од она време на крвавите воени години и се изненади - луѓето се менеа, имаа други лица и други облеки, а тој, влечејќи се по врелата калдрма, уште му се молеше на својот бог по крчмите и се кострешеше како гладен вепар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во утробата на Томеица во една милисекунда зовре еден крвоскок кој како да ѝ шикна нагоре низ вратот, директно и тресна во лицето и се разлеа насекаде.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој ѝ климна со главата, а таа само срамежливо се насмевна и го трга погледот на страна, чувствувајќи како ѝ шика врелина во лицето и како врвовите на ушите ѝ горат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Како да не постоеја моите дипломатски мисии, моите пријателства ширум светот кои можеа да бидат од интерес за малата Република Македонија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сите мои белешки, корисни адреси на лица и фирми, каде што можеше да се инвестира, да се одржуваат и прошират старите пријателства завршија како куп безвредни, пожолтени ливчиња, feuilles mortes, како што би се рекло на француски јазик, коишто времето ги ослободи од првичното значење. Се помирив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Почнувам да ја мавам по лицето и да викам по неа – бубачки!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сакав да му дадам на знаење дека тоа нема да се случи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој направи една лоша гримаса на лицето и ми се закани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше ноќ и белите лица и скарлетно црвените знамиња беа силно осветлени од рефлекторите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се прашуваше дали одбивноста потекнува само од минатото, или пак е инспирирана од неговото поднадуено лице и од солзите што ветрот постојано му ги притискаше во очите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но за момент тој не гледаше во нејзиното тело; очите му беа заробени од пегавото лице и од неговата малечка, смела насмевка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зад него стоеја офицерот со неподвижно лице и стражарите во црни униформи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше навикната да ги проценува луѓето според нивните лица и ѝ изгледаше природно тоа што Винстон мислеше дека на О'Брајан може да му се верува само врз основа на една средба на нивните погледи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе ти скокнат право в лице и ќе почнат да копаат низ него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше огромен човек, со грива од мрсна сива коса, со обесено и збрчакно лице и со дебели црнечки бузи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А и мене ми беше мило да седнам, да ја гледам, онака мила во лицето и во обноската, чиста како пена од сапун, мислам, да седнам, да поразговарам, да видам во што сум во право, во што не сум.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тоа е дефинирано како „негативно однесување од поединец или група кое често се повторува, најмалку во период од шест месеци, а претставува повреда на достоинството, интегритетот, угледот и честа на вработените лица и предизвикува страв или создава непријателско, понижувачко или навредливо однесување – чија крајна цел може да биде престанок на работниот однос или напуштање на работното место“.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
9 Јавни работи Во врска со ангажирањето на невработените лица при изведувањето на јавни работи погоре веќе беше спомнато дека одбивањето работно ангажирање за вршење на јавни работи доведува до престанок на водењето евиденција за дотичното невработеното лице и негово бришење од евиденцијата на невработените лица, при што тоа може повторно да се пријави во Агенцијата за вработување по истекот на една година (чл. 9 и 10, ЗИДЗВОСН/04).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Согласно ЗИПДНД (1992), правното лице што врши дејност распоредена во дејностите: производство на нафтени деривати, воздушен сообраќај, ПТТ услуги, надворешна трговија, трговија на мало со нафтени деривати, трговија на големо со нафтени деривати, туристичко посредување, банкарство и осигурување на имоти и лица и правното лице што врши дејност регистрирано како претпријатие, може да ги исплатува нето платите за месец април 1992 година најмногу во висина на просечно исплатената нето плата по работник во месец март 1992 година зголемена за 25% (чл. 4, ЗИПДНД/92).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Беа укинати и интерните акции (дефинирани како акции кои се издаваат со попуст и кои не може да се наоѓаат во промет на пазарот на хартии од вредност), а кои можеа да ги купат работниците вработени во претпријатието, пензионираните лица и лицата кои претходно биле вработени најмалку две години во тоа претпријатие, други домашни физички лица и организациите за пензиско и инвалидско осигурување (чл. 1a, ЗДК/89).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Покрај промените во одредбите што се однесуваат на паричниот надоместок, усвојувањето на ЗВОСН донесе промени и во поглед на засновањето работен однос, помошта што ја обезбедува Заводот за вработување при професионалната ориентација, обврските на невработените лица, водењето евиденција за невработените лица и составот на Управниот одбор на Заводот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Целосно се укинати правата како паричната помош и надоместокот на трошоците за превоз и исхрана за време на стручно оспособување или преквалификација, а статусот невработено лице и правата кои можат да се остваруваат во случај на невработеност им се ускратени на лицата кои го имаат прекинато работниот однос по своја волја и на една цела категорија граѓани – земјоделците, односно вршителите на земјоделска, сточарска или друга дејност, без разлика на нивото на приходи.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Согласно ЗВ од 1987 година, ако за одредено работно место се јавиле повеќе кандидати, се утврдуваше приоритет при вработувањето 70 врз основа на критериумите како време на чекање (50% од бодовите), успехот во школувањето (20%), социјално-економската состојба на невработеното лице (15%) и други критериуми како здравствената состојба на членовите на потесното семејство, бројот на издржувачите во потесното семејство, годините на старост на лицето и други.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Релативно млад човек. Црни очи. Измазнета коса. Грижливо негувани мустаќи. Блага насмевка на лицето и во очите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За Марија беше интересно што нејзиниот малечок Карл многу брзо се прилагоди на новите лица и на новиот начин на живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го искриви лицето и одеднаш силно заплака.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кожата на лицето и снагата му беше ишарана со пишанки, бенки, та Богуле често се слекуваше пред огледало да ги гледа, зашто (онака како што му беа групирани по градите) му личеа на соѕвездијата: бик, овен, голема и мала мечка, ралник, пирустија, стрелец и други соѕвездија што ги учеше во училиште.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кала седна на столот каде што седеше докторот и почна да го жулка Илка по лицето и челото, да му турива со лајче вода во устата, да му ја поткрева перницата зад грбот за да му го олесни дишењето, но тој само ја погледна кревајќи ги очните поклопки со напор и при тоа како да се поднасмевна со крајчињата на устата, и таа насмевка му остана на лицето, згрчена, недовршена.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Спискаа луѓето, ја триеја по лицето и вратот, не помагаше ништо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа имаше интересна, чудна глава, која, колку што ја гледаше Илко, толку почудна му стануваше, особено во профил: лицето и челото ѝ беа сплескани, издадени, налик на сечило од секира; носот шилест и издолжен како клун; очите ситни како мониста; веѓите тенки и споени; ушите мали, прилепени; усните заоблени, собрани како свирка. Зборуваше со шуштење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Често лицето и расположението, поради реумата, му се менуваше спрема денот: убав ден - убаво расположение; лош ден - лошо расположение.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од средината на купот се подаде главата на нивниот татко, долго се креваше над купот, како да доаѓаше од некој друг свет, како никогаш црн во лицето и со заматен поглед во очите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На почетокот од записот има една реченица во која се прашувам зошто си го гнасам лицето и дека таа мисла постојано ми се меткала низ глава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не се слагам со вас! Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го слушав фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, Ј. С. Бах, и морам да признам дека ептен ми се допадна умешноста, дури и генијалноста, со која ги преплетува лицето и опачината на еден ист мотив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа е старица со црвено лице и со две месести брадавици: на слепоочницата и кај носот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Си ги намачка лицето и косата со лимонската тоалетна вода која, обично, ја употребуваше за смирување и за освежување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се ладеше и прислужникот Геро заграбувајќи вода со грстите и фрлајќи на лицето и главата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој стоеше како шлакнат по лицето и шумно дишеше исфрлајќи ја лутината низ носот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но, кога јас настапив со мојата дискусија, внимателно ме следеше и како што врвеше времето, му се гледаше на лицето и во погледот дека полека ја прифаќа мојата теза барем засега да не се градат браните на реката, а со тоа јагулите слободно да си го минуваат патот до морето, океанот и назад.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се гледаме еден со друг. Ние сме Семјуел Метјуз и Рејмонд Мозес и Вилијам Сполдинг и Чарлс Еванс и Форест Кол и Џон Самерс и не зборуваме ништо туку само се гледаме меѓу себе во бледите лица и треперливите раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Свежо искосената трева што му ги ороси лицето и телото полека свенуваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја менуваа бојата на лицата и плачеа, некои гласно, а некои потивко.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тие ѝ го здогледаа лицето и ѝ го чуја гласот: „Седнете, деца, седнете!“ ја крена раката и ја турна кон нив, „стасавте токму навреме.“ 88
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јурнуваме кон градот со хеликоптерот и го поведуваме Тате на безбројни атракции за да му останат лицето и главата долу со нас и да не гледа на ниедна друга страна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш тој рашири насмевка на црното лице и се откри низа убави бели заби.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
БУРЕ БАРУТ лица и сцени праизведба: 15 октомври 1994 Скопје - МНТ режија: Сашо Миленковски Лица: СЦЕНА 1: За арно, за убаво АНЃЕЛЕ, ДИМИТРИЈА СЦЕНА 2: Инцидент СВЕТО, АНЃЕЛЕ, БЛАГОЈА, АЦО СЦЕНА 3: Систем СВЕТО, СИМОН СЦЕНА 5: Последен автобус за...
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Го навлече кловновското лице и појде по светот. Тираните го сметаат за шут.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога ќе се сетам што најмногу ми недостасува, тоа е насмевката што се раѓа на моето лице и спокојот во мојата душа кога ќе се појави нов сјај во твоите очи кога доаѓаше да бидеш со мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Маглива елипса ја покрива мојава душа, можам ли да живеам без тебе!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто ти во мојот сон беше човек без лице и име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
119 Иако трговскиот центар сака да се легитимира себеси како вистински центар на заедницата, заедницата што тој ја создава е исклучива по социо-економска линија: несаканите урбана групи како што се бездомните лица и сиромашните немаат право на влез.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
- А ти, што стори, Нероден Петко: Пред моево лице и пред мојава душа почна да изигруваш господар, дури не спомнувајќи ме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама, сега пред нив ми ти застанал човек со црвено лице и руса кадрава коса како од пламен, коса од која излегува густа, густа пара.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Значи, сепак, загубениот сум јас! – Се досети Дедо Мраз, па откако раката му помина низ лицето и увиде дека ги нема мустаќите, брадата, побрза да се покрие со шапката, па да праша – Господа, дали нешто видовте на мене?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Избезумен со глава го удри в лице и во истиот миг му го откина од рака камшикот и му врза два нишани од уво до уво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нешто го стегна за грло, а Ѓорѓи почувствува како му се ежи косата, како ладна пот му потече по чело и лице и нозете веќе не го држат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одново и одново се загледувам во нејзините очи, во лицето и челото ишарани со брчки и покорно, наведнувајќи глава ѝ бакнувам раце и ... занемувам од восхит...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ се доближува загледана во полулегнатата девојка, подзастанува, некаков сомнеж ја гризе и кога се доближи на дофат на рака, застана, и се загледа во лицето и во очите големи и црни, молежливо вгледани со вкован поглед во неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Светлина се растури и се разлеа наоколу, се подигна до таван, го осветли лицето и очите на Пандократорот; се пројаснија крилјата на ангелите и образите на светците.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зема здив, ја брише потта од челото, потоа од лицето и одново се забрадува со црната шамија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Следеше генерално миење на нозе, раце, лице и заби со многу студената вода.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пустините и калифорнискиот песок секако дека најнапред предизвикуваат шок, но дури кога тој ќе мине настапува оној другиот сјај на патувањето, сјајот на претераната оддалеченост, неизбежната оддалеченост, бескрајот од безимени лица и раздалечини, или со одредено чудо создадени геолошки формации коишто всушност не сведочат за било чија волја, а притоа ја чуваат недопрена сликата на пореметувањето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
По светлото небо пловеше месечината, наѕираше во колибата со своето насмеано лице и како да им се потсмеваше на двајцата заспани другари.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Под сплесканите шајкачи им се гледаа ширнатите лица и рамената до џепчињата на копораните.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога го видоа Србина како се обѕира, се издолжија во лицата и не видоа кога Шишман го спуштил камчето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Утредента солуњаните на улица го препознаваа, се вртеа да се уверат дали навистина тој е тој и повеќепати поединци застануваа, му се загледуваа в лице и му велеа, Еј, синоќа ве видов на телевизија!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Претседателот на Дисциплинската комисија не е пушач, има намрштено лице и видливо нестрплив поради што често го проверува времето на својот рачен часовник.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И на ова место таа се штрекнува од премреноста, ги расклопува рацете од пред лицето и открива многу очи околу себе што се чудат зошто толку долго останала пред Богородица.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Роса е разговорлива жена, исто толку е и внимателна слушателка, ама сега смета дека претерала во сѐ па затоа стана и извинувајќи се што толку многу се задржале, тргна на кај вратата, а по неа, зацрвенета во лицето и Деспина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На брегот со исушена трева се задржуваше само толку колку да го изголта лебот и сирењето, а потоа оставаше да го олади студената вода на Вардар која не ја плискаше врз своето лице и снага, туку се нурнуваше во најдлабокиот вир крај врбата на свиокот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Наутро прва стануваше секако ситната Митра, погледнуваше во аголот лево од вратата и голиот грб и големата гола глава ја смируваа дека Дончо сепак се вратил на спиење, па излегуваше да мети пред одајката и да донесе пресна вода за пиење во две стомни оти едната ќе ја потроши Чана, замивајќи си го големото лице и плискајќи се под машките мишки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На Пелагија исто така ѝ потекуваат солзи, ама таа не сака да си ги забрише како некои од толпата, туку дозволува слободно да се разлеваат по лицето и да капаат врз убавиот фустан.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ги тргнуваат шамиите преку лице и клекнуваат ко кукмарци, се губат меѓу шалварите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите имаат калеши лица и сите личат еден на друг.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме гледаат убаво, не ми се познава сѐ на лицето и ме прашуваат, каква ми е косата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само пареата, за миг, ќе им ги покрие лицата и возбудата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Осеќам дека крадам нечие лице и сѐ повеќе личам на него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас одам наназад, а тој само поидува, го кривоколчи лицето и само мава, си удира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми прелетуваат одблесоци од вџашени лица и прозорци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се истркала по лицето и му се скри во џебурките, во брчките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој пламен од огнот пред колибата ми останал на лицето и гори дали гори...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку испреместени беа нашите лица и тела во излогот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Хикмет-бег, директор на политичките работи на Вилаетот, одговорен по протоколот, ги дочекувал поканетите лица и на секого му го покажувал определеното место за седење.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го принесе до лицето и му ги мазнеше меките влакна од својот образ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кусо потстрижана коса, што очигледно и ја фазонирала некоја невешта фризерка, тенки нозе, тенки раце, тенки прсти на рацете ... сѐ тенко и издолжено, лицето и вратот исти такви, очите слични, малку искосени кон слепоочниците, темна кожа... никаква блуза и панталони.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За бенките, пак, да не зборувам. Секој ден откривам сѐ нови и нови бенки на моето лице и тело.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Плус, ми се гледа некако „смотана”, како „загубена во вселената”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Каде биле до сега не знам, ама ми се чини дека никогаш не сум ги имала, туку дека сега почнаа да се појавуваат за мој инает, а за радост на огледалото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)