мама (имн.) - го (зам.)

„Никогаш не сум помислувал на тоа“, му реков, „зашто откако паметам нашата визба секогаш беше ваква средена, варосана.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мама го отвора прозорецот. Ги прашува девојчињата: - Девојчиња, зошто не си играте со Малинка?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Кога велам визба, мислам сѐ нешто ветво нафрлано без ред.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И кога мама го раскинуваше неговиот лик, почувствував дека не ми го уништува само единствениот опиплив спомен од него, и не само единственото нешто преку кое се потсетував на неговиот лик, па оттогаш натаму неговата коса, неговите очи, неговиот лик, беа само нејасно сеќавање; јас во тој миг почувствував дека таа со тоа раскинување го уништуваше и она ветување дека разделбата не е вечна. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама го топлеше ручекот. Ѝ помагав - местев маса. Молчев замислен.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледаш, братче, овој рафт со тегли и шишиња мама го средува, а за сè друго да е суредено се грижи тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка ми одново почна да ми ги кажува зборовите кои беа врежани во моите први сеќавања, а кои долго ги имаше заборавено: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама го одведе Зоки во зоолошката градина. Зашто тој веќе треба да научи како се викаат некои животни.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)