маргина (имн.) - на (предл.)

Секој третиран збор стануваше универзитет на двајцата балкански ерудити автодидакти, најдени на маргините на општеството, во кое според нивните заслуги требаше да имаат многу, многу повисоки позиции.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во една таква ситуација на лингво-историско прогледување и освестување, еден од нашите балкански лингвистички Дон Кихоти ќе крикне: Пријателу мил, си ставивме трн во здрава нога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така. Вистинското (врвно лажно) прашање е: Зошто Маргина? и од каде маргини на пајажина?, како што фино забележуваат актуелните холистички и хаотични теории.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И вака, исто: не маргина на некоја овдешна “културна сцена” (бог да чува, нека си останат залепени тие зомбии, спржени за “централноста” на своите интерни рефлектори), туку Маргина воопшто, обид да се подрива, грицка и дестабилизира (на најперфидни можни начини, од правење џева со клик-клак до пуштање чучулиги на сувереното небо) идејата за централно, со што, парадоксално (и тоа е страшната историска перфидност на сите вакви проекти) централното (државно, идеолошко) само ќе се зацврсти, бидејќи го тестираат моќните герилци што занает учеле од Total Recoll!
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нему, да речеме, повеќе му се допаѓаше пристапот на Италија, каде што Евреите беа притиснати кон маргините на општеството и замолчани, не и правно, стопански и фактички прогонувани. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Четката на уметникот како да ги одредила маргините на студенилото на човековата душа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некаде помеѓу белката и жолчката на космичкото јајце, пулсираше живиот човек, со огромен потенцијал од битија, во зачнување, но никој не беше моќен да досегне до лушпата, уште помалку, надвор од маргините на космичкото јајце, надвор од моќната обвивка на Земјата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Четката на уметникот како да ги одредила маргините на студенилото на човековата душа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Веќе пред десетина, ако не и пред повеќе години тој ги сретнал забелешките на непознатиот монах водени по маргините на светите книги.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)