луѓе (имн.) - да (сврз.)

Техниката веќе во многу нешта ги прошири нашите животни очеку­вања, физичката околина, перцепцијата и помнењето - со помош на зголемувачи, телескопи, ендоскопи, телефони, фотографии, филмови, генетски инженеринг, пресадување на органи, вештачко оплодување и сл.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чини дека техниката е протеза на интелигенцијата: Колективното мислење што го наметнуваат разните медии веќе е насочено кон поништување на изворноста на сензациите, кон укинување на присуството во светот, на начин луѓето да се снабдуваат со залихи информации коишто го програмираат нивното помнење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога се дозна дека партијата подготвува специјални мерки против козите, имаше опасност меѓу луѓето да започнат старите, веќе речиси заборавени караници.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најрамнодушно ги остава луѓето да се чудат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ама сега не во улицата туку во населбата каде што приквечер се собираат луѓето да си поприкажат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Човекот и низ населбата го пушти гласот и почнаа луѓето да доаѓаат кај сопственикот на кучето, да го тераат да се одмазди, ама сопственикот се колеба.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Што е тоа што ги влече срцата на луѓето да одат во црквата?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Има купено кофи“, рече од ќошот Џорџ Шумка. Јас навистина имав купено пет кофи, готови сосе ортоми, за во потребниот момент, веднаш луѓето да можат да се послужат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јован продолжуваше да копа и повремено да фрла од земјата горе, принудувајќи некои од луѓето да се повлекуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не дека лаже, не, туку тој не ги знаел словенските јазици, така што не можел во разговорите со луѓето да забележи важни поединости“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како е можно луѓето да се неблагодарни, па уште и проникливи, како што велиш?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, добро, а за коњите, за говедата, за луѓето да измијат образ?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Е тоа едно „којзнае”, тоа беше гласот надеж која не ги остава луѓето да стивнат и да се помират, да си го олеснат невозможното...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И нема место каде би можеле луѓето да се разладат во дните кога температурата знае да достигне и над 30 степени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Макар колку луѓе да среќавав по движењето во центарот, па и по улиците на Келн и на неговата станица, која сама за себе претставува посебен град, не можеше да се забележи, барем видливо, дека овде навлегла макси-модата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Слушав од овдешните луѓе дека карневалот се одржува во февруарските дни со цел на луѓето да им се овозможи разонода и да се разбијат и отстранат и по овојпат „духовите на зимското сивило и едноличност“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Оди, Толе, собирај шо повеќе луѓе да свршиме работа, а тој ни капка крв не виде и а намачка како кукавица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токо, ајде најдете го од ѓаволот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тешко беше и брат со брат да се договорат за поделба на нива, а камоли 2 миљона терсене луѓе да ги дотераш у ред.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Да поминуваат луѓе да ги гледаат, да се чудат и да велат: - Еве, оваа куќа ја соѕида тој Веле, мајсторот од Тресонче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ти треба книги да пишуваш, ќе им помогнеш на луѓето да ја заборават маката, додека ги читаат, - му рече еднаш на велгоштанецот мајсторот Трајан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Впрочем, природно е во демократијата луѓето да градат споменици какви што сакаат и да ги урнат оние што не им се по волја.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ќе речат: си поминал одовде со иста трема пред да зачекориш по тенките скалила кон последниот прозорец (а сакаше само срцата на луѓето да ги ископаш од правта и да ги кажеш нивните тајни)***
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тогаш јас несвесно, за своја несреќа, станав обземен од прашањето како можат црните луѓе да се идентификуваат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Оти Господ кога словото го пратил, за луѓе го сотворил, и водел сметка од луѓе да може прочитано да биде“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Штом нема луѓе да ја гледаат, таа свеќа се гасне, оти нема кој да ја фали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отсега ги ставаш луѓево да думаат за некогаш.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Што би луѓето да не се монасите? Едните мора да постат за да можат другите да водат безгрижен, но грешен живот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се разнесе смеа, а полицаецот ја фати под мишка, ја тргна настрана велејќи и на грчки: - Бабо оди си дома и остави ги луѓето да си зборуваат како што сакаат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Господ те обележил, рекол отецот, Кузман или Дамјан, кој ќе знае, но не да бидеш свети Лука или свети Никола, туку луѓето да се чуваат од тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Џвака сланиничка и потпивнува вино, чепот му бил до уста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема зошто утре да го губиме денот. Цветот на ноќта се затворил ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црниот Пандил Димулев, тревар и соплеменик на Проказниците, војник и мудрец како што учел од Тоските со кои некогаш, како дете, бил со одметнатиот татко, му шепнал на челникот да ги остави луѓето да се смират; тие без заповед ќе ги повлечат двоколките кон царски друм кога ќе престане дождот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потокот под нив станал погласен - ете, и водата се ослободува од своја мора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Сега е доцна. Минувачите околу тој агол се сосема ретки, може некој од неговите луѓе да Ве забележи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Околу него ќе се зберат луѓето да видат како телото ќе се залула на јажето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што можеш со такви луѓе да правиш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега почна луѓе да плеви, да коси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и што можат луѓето да ти помогнат, кога секој се плаши од секого.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ваперите сакаат само ранети луѓе да мачат, вели, и сакаат многу на гајда да играат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И озгора почнаа некои гласови да идат небаре луѓе да се караат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледаш луѓе да киснат опинци во јазот, да поправаат опути.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јоле убаво им објаснува на луѓето да се одвикнат од простите презимиња. Презиме ли е Мисајле Прпуш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од сите страни непрестајно стигнуваа жалби дека грбовите и рамената не само, да речеме на титуларните, туку дури и на најтајните советници, им биле изложени на сигурна настинка поради ноќното одземање на шинелите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш низ Петербург се раширија гласови дека кај Калинкиниот мост и многу подалеку почнал да се појавува ноќе еден мртовец со изглед на чиновник, кој бара некаков одземен шинел и кој, со изговор дека му е грабнат шинел, не обрнувајќи внимание ни на чинот ни на звањето, симнувал од рамената секакви шинели: и со крзно од фока и од дабар, прошиени со вата, бунди од енотово, лисичјо и мечкино крзно со еден збор, секаков вид крзна и кожи, какви што само измислиле луѓето да си ја прекријат својата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога појде со стиснати усни низ стеблата, некој од селаните дофрли: „Оздрави и врати се, попе,“ тие танки, пајажести нишки не допреа до него, се распрснаа под зелените стеблаци и изгаснаа оставајќи ја недореченоста на луѓето да се грчи во некоја нивна внатрешна суводолица. Поп?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се тешиме со фактот дека можеби аполитичноста (која е неизбежна социјална последица после вакви енормни порции политика што ги консумиравме последниве години) повторно ќе ги натера луѓето да се бават со својата најнепосредна околина, земајќи го од социјалистичкото минато она најмалку лошото: презирот и игноранцијата спрема политичарите сфатени како некакви хипер-прилагодливи стаорчишта што ријат по житните амбари и повеќе наликуваат на елементарна непогода отколку на „мафијашка структура”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Но како можете да ги спречите луѓето да се сеќаваат?“ извика Винстон, уште еднаш заборавајќи на бројчаникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во следниот момент, не сосем случајно, дозволи една мала група луѓе да го раздели од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Годините и конструкцијата одговараа, а беше сосем можно дека по дваесет години поминати во логор за принудна работа луѓето да претрпат извесни промени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И поткуп се кабил луѓето да дадат, само да им се исполни барањето!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој што го рече тоа, еден со сурат на ајван, ама сепак Турчин со турбан и еден отворен ќитап в раце, тој уште и дорече, откога се изнакашла убаво и почека луѓето да се смират.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Куците луѓе да земаат само куци жени, а куците жени да раѓаат само куци деца!?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но ерупцијата продолжила уште посилно, и покрај лавата и пепелот, исфрлал и смртоносен јагленороден диоксид од кој започнале луѓето да се задушуваат и трујат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Слепата Донка викаше од чардакот на нејзината куќа по луѓето да не ја остават сама, да ја земат и неа ако бегаат некаде, но никој не ја слушаше од плускањето на дождот; како што водата растеше и ја зафаќаше куќата, така и Донка бегаше од долниот кат на горниот и пушташе камен врзан на конец, пласкаше по водата за да чуе до каде е нарасната.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Навистина беше малку црнгалест, но црнгалест – калеш со најубави црти на лицето, како што можат калешите луѓе да излезат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Да гледаш живи луѓе да се печат, зар може да биде неинтересно? – му одговори аџи Рампо, сега Рифат-бег и тој вадејќи ги своите бројници што ги донесе од Ерусалим кога отиде да стане аџија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пазариштето беше полно со секаков крупен добиток, та одвај ја држеше земјата на своите плеќи Тешко ѝ беше на земјата да ја издржи таа тежина, но уште потешко им беше на луѓето да го издржат жешкото јулско сонце кое уште од изутрина почна силно да пече.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Домаќини луѓе да се влечат по срезот, не го чинат кабул сето што ќе го продадат да е печалба, не само 40—50 проценти колку тие што печалат на продадената ракија, шеќер и друг бакаллак.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога таа би била на место на Обама, уште сабајлето на петти ноември Џорџ Даблју Буш би завршил на гилотина, Џон Меккејн би го испратила да дроби камен во Гвантанамо, Кондолиза Рајс јавно би ја шишале пред Капитол Хил, на Дик Чејни би му пуштила луѓе да го дават со свилен гајтан, а на Сара Пејлин сосе мажот и петте деца би им пресудила ко Ленин што им пресудил на Романови.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Се случувало луѓето да ја минат, но околу неа не престанале да кружат фантазмите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како згрчена дланка ќе го сокрие во себе. а тој ќе знае дека акордот е сонуваната болка. тој акорд треба да остане таму, под клуч, в самица. никогаш повеќе луѓето да не сонуваат ножови, никогаш повеќе да не го чујат чемерното крцкање на прстите, стиснато околу неиспеано грло.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нешто смрзнато и неподвижно што ги мени луѓето да не бидат луѓе, да бидам смрзната неподвижност и не на улица, а кај нас во собата - ѕид помеѓу мене и неа, граница на отуѓување неврат, нескршлив неуморлив суров бог.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Одлуката за градба на хидроцентралите беше генерално донесена од врвот, но мораше да се сообрази и со науката, а луѓето да се припитомат за новите подвизи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги повикуваше луѓето да се „вклучат, вклопат и откачат”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во мене го селам на душите препевот на претците гревот и кога те напуштам и кога те очекувам како мугра лелекам и не преболувам само меѓу луѓето да ме распознаваш...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
На тој ден стана обичај луѓето да одат еден кај друг, да пијат, да наздравуваат за здравјето на добиците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На тој ден стана обичај луѓето да му врзуваат мартинки на добитокот: да не куца, да не се шине, да не му се јадат копитата, да не буца со роговите, да не фаќа дрскосерец, да е плоден.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лесно се влегуваше кај него, а тешко се излегуваше; кога ќе почнеа луѓето да си стануваат, ќе речеше „Чекајте уште една чаша за последната молитва...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој сакаше со помош на уметничката топлина да го излечи германското патолошко затврдување во тоталитарен режим, што се одвивало за време на неговото детство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс имал намера овој принцип да го примени „не само на уметничките форми, туку и на општествените, правните или економските форми па дури и на земјоделските... или образовните проблеми“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според него, осаменоста ги истакнала „можностите на сите луѓе да бидат креативни суштества и... прашањето (формата) за општествената потполност (сеопфатност)“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Комитите и нашите фатиле пусија во грмушките и зад карпите од двете страни и го пуштиле Куцовангелис со своите луѓе да влезе меѓу нив како во клешти. - Ние само ги стегнавме клештите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Одвреме-навреме од улица ќе чуеја луѓе да зборуваат или некој со налани по калдрма ќе затропаше, а неколку пати и коли поминаа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не се ни сврте кон луѓето да ги отпоздрави.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Не сакам луѓето да помислат тоа што не треба“, рече некако налутено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кај можеш така луѓе да качиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Идат луѓето да нѐ слушаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Решиле луѓето да ја изнесат својата несреќа од дома и на улица да ја исправат историјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ги терал луѓето да ги тепаат магарињата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто одат толку луѓе да го видат?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)