луѓе (имн.) - дека (сврз.)

Страшното што го направи Партијата беше што ги убеди луѓето дека обичните пориви, обичните чувства немаат никаква вредност, додека истовремено им ја одзеде сета моќ над материјалниот свет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Убедливоста на тие луѓе дека овие неколку конци преку црните реки се мостови се состои во тоа што навистина ако сакаш да преминеш преку онаа страна наваму преку реките – можеш, но ела обиди се да поминеш одовде натаму.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пиејќи, забораваа луѓето дека се на погреб.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И тогаш, кога Пандо ја отворил продавницата, тој тогаш внатре ја нашол таа Митана обесена на една греда крај ѕидот и под неа ставена една гума од некој камион за да си речат луѓето дека таа самата се обесила.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Шо слушам? Зборат луѓево дека партизаните талкале низ околнитени планини, а Германциве веќе четири дена биле заминати од Битола.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И им реков тогаш на оние луѓе дека ако сме на вистинското место, морето само ќе се отвори, и земјата ќе се покаже.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Виделе луѓето дека таму свртела колата од Хрушчов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Аха... Е, па кажи им на луѓево дека ќе го збришиме селово ако не се јават тие што го направиле злосторството...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го бараа, го бараа, и кога видоа луѓето дека никаде го нема, решија да му ја продадат куќата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Другарот Корнулов се јави уште еднаш, овој пат со Папокот, шетаа од оган до оган, ги убедуваа луѓето дека одовде никаде поубаво не може да ни биде Гледате колку земја се шири пред вашите очи, знаете колку е богата! и дигајќи го гласот цикна другарот Папок, местејќи си ги окалките над истенчениот нос Тргнавте по еден извеан старец другари, само сте се запрашале ли каде ќе стигнете со неговиот ум?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)