мајка (имн.) - ѝ (зам.)

Се искачив нагоре по скалите, следен од молчаливите погледи на Надежда и на мајка ѝ.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По некој извик далеку, топот и фркање на коњ, отворање и затворање врата, замавите на метлата на Надежда во дворот уште раното, пред да може да се крене прашина, кашлицата на мајка ѝ.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Запомнив дека, кога дозна каде ќе се копа, мајка ѝ на Надежда, старицата, рече дека имала слушано оти на тоа место и порано имало бунар, но многу, многу одамна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За работата да биде уште понеподнослива, отспротива, пред надворешната врата на својата куќа, стоеја Надежда и мајка ѝ, а подалеку зад нив, и снаата, трите со рацете во врзалките од скутините, и трите со еден мил, блажен израз на среќа што го слушаат овој разговор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Те поздравува Надежда, благодарна што секогаш кога доаѓавме, ти на мајка ѝ ѝ носеше лимонче.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка ѝ ми вели: Фала ти, нам не ни сечат ножицине!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го сакаше зашто ним им ја оставаше радоста, додека грижите и осаменоста ги носеше со себе во кројачкиот дуќан, ја разбираше секогаш, а ја прекоруваше само со поглед, го сакаше зашто сакаше за сѐ да разговара со неа, го сакаше зашто го гледаше колку му недостасува мајка ѝ, а при тоа го гледаше како ги задушува емоциите кои излегуваа само во вид на повремени, несвесни воздишки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Лечејќи ги ноќните несоници, мајка ѝ по лекарска препорака почна да зема валеријана, а таа по сопствено наоѓање го создаде ритуалот со трите вечерни чашки коњак.  Во тој стек на околности, особено како што времето заробено во новите односи и навики споро истекуваше, приликите губеа од романтичната сила дури и без споредба со врската меѓу Хана и Леон за која ѝ зборуваше мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Отидов и јас во синагогата и на галеријата ја забележав Алегра со мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа јас се обидов да ја забрзам малку таа работа, но мајка ѝ на Алегра ми рече: „Не обидувај се залудно Силвија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во меѓувреме Алегра со мајка ѝ ја посетуваа Бенвениста, а во раните квечерини речиси редовно свраќаше и во дуќанот на вереникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За тој албум во кој се останати уште неколку празни страници, исто така е одговорна мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа е дојдена со мајка ѝ, една самохрана жена од Казанлак, којашто почина веднаш по нивната свадба и за чиешто потекло не успеа да дознае ништо подетално и покрај неколкуте обиди што дискретно ги спроведуваше преку своите колеги од министерството.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе помине некако и таа година...“ И вистина, поминуваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Навечер додека полека го испива коњакот, мисли на минатото во кое главно место имаат сите тројца: самата таа, мајка ѝ и нејзиниот покоен татко, поранешен трговец со сточна храна во Гдањск, а потоа сопственик на мал хотел тука, во Варшава.  Влегувам низ задниот, службен влез на Холокауст центарот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Кошер ли е виното, Моше?“ - го прашуваше мајка ѝ, поставувајќи го садот со слаткото пред него, а тој насмевнато потврдуваше со глава и ги вадеше новите костуми што деновите пред празникот ги шиеше за момчињата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Можеби и нивната врска ќе се расточеше како бран скршен на карпа”, размислуваше госпоѓица Агата Голдблум додека со книгата во едната рака, тивко ги испиваше своите вечерни коњаци - доколку еден ден мајка ѝ, тогаш дваесетогишната Хана Минцер, не откриеше дека во неа расте нов живот, дека веќе два месеца носи дете, неа, Агата, тој благороден плод на љубовта со Леон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Можеби таа околност, моето создавање, било и решавачко за нивната врска”, си мислеше Агата додека свиреше соло партии на својата флејта и редовно грешеше од возбудата што таа помисла ѝ ја предизвикуваше, особено ако мајка ѝ беше тука, во салонот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Притворајќи ја портата татко ѝ и мајка ѝ, и се разбира и јас зад нив, низ процепот гледавме како се оддалечуват, чекорејќи еден покрај друг, на пристојно растојание.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Агата не купува весници, за тоа се грижи мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Умрена од глад и истоштеност, кон крајот на војната, непосредно пред влегувањето на руските сили” - како што читам во нејзиниот „пасош” - во логорот на смртта Освјенцим како што би рекла таа, или Аушвиц како што би рекла мајка ѝ.  Кога се вратив во Скопје, Елен Голдблум беше замината на Мартиник, набрзо, слушнав, добила преместување во претставништвото на Светската банка во една азиска земја на Кавказот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ненадејната смрт на татко ѝ која се случи пред десетина години, силно ја погоди и неа, и мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И Алегра татко ѝ и мајка ѝ ја носат до венчалниот балдахин и ја поставуваат десно од Јехуда, како што порачува и стихот од псалмите: „Од десната страни ти стои царицата”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што се случи со нив? Алегра ја поставиле пред стрелачки вод со татко ѝ, мајка ѝ и други Евреи од Дорќол и Јалија и пукале во нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Види ги – решив дека е време јас да се јавам – гугувкаат како гулапчиња.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рена не го слушаше раговорот зашто беше отидена со детето кај мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чула ли некогаш за таа скромна музичарка? И за нејзината мајка. Иако презимето на Елен е Голдбаум.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дури во вечерните часови кога оди во кујната по својата вечерна доза валеријана, мајка ѝ ги склопува релјефните корици на албумот, затворајќи го, во педантната, можеби и суеверна навика, таа важна збирка на музички спомени и вредности на нејзината ќерка да не остане незаштитена преку ноќта.  Кога мајка ѝ оди на спиење, Агата останува во салонот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги покриваат главите со ист молитвен шал, и кога Алегра го допира со лактот, Јехуда го чувствува стариот трепет на нејзиното тело.  Рабинот го полни пехарот со вино и ги кажува седумте благослови спомнувајќи ги младенците како заљубени пријатели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Алегра запозна две веридби, но никогаш не го вкуси свадбениот ритуал, сласта на брачната постела, првата брачна ноќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го сакаше не само зашто ѝ беше татко, туку зашто по ненадејната смрт на мајка ѝ пред четири години, исцело им се посвети нејзе и на двете помали машки деца.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рена примаше дискретна помош од татко ѝ и од мајка ѝ, особено откако им се роди синот, но со текот на времето и таа се истенчи зашто и во домот на татко ѝ се почувствува првата оскудица.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Поради тие вредности што ги постави над сопствениот животен пат, самата не се омажи за оние неколку пристојни прилики што ѝ се пружија во животот и покрај сето инсистирање на мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Е, колкупати сум ги видела од прикрајок.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Осаменоста, недостигот на мајка ѝ што до болка се чувствува дома на секој од семејните празници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Фрлив поглед долу и го видов и Јехуда Давидовиќ, расположен како дете, како и самиот се придружува во општата радост, чука по седиштето и вика од задоволство во ведриот дел на пуримската служба.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Да не беше Љупчо толку дрзок, можеби директорот не ќе се налутеше и не ќе ги повикаше родителите. Вака сѐ ни тргна лошо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Одделенскиот раководител ги раздели Соња и Љупчо. Можеби мајка ѝ побарала.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тргаше од својата цигара - гледаше откосо и лукаво во несреќната, избезумена мајка ѝ, ненадејно и за неа, ѝ се роди и ја обзеде, во тој момент, некакво чудно задоволство да почека со својот план и да се насладува колку што може подолго на чувството дека ѝ се во рацете мирот и спокојството на оваа богата, чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На широката минсофа, послана со меки шилтиња и со долги извезени перници потпрени до ѕидот под прозорците од големата одаја што гледаше накај езерото, седеше Аспасија, мајка ѝ на Викторија, и тапо, беспомошно гледаше во стројничката излегната на перниците, како во своја куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Да не откаже... - без глас рече мајка ѝ на Викторија, целата стопена од страв...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само една старица, дали мајка му на Боге или мајка ѝ на Кате, и тие веќе не знаеја, небаре икона слезена од некој ѕид, ги погледна преку рамо и отсутно се брецна: - Кое дете дома седи?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како и да е, кога ја зеде дипломата каква - таква и ја затури во каселата на мајка ѝ, Горде некако се отпушти и попушти пред нивниот притисок, па одбра еден - се разбира најубавиот, не најумниот или најспособниот, за што тогаш немаше мерник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
2. Сѐ додека не заоде на училиште, знаеше дека се вика Дуде; така ја викаа дома - баба ѝ, дедо ѝ, мајка ѝ, татко ѝ, браќата и сестрите; на тоа име се одѕиваше и кога ја викаа другарките или сосетките.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Срцето ѝ се насладуваше од зачудувачката виталност на лубеничето, зашто тоа растеше толку брзо така што речиси можеше да види како лубеничето дрочи пред нејзините очи, исто како и лебот, што мајка ѝ имаше обичај да го стави на полицата над шпоретот за да нарасне пред да го стави да се пече.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Записот на последната средба на мајка ѝ на Цветаева со пијаното, не ќе имаше смисла доколку таа по еден друг повод не рече: „Песната само тогаш е убедлива кога ја проверуваме со математичка (или музичка, што е исто) формула...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Милка седна да руча а мајка ѝ излезе некаде надвор, по некоја работа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка ѝ се подзамисли. Се поднасмевна. Нешто изгледа смешно ѝ текна.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дома се врати тажна. Мајка ѝ ја виде но ништо не ѝ рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сакаше кога ќе се врати мајка ѝ да ја најде расплакана па да се сожали над неа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога мајка ѝ се врати ја затече распеана, добра и весела.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Потоа седнаа и двете на масата и мајка ѝ за час нацрта врз белиот лист, малечко шаренко и многу убаво маченце.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Убаво маче, но тоа го нацртала мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во тоа време се врати и мајка ѝ, и се доближи до масата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- О, тоа ли била молбата! - се зачуди мајка ѝ, а потоа се замисли. - Седни да ручаш, - рече, - па потоа ќе видиме.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сакаше утре в училиште да има најубаво маче а мајка ѝ знаеше да црта многу убави мачиња.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Кога се доаѓа од училиште прво се вели добарден, - продолжуваше да зборува мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
" Јосиф го крена погледот кон мајка ѝ која како да беше веќе расплакана од некоја милина поради молбата на ќерка си.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неслучајно мајка ѝ нејзе ѝ подрече дека вечерва ќе дојдат стројници.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Речиси така некако и се најде во станот на Сандра, но нејзината спална каде што таа лежеше на креветот со поткрената глава на две перници, а над неа стоеја, некако празнично облечени, нејзините две сестри и братот, татко ѝ и мајка ѝ која, всушност, му отвори да влезе, како што сега наеднаш се присети на тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Ништо", рече мајката ѝ откако направи една мала пауза, па речиси плачливо рече: "Срцето...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Севда го имаше заборавено сонот како што обично соништата се забораваат, но сега зборовите на мајка ѝ ја потсетија на сонот што беше го сонувала и во мислите пред себе го виде вишнеењето како до в небо на оној чадлив оган, чадот во кој се гушеше силата на голем и опасен оган, со матна, отровна темна жолто-зеленикава боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Му телефонира мајка ѝ: "Сандра сака да ве види", му рече таа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" рече мајка ѝ.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На седмиот ден решив да ѝ се јавам по телефон: се јави мајка ѝ, јас се претставив (реков: „Јан Лудвик овде, другар од училиштето“); таа рече: „Жал ми е, Луција е болна“ (реков: „Ох, колку ми е жал. Мојата Луција е болна?“)
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем мајка ѝ се врати и рече: „Жал ми е, Лудвик, Луција спие“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислев на Јана а мајка ѝ се појави на вратата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се престорив невешт. - Како да слушнав нешто?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Се рашетуваш? Или ми се причинува? - ја пречекав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- О, тоа ли била молбата! - се зачуди мајка ѝ, а потоа се замисли.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Убаво маче, но тоа го нацртала мајка ѝ.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Милка седна да руча а мајка ѝ излезе некаде надвор, по некоја работа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Потоа седнаа и двете на масата и мајка ѝ за час нацрта врз белиот лист, малечко шаренко и многу убаво маченце.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сакаше утре в училиште да има најубаво маче а мајка ѝ знаеше да црта многу убави мачиња.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Кога се доаѓа од училиште прво се вели добарден, - продолжуваше да зборува мајка ѝ.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во тоа време се врати и мајка ѝ, и се доближи до масата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дома се врати тажна. Мајка ѝ ја виде но ништо не ѝ рече.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Мајка ѝ се подзамисли. Се поднасмевна.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сакам исто така да ѝ се заблагодарам на Нора Мартинс Лобо, која ги потврди овие информации за мајка ѝ и даде многу корисни сугестии.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Благодарен сум му и на Калвин Томкинс, кој подготвува биографија на Марсел Дишан, и кој љубезно ме снабди со додатни информации за врската на Дишан со Мартинс.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Седнавме. Кузман ми намигна. - Мајка ѝ на Милка. Не знае.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ќерката најпосле ги проникнува и ги отфрла мистификациите на родителскиот договор, сфаќајќи дека мајчините отровни изјави на љубов дејствуваат само како стратегии за озаконување на бескрајната емоционална злоупотреба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој миг на победоносна визија и отпор, ќерката ја остварува својата морална независност – иако историскиот одговор на мајка ѝ, увеличен со алкохоличарската дементност на ликот и разгорен од нејзината шумоглава лишеност од секакво чувство за општествена умесност, лесно го потиснува во заден план искрениот и самозадоволен морализам на ќерка си. ‌Во Милдред Пирс, пак, токму одбивањето на ќерката морално да надмогне во расправијата, нејзиното одбивање на сите семејни вредности, ја прават толку неодоливо привлечна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кристина ја фатиле како се бакнува со некое момче во интернатот; ја повикале мајка ѝ и – против волјата на ќерка ѝ и спротивно на укажувањата од директорката – таа огорчено ја отпишува ќерка си од училиштето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јана и незините каприци! Откако ја запозна мајка ѝ налудничавата вдовица со глас на девојче, му беше јасно дека се работи за генетска откаченост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- А со кого живее? - Со мајка ѝ и татко ѝ..
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш, во тој ден, на ручекот, за првпат ги видов мајка ѝ и татко ѝ, братот, снаата и двете нивни машки деца.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ѝ, по потреба како лекар го извикале ноќта во болницата, така што мајка ѝ останала во куќата сама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа беше мајка ѝ на Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Знаев дека тешко може да ја придобие некој Марина, и тоа толку брзо по ужасната смрт на мајка ѝ..
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кутрата Марина! Како ли ќе навикне на оваа туѓа жена, која треба да ја замени мајка ѝ... и тоа толку брзо, на маќеа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сака мајка ѝ да биде на сигурно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега Клара беше посветена на идејата да ги освести жените дека самите ќе мораат да се изборат за она што им припаѓа: сама изработуваше плакати на кои пишуваше дека образованието на девојчињата не треба да биде подготовка за улога на домаќинка туку да биде образование кое ќе им овозможи самостојност, и ги лепеше на фасадите на училиштата; бараше сопругите да имаат право да побараат развод; организираше групи кои бараа жените да имаат право на глас, а политичките партии ја пријавуваа во полиција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се јавува секој ден, нѐ моли да те молиме тебе да побараш излезна виза за мајка ѝ. Ме слушаш ли, Зигмунд?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа бабата, или дедото, станува, и вели: „Да одиме…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш премолчуваше колку ја малтретирала мајка ѝ кога била дете, колку сега ја малтретираат по затворите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш имала шеснаесет години, и мајка ѝ ги запалила сите алишта и сите книги кои таа ги донела со себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тетка ти дојде да те види,“ ѝ рече мајка ѝ .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се вљубила во свој врсник веднаш по завршувањето на гимназијата, се венчале неколку години подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќеркичата повремено погледнува во правецот во кој гледа Криста, знае дека таму има нешто што го гледа само мајка ѝ , нешто што тие не можат да го видат, но го претпоставуваат, го чувствуваат тоа нешто во кое таа е загледана, и кое ја проголтува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ја остави Божицата Мајка на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кажа дека се родила во Прага, татко ѝ бил трговец, мајка ѝ работела во заводот за заштита на работниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Претчувствував дека еден ден таа цврстина ќе биде скршена.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ѝ пријдов, ја прегрнав и ја бакнав во челото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Плачеше цел ден, зад заклучената врата на својата соба, додека мајка ѝ залудно ја викаше да јаде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Чедо мое“, прошепоти мајка ѝ, без да ја возврати прегратката и таа сфати, сосема поразено, дека мајка ѝ нема сила ни да ја подигне раката за да ја гушне.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Немој, немој, добра сум јас, ништо не ми е“, продолжи мајка ѝ да шепоти.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беа толку живи што ѝ се причини дека сè уште го слуша она таговно, а бесно офкање на мајка ѝ додека умираше дома...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога застана на вратата, соочена со тој тажен остаток од мајка ѝ, очите одеднаш ѝ се наполнија со солзи од болка што никогаш дотогаш ја немаше почувствувано.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сликите од болката на мајка ѝ, нејзиното смалено тело – таа почна скоро да липа од спомените што одеднаш ѝ надојдоа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако се вратија од гробишта тој ден, на петте години од смртта на мајка ѝ, татко ѝ ѝ рече дека треба да зборуваат и ја седна на масата во кујната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Лицето што го здогледа тогаш, лицето што требаше да биде лице на мајка ѝ, ја уплаши.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така ќе се повика на најдлабоките стравови на рајата, која со години гледаше како оние на север мајка ѝ ебаваат на Југославија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Поминаа пет години откако мајка ѝ умре, и веќе беше време, велеа луѓето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Првите три години откако ја закопаа мајка ѝ, се лутеше и таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Болеста сосема ја имаше изедено и мајка ѝ, инаку крупна жена, беше падната на едвај четириесетина кила.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Болката што ја пронижуваше мајка ѝ речиси да ја исправи во креветот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Израдувана што мајка ѝ конечно се вратила дома, таа се затрча кон спалната, но гледајќи го окостеното малечко тело под чаршафот, застана како скаменета.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Понекогаш си мислеше дека не ја сакал доволно, или дека ја мамел, или дека таа, мајка ѝ, не го сакала доволно, па нејзината болест беше некоја божја казна за тоа нивно недоволно сакање.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако ковчестата рака не ѝ беше извадена над чаршафот, да го стега и да го тутка во болка, таа немаше да сфати дека таму лежи мајка ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Немој, немој, чедо“, промрморе мајка ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Првите три од тие пет години по смртта на мајка ѝ таа ги помина во некој буден сон, од кој не можеше да ги избрка сликите и звуците од нејзините последни денови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И иако знаеше дека сето тоа се бесмислици и дека взаемната љубов на мајка ѝ и на татко ѝ нема никаква врска со болеста и со умирачката, сепак тие три години му беше лута.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но таа споулавеност со искубана брада еднаш веќе го предупредила со оган неголемото село на каменоделците - ноќта е мајка на неутешените и маштеа е на непретпазливите, мислел или се сеќавал на нечии зборови најмладиот од дружината и не знаел дали да ѝ се придружи на исто така заборавената старост, да седне до склопчениот Симон Наконтик и без здив, со невидливо црвенило на лицето во мракот, да му раскаже за глувата и нема Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, мислел, не е глува и не е нема, мајка ѝ само сакаше да ја спаси од бегот и од неговите измеќари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но најдобро би било да провериш сама!“ - рече мајка ѝ.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ех, колку се разлути мајка ѝ!
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Што вели, мамо?“ - праша девојчето. „Вели дека паднало од едно седело, но пак останало живо, па затоа се радува.“ - одговори мајка ѝ.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Што може да се купи?“ - се замисли мајка ѝ. „Па - ѓеврек, крофна, кифличка, бонбони...
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Не се грижи мамино,“ - ја гушна мајка ѝ.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Со слабите рачиња го зема она парче оброк што мајка ѝ ѝ го дава во темниот подрум но без месо, млеко и млечна храна...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Од мајка ѝ разбра дека во сабота татко и е во попладневната смена и дека ќе се врати дури во утринските часови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ќерко што си направила од себе, - се изненади мајка ѝ Светлана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека парите со кои беше платено палтенцето, Никодин ќе ги претвореше во вреќи цемент, а мајка ѝ во неколку кубици дрва.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ајде, спанко! Станувај! Неделата помина, училиштето те чека, - ја слушна мајка ѝ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се сети уште како дете, како клекната пред мајка ѝ со скрстени раце ја молеше да ѝ роди братче или сестричка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секако, немаше поим за планот на Рада и мекоста на мајка ѝ. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Критиките не само што беа упатени кон Рада, туку беа упатени и кон мајка ѝ Светлана зашто не ја научила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа тивко, а на мајка ѝ срцето ѝ крвавеше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка ѝ, нормално, ги слече чевлите и, потскокнувајќи на прсти, ептен ситно го изигра рамното „невестинско“ оро, а татко ѝ, со навежбани потези на позер (како личен шофер на генералниот директор на едно ГП претпријатие), ги ловеше погледите на тие што одоколу плескаа на нивната хармонична точка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, сѐ беше преубаво, до моментот кога мајка ѝ не можеше веќе да го поднесе тоа што невестата не сакаше да бакнува рака по цела сала туку, по скопскиот обичај, помина со сребрени чаши, полни со шампањ, наздравувајќи од гостин на гостин.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И дојдоа, во најмагливата ноќ во декември, со сопствени возила колку што вкупно во населба немаше, а мајка ѝ ќе пукнеше од мака што соседите не можат да видат колку бакшиши ѝ донесоа на „нечесницата што се дала пред брак“ и колку букети влегоа во бараката и, замисли, по два, еден за свршеницата, а еден за „госпоѓата “мајка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На долгата маса, продолжена со уште три комшиски, и столчиња „шест плус шест“, на кои имаше ставено везени перничиња, сите изработени во домашно производство или „хенд мејд“, зашто мајка ѝ беше убедена дека за ракотворбите надалеку ќе се зборува, беше поставено послужувањето, кое и самото беше приказна за себе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка ѝ, која и така не беше добар шофер, па не можеше во исто време и да менува брзини и да зборува, се обидуваше да ја утеши велејќи ѝ дека одат само по потврда.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ѝ беше драго што мајка ѝ е среќна, што таа веќе не е трудна и не мора да ги убедува комшиките дека, ете, таму, во градот, сѐ е поинаку, па дури и бременоста трае многу пократко, само три месеци!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па така, неодамна, една моја пријателка, тргната на свадба во договорот со мајка ѝ, во неврзан муабет одеднаш станала сведок дека на времето кога самата била невеста, при прегледување на материјалот снимен на „ВХС“ лента, мајката си забележала во тефтер кој со што дошол на свадбата и колкумина биле присутни, демек колку порции изеле на неа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Можеби и вакцина ќе ми ставаат, ти не сакаш да ми кажеш“, плачеше малата, па мајка ѝ се поткачи на тротоар, запре и се сврте.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека сватовите ја полнеа куќата, комшиите ја полнеа улицата и се редеа по групи (кој со кого зборува и си има муабет, нели), па така, по двајца или по тројца во група, стрпливо чекаа да видат како ќе биде стокмена невестата и дали по нешто ќе се разликува, зашто мајка ѝ веќе беше раскажала по цела улица дека „ќерка ѝ ќе оди во град“ и ќе се мажи за некој што во куќата има мебел од некој што не знае како се вика (Луј ли, Муј ли, 15-ти, 16-ти... така некако).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По шест години, кога малата требаше да добие потврда од матичниот лекар дека е здрава и дека може да оди во забавиште, по целиот пат додека мајка ѝ ја возеше, викаше на цел глас и плачеше, божем ѕрцките ѝ ги вадат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Пак сум трудна, мамо“, повеќе за себе прошепоти, а мајка ѝ знаеше и веќе беше запалила кандило и се молеше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па, кога дојде ред на мајка ѝ и татко ѝ (кој ја намириса целата сала со „Б’лгарска роза“ што ја имаше истурено врз себе и беше тазе избањат) сите мораа да станат зашто не беа виделе таков настап на фолклорно друштво од двајца плус невестата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сум чула дека некои свадби дури и се растуриле кога младата се распашала“, ја беше советувала мајка ѝ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека кај едните веселбата тогаш почнуваше, другите, на кои ќе им побегнеше последниот автобус, по вечерата масовно почнаа да си заминуваат, па во еден момент, дури и мајка ѝ и татко ѝ сакаа да си одат, а таа молежливо ги погледна и им организираше превоз за да останат до крајот на свадбата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Чупалево ќерка ми е, Драганка се вика; мајка ѝ умре ланска година и нејзиниот гроб таму остана, во Солун.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може, после, кога стигна писмото од неа, Јанческите ќе смогнеа сили да си ја вратат назад, па сега, на кутрата, гробот ќе ѝ се знаеше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Потковицата сите знаеја дека за предавниците од страна на Организацијата пропишана е само една единствена казна - смрт, а можеше да го стигне и секого друг кој ќе се ставеше на нивна страна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уплашени и покорни Руса и мајка ѝ му ја дадоа, но тој не се реши веднаш да го стори намеруваното.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тодор исто не даваше да се чува огледало во куќата, но стрина Спасија, мајка ѝ на Руса, која беше исто убавица, не можеше да го прежали огрубувањето на ќерка си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше Света недела, беше рано изутрина, беше Божје изображение, ден кога во Потковицата се обискуваат првите плодови на летото, лубениците и грозјето и беше само два дена по разговорот со Дамческите, кога во гостинската одаја влегоа Руса и мајка ѝ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тешко да не беа толку немилосрдни во осудата на Благуна, тешки да покажеа малку повеќе разум, трпеливост и љубов за ближниот па може мајка ѝ немаше да ја испратат да му се моли на Пенезиќ, па тој, лисецот, во безизлезната ситуација, да искористи да ја наведе да појде со него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се шушкаше по ќошињата дека Ване и Ганка се во љубов иако и мајка ѝ и очувот не сакаа да чујат за Гавранот туку бараа зет што има занает в раце и - дуќан! Зошто и дуќан, не знаев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ова мало лицемерно суштество многупати се обидувало да ми докаже дека мајка ѝ (ха, значи мојата сопруга!) тешко живее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Е да простиш, свате, од ова немаме подолу, ќе вели мајка ѝ на Велика, немаме ни повеќе, ни помалку, ќе вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И мајка ѝ на Велика оди по нив. На ти ова. Не сака. На ти она, пак не сака. А тие чапји: викаат, бараат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И на секое напивање, мајка ѝ на Велика само се стресува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И папочето ѝ го подврзав со малку коса од мајка ѝ. 59
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие ти ја зедоа куќата, велам, а жената ја нападија кај мајка ѝ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури и татко ѝ, во тоа време, не беше толку лош; а и мајка ѝ беше жива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некоја болест ми се качила на главава и го слушам мрдањето на влакната.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И го раскажуваше сонот на мајка си и мајка ѝ не знаеше кој пат да го фати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Не будали се“, ѝ вели мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ѓувезија Дубровска рече: - Јас ја видов казната негова, а тој не сака да ја види мојата. - Тој гледа сè, рече мајка ѝ, но и тој одбира што да гледа побргу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа никогаш така не подвикнала. Ѝ падна жал и се расплака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно извесно време ја посетуваше Сија Хаџибанова, но и таа престана да доаѓа зашто не знаеше како да ја утеши.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Никогаш не вели „никогаш“, ја кореше мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Јас ништо не гледам, вели мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но мајка ѝ никогаш не ја остави сама.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Да чува господ и да брани, рече мајка ѝ, ти ја пушташ по светот, а таа ти се враќа без глава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Ами спас, прашуваше мајка ѝ со стегнато грло и со пелин во устата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа и сега веруваше дека надеж секогаш има, само треба да ѝ се пронајде адресата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А сега немаше кој да ја брани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како да се работеше за бостан, за зеленчукова градина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе ми е страв да си ја пофатам главава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така ми шуми во главава, вели. „- Ти шуми во главата, вели мајка ѝ.“ -Гледај, вели Ѓувезија Дубровска подавајќи ги рацете.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да гледаат и напред и назад, рече, да се вардат од уроци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Помошта секогаш доаѓа со задоцнување, мислеше мајка ѝ, и да се чека, значи да се денгуби.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се плашеше да се види на огледало.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова беше многу одамна; сега таа и нејзините браќа и сестри се возрасни луѓе; мајка ѝ мртва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Ќе ти помине, вели мајка ѝ, нема заматена вода што се избистрила. - Ова не поминува, вели Ѓувезија Дубровска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие, дувајќи и потплукнувајќи, ѝ шепотеа нешто над главата, ѝ помагаа да се одврзе маѓијата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нема да постапуваат со неа како што постапуваа со мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А можеби сето тоа почна уште во Аванос.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А кога правта се стаи, виде дека таа е единствениот човек што слегол од автобусот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш мајка ѝ ѝ рече: - Ќе се вратиш назад и ќе си ја земеш косата од грнчарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се загледа низ одајата, со погледот помина по сите познати предмети од кои еднаш неделно со години го бришеше правот, чудејќи се како можело пак да се нафати толку многу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Што те натера да си ја кубеш косата, несреќо?“ - Некој друг ми ја кубе, вели Ѓувезија Дубровска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеби никогаш веќе нема да ги види овие мили предмети, од кои ни на сон не помислуваше дека еднаш ќе се раздели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но мајка ѝ не ја напушташе надежта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само што ќе ме видат и ќе избегаат, рече. - Ќе си врзеш шамија, рече мајка ѝ, таму и така жените си го покриваат лицето. - Таму носат и трето око, навезено на грбот од кошулата, рече Ѓувезија Дубровска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само стоеше така со замрежени очи и загледана некаде во нешто, којзнае во што.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На вечера со семејството, мајката ѝ дава оддушка на горчината, поради третманот што го добила од неврологот. решенија за После многу скапи испитувања кои покажале нормални резултати, тој ѝ рекол дека болките и оттрпнувањето што ја исплашиле се должат на стрес и дека “сето тоа е проблемите во нејзината глава”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Лена отсекогаш сметала дека мајка ѝ го „изневерува“ бракот, дека „живее во лага“ и е „неблагодарна“ што ги користи домот и парите на нејзиниот очув, а ја изневерува неговата доверба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нејзините малечки стапала делуваат уште поситно во старите НА влечки на мајка ѝ.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Неколку мига, колку што на мајката ѝ беа потребни за да ја покрие голотијата, пред да излета од собата, беа доволни Луција да побегне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеби тоа и беше комплекс, придодаден од мајка ѝ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Често бев клеветена на моите од мајка ѝ дека пијам алкохол.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Издивнувала мајка ѝ велејќи дека некој ги украл.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му ги даде на Богдан и алиштата и кошулите и вратоврските од мажот ѝ Пол што ги имала заклучено кај мајка ѝ и при разделбата не му ги дала.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Подоцна, кога се смири, му кажа дека мајка ѝ ѝ родила братче, но умрело по раѓањето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но мајка ѝ им рекла дека иако тој не лежи тука..., лежи неговата душа и дека нејзе ѝ палат...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Не“, му рече Богдан. „Не ја пушта мајка ѝ...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Откопале гроб со мајка ѝ во гробиштата и му ги ставиле во гробот ордените место него и му го правеле сите редови над гробот како да лежи тој во него: му носеле задушници, му ставале цвеќе, му палеле свеќи и го оплакувале.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Барем три пати на ден да му давате од овај чај. Ама јак да биди.“ ѝ велеше на мајка ѝ.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Истиот ден, некаде приквечер, дојде мајка ѝ: „Томе, сине, татко ти и јас имаме нешто многу важно со тебе да разговараме. Биди долу за половина час.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По смртта на мајка ми веднаш умре и мајка ѝ на Цвета.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И на Цвета мајка ѝ била тешко болна па по неколку дена и таа умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чардаците пак и конаците покрај манастирот, кои ги подигнаа скопските папуџии од еснафот, за Тодора беа како чардаци ни на небо, ни на земја од приказните на мајка ѝ и постарите сестри, зашто со око што добиваше крилја од нив, се гледаше целата котлина и Вардар, и се леташе високо, а не се паѓаше длабоко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мајка ѝ на Тодора навистина ја викаа Јана, ама ибн Бајко, иако јуришаше на Тодора како на кула, извојува кај неа само една победа - кога ја натрти и ѝ го пушти семето како ѓуле далечинско.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бошко заедно со Калија одеше на чомлек пазар по урда, и на балук пазар по сушена риба, се туркаше и во врвулицата пред фурна каде што целото маало носеше разни јадења за печење, од лебови до тави гурабии и татлии, ама заедно со чиракот од дуќанот на Марко, им носеше јадење и на Марко, и на самарџијата Димо, бидејќи мајка ѝ на Калија, како и свекрва ѝ, беа дамна починати, а таа прекриена чинија со цедило везден му ја грабаше на чиракот, и самиот, напрегнат, ја носеше истурена напред, како да носи цел товар леб и сирење, грав или јанија со јунешко која не смее да се плисне или, чувај боже, да се истури.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нејзиниот маж не ги слушаше советите на мајка ѝ која изроди толку ќерки, тој забрзано ја водеше и неа кон нешто што влече посилно од смрт, од погибел: небаре ја жртвуваше и неа покрај себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И татко ѝ, лекар, и мајка ѝ, научен соработник во Институтот за јазик, се трудеа, како што велеа, да ја вратат во стварноста.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Господова волја е кога ќе се сретнат очите - та две души да се заљубат - воздивна мајка ѝ.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Да даде Господ и Богородица Мајчица, да ни се вратат - се крсти баба Петра и со раце крстосани ја кажува молитвата, до трипати ја моли Богородица Ѕвезда да се врати со мајка ѝ и момчето што го заљубила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Како да беше заборавила за што беше дојдена, па почна да плаче и да ми раскажува за смртта и болеста на мајка ѝ која починала пред некоја година - на осумдесет години.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Интимно во себе многу се изнервирав од оваа посета, па ти умираше на педесет и некоја година, а оваа тука место да има почит кон твојата болест ми зборуваше само за нејзината тага, за мајка ѝ.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Лицето нејзино ми кажа сѐ. Само што ја видов - зборуваше мајка ѝ со шепотење.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ѝ и сестрите во претсобјето ништо не зборуваа. Наслушуваа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ѝ не знаеше како да ја изрази благодарноста кон него, што ѝ ја врати ќерката, здрава, дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија, којзнае по кој пат, се увери дека мајка ѝ, и во најтешките ситуации во животот, беше неуморен оптимист.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Си велев јас тогаш - зборуваше мајка ѝ, како сама за себе, - кога ти предложи Хелвиг да тргнеш со него - не се оди со странец.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во писмото што го доби од дома, сестра ѝ подробно ѝ пишуваше, како мајка ѝ правела питулици за соседите и роднините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Едно дете, чудна работа - зборуваше мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Излезе мајка ѝ. Не ја препозна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- мајка ѝ не можеше да најде толку лош збор, колку што сакаше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Влезе во собата каде беа мајка ѝ и сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Утредента рано, мајка ѝ на Марија тивко, на прсти, се приближи до вратата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Нели се храневте заедно? - беше љубопитна мајка ѝ. - Не... - Па како, во една куќа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ѝ со радост ќе може да се пофали на соседите. На роднините. Ако има, нешто и ќе почести.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оваа состојба на Марија траеше три и половина години. Сите скоро изгубија надеж. И мајка ѝ. И сестрите. И Елена. Само не лекарот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога ќе ве нема крај него, - се обидуваше мајка ѝ да ја теши...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И сестрите и мајка ѝ беа свечено облечени.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ѝ молчеше... Марија безгласно плачеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Како не им е жал за детето, изроди едни - продолжуваше гневно мајка ѝ ... и, го зеде Карл од рацете на тетка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, не сакаше да ја видат мајка ѝ и сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Напатените уморни очи на мајка ѝ, веќе прекриени со некаква црвена тенка копрена, често, уморно, се загледуваа во Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како ли ќе ѝ кажат на мајка ѝ и на сестрите?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа беше свесна дека тоа што го кажа мајка ѝ е само нејзина желба, така да се одвиваат работите во врска со Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Маре, - полека се обиде мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ненадејно тргнала, па немала време да им се јави на мајка ѝ и сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури на Елена ѝ се стори дека мајка ѝ се загрижи. Се замисли.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Колку да е, подруго е - пак тивко шепотеше мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бидејќи и по еден час, скоро час и половина, ништо не се слушаше од собата, мајка ѝ тивко затропа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Кој го чуваше Карл, ти кога требаше да излезеш нешто да купиш? - продолжуваше да се распрашува мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И мајка ѝ и сестрите се обидуваа да разговараат со неа. Ја советуваа, ја караа. Не помагаше ништо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Не знам, - загрижено зборуваше мајка ѝ на Марија - дали да брза да излезе од таа пуста болница?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Двете сестри и мајка ѝ, останаа со отворена уста.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но мајка ѝ сакаше да се пофали со внукот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Уште ли е тешко да се најде работа? - праша претпазливо Марија. - Тешко, ами како? - рече мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Срце да ги изеде, - проколна мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија тогаш за првпат забележа загриженост во очите на мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На крајот праша за мајка ѝ и испрати поздрав...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја придоби. Со целиот однос кон неа. Кон нејзините сестри. Кон мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Еднаш, откако гледаа филм за фашистичката германска и бугарска окупација, мајка ѝ, ѝ раскажа страшна случка од своето детство... од војната. За една ноќ...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На вратата од куќата ги пречекаа мајка ѝ и Наде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- праша, сè уште загрижено, мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да испрати за мајка ѝ на Марија, и за сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ѝ ја погледна попреку. Да има за сите...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Колку малку ги знаеше мајка ѝ сите работи што се случија таму...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Раскажувај, - беше упорна мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- вчудоневидено праша мајка ѝ, гледајќи де во Марија, де во Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Утредента, мајка ѝ разбрала дека неколкумина илегалци од отпорот против окупаторите, што имале состанок во таа куќа, биле предадени.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ѝ скоро шепотеше. Гледаше да не ги разбуди другите ќерки.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Без да сака, го слушна разговорот меѓу мајка ѝ и една од сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога го слушна тоа, мајка ѝ на Марија почна да реди клетви...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но ете, таа се зажелела за родното место, за мајка ѝ и сестрите, и не можела да не допатува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога разбраа за најновата вест, мајка ѝ и сестрите не знаеја дали да се радуваат или да се грижат...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И на тоа што ѝ велеше мајка ѝ: да не дозволи Хелвиг пак да ја излаже, да остане кај него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ѝ паднало жал на мајка ѝ и ја оставила и понатаму да цица. Кога го одбила Мил, се обидела и неа да ја одбие, но не помагало.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ми даде и пари да го одржувам гробот на мајка ѝ.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дебелеењето ѝ започнало уште од малечка. За тоа најмногу допринела мајка ѝ, жена му на Илко, зашто ја доела прекумерно долго - цели седум години.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- И јас тврдам дека ќерка ми е полнолетна, - вели мајка ѝ на Злата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога имала Кала една година, то ест, кога се родил Мил, мајка ѝ сакала да ја одбие. Ѝ ставала четка од чевли на боските свртена со влакната кон нејзината уста за да ја боцка - не помагало; ги мачкала грепците со смрдлива трева - не помагало: ги премачкувала со пипер за да ја испали - не помагало: Кала сѐ издржувала и цицала заедно со Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Утредента кога дојде да донесе цвеќе на гробот од мајка ѝ, ме побара и ми заблагодари.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Повторно најстојуваше да се види со Злата, но и последната нишка надеж му ја скина мајка ѝ нејзина која кога го виде, му рече: - Дете, тргни се веќе еднаш од ќерка ми...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Како не важат нашите тврдења, - се бунат мајка му и мајка ѝ нејзина, - та ние сме ги родиле...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пред очите и излегоа светите ликови на мајка ѝ, татко ѝ, брат ѝ, а како последна утеха ѝ излезе ликот на нејзиниот избраник Стојана со целата негова овчарска младост, свежина, бујност и убавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе ги дотерам татка ѝ, брата ѝ мајка ѝ, сета нејзина роднина пред неа ќе го викнам џелатот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка ѝ на Чана се огласува со премален глас Тргни се мори чупо уд там!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка ѝ на Чана сфати дека Петра не сака да кажува што сонувала, Ама навистина Петра цала нојќ муабет прајше су некуј! си мисли во себе, дури сигурна е дека му го слушна и гласот на Костадин, та таа многу убаво знае какви писки имаше во неговото грло.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Шо са крстиш мори Петро? ја забележува Митра, мајка ѝ на Чана. Нов ден, мори Митро, со Господ напред!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тука ѝ се упика у зборот мајка ѝ Ми аку има ки са нјде за друзи!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пак продира гласот на мајка ѝ на Чана, ја растура мислата во нејзината глава Ет гу... пак с врнаа... си и креват пљачките. Сте с натувариа!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тешко ѝ е што солзите ѝ ги гледа мајка ѝ, ама не може да ги запре.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тука се бабините! открива нешто убаво во срцето забележувајќи како се стиснати околу неа, ама така, при свртувањето, додека низ нејзината глава се разбиструва сликата од мигновеновиденото: Добра со малечката таму во ќошот, со главата во скутот на мажот, а тој седнат со грбот на штиците и со отворена уста, Чана со мајка ѝ крај неа Види лебати, Чана си има ќерка! и никако да се сети кои се другите расфрлани низ бовчалаците и пљачките, и одеднаш она убаво во нејзиното срце станува болка.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Скокањето од одарот на штиците ни малку не ѝ помогна, тоа дури не се ни приближуваше до напорите што ги имаше преку ден на работа, ја немаше Риса на Дине за да ја поучи, а ни Тина Гледачката, мајка ѝ на Ангелина, која кога не гаташе им помагаше на момите да не се срамуваат пред да удри тапанот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бабата Петра си направи три пати крст на градите, мислеше никој не ја гледа, ама тоа не ѝ откина на мајка ѝ на Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не е ли поарно таа и мајка ѝ да дојдат тука, или ние да се префрлиме таму?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од брлогот на Чана се поткренаа неколку детски главчиња љубопитни за текот на настанот, а самата Чана, а може да се рече и бабата Петра, а и мајка ѝ, се таеја како што беа легнати навистина очекувајќи сѐ да заврши со голема смеа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка ѝ, која иако ситна, без збивтање стигна веднаш зад неа, ги спушти другите работи до нејзината бовча и седна врз нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка ѝ на Чана набрзина и она си направи крст, а уште повеќе што забележа дека и една друга група од другиот крај на просторијата одеднаш се крена со сѐ пљачки врз себе и се протурка низ луѓето до излезот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ангелина со момичето и мајка ѝ ќе да се од другата страна, во првиот влез.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се сетува на Тина гледачката, на мајка ѝ на Ангелина, се задолжува себе си да ја пронајде утре и да ја натера да ѝ забаи, да ја ослободи од тешкото привидување.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Види го, види го, Нешко, ној шебек поповиот, шо попче се направил — ја задена мајка ѝ, гледајќи ја така увилена покрај себе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крчо пак, скриен во малото ќералче, слушаше како шепоти Нешка кога беше зборот за него — да не ја слушне мајка ѝ — а после заедно со Тода се смееше изгласи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неда како срна отрча дома и на прашањето од мајка ѝ засрамено одговори: — Си дошле, в река да појдат обата, токо лели се арамии, неоти ногу ќе седат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка ѝ на секое испраќање ѝ велеше: — Ти гледај пред тебе в земи!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа се забележа и во работата. Дотогаш, иако мала на десет во единаесет години, работеше токму со мајка ѝ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега не си влезе право дома и не го остави ракавот во камарата над оган, ами влезе в земник, го отвори ковчежето во кое си собираше разни работи и каде мајка ѝ никако не проѕираше, го развитка ракавот, прислушна да не иде некој, ја извади китката, и така сама почна да ја гали, да ја мириса, да ја бакнува по цветот и повеќе по корењето, ја лепеше до образи де од едната, де од другата страна, ја притискаше на гради, та дури го извади гушалчето и ја кладе под левата гола град под која силно, како чекан, биеше нејзиното, тукушто разбудено, младо срце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Така е убаво, да се сакаш, а да не се гледаш, да не се задеваш со него, — ја учеше мајка ѝ кога разбра од Тода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка ѝ сигурно нема да а оставе да не дојде" — и продолжи да чека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „И научи, кучката една“ — си велеше мајка ѝ со умот, кога на крајот на учебната година, на свети Кирил и Методи, даскалот Бино пак одржа цел говор за неа пред оние исти родители, пред кои есеноска одржа за нејзиното стапнување во училиштето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На влегување, сега без тропање, ја најде Неда сред куќи каде му мете на прасето и посегна да ја фати за образ, ама таа му ја турна раката настрана и му ја покажа големата врата откаде можеше секој минут да влезе мајка ѝ, и му рече само: — „Пст, мац! Не ваќај кај шо не си клала ота може да е жешко да се попариш!“ — И навистина старата влезе со заграб борина и едно столче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка ѝ беше излегла и растовариле со Толето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А Нешка одеше, си работеше што ја повелаше мајка ѝ и татко ѝ и сѐ некаква зла волја ја потискаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На малата Нешка повеќе ѝ се седеше кај Тода отколку дома кај мајка ѝ. Крвта ја влечеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само што момата бојлер вклучи инспектор дојде струја да исклучи со ладна вода миеше коса мајка ѝ викна да не оди боса Плочките ладни реума влечат ѕидови пукнати треба да кречат татко без пари во возови на влеча а мајка ѝ 10 години во стечај
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Мајка ѝ го позна ликот зашто таа одеше и се враќаше од гимназијата низ нашата улица, по кејот крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Мајка ѝ придојдоа солзи. Во мислите ѝ прелетаа годините кога дојде во Татковото патријархално семејство во кое сè уште се живееше во строга заедница.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тие две дамнешни патувања, првото во Грција, во Јанина и во Солун, а второто, во Италија, со Татко, се обидуваше да ги задржи како мигови на вечноста во себе, сосе реликвиите кои не престануваше да ги носи со себе, какви што беа нејзиното сребрено огледало, наследено од мајка ѝ која никогаш не ја видела, каталогот на стоковната куќа Ла Ринашенте и, сега, овие три заборавени знамиња на некогаш­ни­те држави во војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Смилјанка се вика... - рекоа татко ѝ и мајка ѝ.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Чекаше да ја попуштат рацете од татко ѝ и мајка ѝ што ја стегаа, па да започне да се слекува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Татко ѝ и мајка ѝ ја завлечкаа по него. Ја тргнаа со сила. Таа се опираше и викаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа оној изнуден и чуден предлог или барање од неговиот некогашен пријател Јаким во врска со белезицата (во истиот оној понеделник што се трудат да му го забошотат); божем најдобро ќе било тој да го заборавел случајот бидејќи станувало збор за скапоценост на мајка ѝ на неговата секретарка Ботка а не на Баручиеви.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А тие Баручиеви на мајка ѝ на Ботка ѝ ја одзеле белезицата уште во оние дамнешни капиталистички времиња.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Па тоа значи ...” Мајка ѝ го симна погледот, благо насмевнувајќи се.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Застани малку и здивни“, рече мајка ѝ .
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ѝ се наведна преку прозорецот. „А-Г-О-Л-Н-И-К“ ѝ помогна таа на Ана.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Госпоѓа Морис, мајка ѝ , одвај ја забележа кога јурна покрај неа и почна да ги отвора фиоките, бучно пикајќи ги тавите и кујнскиот прибор во вреќа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
“Молам”, возврати мајка ѝ на Минк и со насмевка му се врати на електромагнетниот запрашувач.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се зборуваше дека следната година татко ѝ и мајка ѝ ќе ја поведат назад на Земјата; таа сметаше дека тие тоа треба да го сторат, иако тоа чинеше илјадници долари.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ѝ тресна од масата. „Назад да се вратиш“ ѝ нареди госпоѓа Морис.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ние сме под протекција“, со потсмешлива сериозност рече мајка ѝ .
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ѝ на Минк ги набљудуваше децата од прозорецот. Деца.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Минк ѝ се нафли на супата. „Побавно јади!“ рече мајка ѝ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ѝ намерно не гледаше натаму.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Штом тој влезе во затемнетата соба, каде што лежеше болното девојче, ги растрга пердињата, ги разотвори прозорците, без да ја праша мајка ѝ на Зорица.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Лежеше во најубавата соба, со најубавите дебели пердиња и најубавите килими. Мајка ѝ таму сакаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка ѝ на Зорица се вчудоневиде. За малку ќе се скараше со лекарот, но ништо не рече.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш мајка ѝ го затвори полуотворениот прозорец.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но, напразно се противеше, бидејќи знаеше - мајка ѝ нема да отстапи од реченото.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа мајка ѝ оди и ги продава.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Едвај чекаше да ѝ ја покаже на мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш мајка ѝ нареди: оваа големата кукла ќе стои во стаклената витрина во креденецот, а со малата можеш да си играш.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но и покрај нејзиното молчење, мајка ѝ проговори: - Мислам дека треба да го пуштиме врапчето кај неговите другари.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ајде сега однеси ја чантата во твојата собичка, - рече мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка ѝ со тивок топол глас ѝ рече на Благица: - Забележуваш ли дека нашето врапче боледува? Денеска и не јаде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Градината, во која често одеа со мајка ѝ, беше многу далеку.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Благица молчеше. Да ја излаже мајка си - божем не видела, не сакаше, а да ја каже вистината се плашеше од тоа што ќе рече мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ти ми вети дека нема да одиш далеку, - благо ја прекори мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш солзи ѝ потекоа, но не сакаше тоа да го види мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ѝ и мајка ѝ се погледнаа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Каја ги протегна ножињата, ги протри очичките, и кога ги отвори, го виде насмеаното лице на мајка ѝ наведнато над неа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Така ти се чини, - ѝ рече мајка ѝ... но сепак се приближи кон рипката.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка ѝ знаеше колку тешко ќе ѝ падне разделбата со врапчето, но, еднаш тоа мораше да се случи.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- О, боже! - извика радосно мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Тогаш, - предложи мајка ѝ, ќе го оставиме отворен прозорецот и ќе чекаме извесно време во кујната.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Откако се беа доселиле во новиот стан, мајка ѝ на Зорица ги стави тие пердиња за да ги сочува новите тенки завеси од Сонцето, како и каучите и ќилимот. Сонцето да не ги обели.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Уште една петка, - мајка ѝ ги рашири рацете, божем изненадено, и ја прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Значи затоа мајка ѝ толку упорно настојуваше да ја однесе чантата. Сакаше да ја изненади.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа беше едно мало шише во кое имаше некаков лек што го пиела мајка ѝ кога била болна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Трајанка сега си спомни за сето тоа и затоа и таа почна да плаче како и секогаш кога мајка ѝ ќе седнеше крај ковчегот и со зетовските чорапи во кои беше парата ќе почнеше да ѝ раскажува за нејзиниот добар татко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зашто знаеше дека мајка ѝ оди да ја извади онаа петолирка од ралото шарени зетовски чорапи на татка ѝ што тој ја прати како аманет од Влашко пред да издивне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајка ѝ преплашена, ги остави жените и децата во одајата и бргу отиде отаде кај своите невестински ковчези.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Иако мајка ѝ ја држеше за раката, таа ѝ се истргна и потрча кон Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ќе му рече мама на Зоки: - Појди, викни ја мајка ѝ на Лидија, сине.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И отрчало девојчето. Сторило како што ѝ порачала мајка ѝ .
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност мајка ѝ го барала мажот за да не го најде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Добро, и тоа е храброст, ама од еден друг вид, иако јас, со својата женска памет просудувам дека таа Пелагија, во колку воопшто веќе постоеше, не заслужуваше такво однесување и толкава верност од негова страна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дед Павел долго време додека беше мала Аксја тврдеше дека ќерка му сè уште го наговарала да заминат за Одеса и да ја побараат мајка ѝ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Првото на што ја поучила мајка ѝ, таму, во тој град Одеса, било она: Ако случајно ме загубиш, трчи на првиот брод што ќе го видиш. Таму е татко ти!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А дед Павел дури ни не знаел дека Аксја и мајка ѝ биле таму, во Одеса, дека го барале.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јасен е одговорот: тој сиот свој живот ѝ остана верен на мајка ѝ на Аксја, на својата Пелагија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И даде лекови и праша каде ѝ е мајка ѝ. Му кажаа дека е на пат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Бидејќи мајка ѝ запре да и дава пари, цигари позајмуваше од Ирина, а кога немаше и таа, тогаш собираше догорчиња по тротоарите, го вадеше тутунот од нив и виткаше цигари.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога мајка ѝ се врати од пат и кога ја виде каде што лежи и кога дозна од што, и идеше да ја истепа, но и се радуваше што останала жива.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тоа го забележаа татко ѝ и мајка ѝ и лицата им се разведруваа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Весна ја замоли Билјана, од парите што ѝ ги остави мајка ѝ за купување храна, да ѝ купи цигари. Билјана одби.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сѐ што ќе ѝ речеа татко ѝ и мајка ѝ, таа го примаше со лутина, со нервоза.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
За пречек на Новата година Венче остана сама дома, бидејќи татко ѝ и мајка ѝ отидоа во хотел.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Весна ги криеше цигарите во подрумот за да не ѝ ги најде мајка ѝ, та кога ќе одеше да земе нешто од подрумот, пушеше пред малото прозорче за да излегува чадот надвор.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еднаш кога мајка ѝ замина на пат, Весна и Билјана останаа неколку денови сами дома.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во почетокот никој тоа не го знаеше, ни мајка ѝ од Весна, ни наставниците.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога повторно дојде лекарот да ја види Весна, ѝ рече на мајка ѝ: - Како сте дозволиле да пуши... да го упропастува младиот организам...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но мајка ѝ ја проверуваше: ја тераше да ѝ ухне со устата и по здивот што ѝ мирисаше на тутун, дознаваше дека пуши.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ќе го видеше понекогаш лекарот кој доаѓаше кај неа и загрижените лица на татко ѝ и мајка ѝ што го пречекуваа и испраќаа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еден ден мајка ѝ забележа миризба од тутун во подрумот и се чудеше од каде е таа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„И мајка ѝ беше таква...“ „Има ли чаре, лек?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога разбра Профим дека Девица се скротила, му рече на Полина: „Ти реков, и мајка ѝ беше таква“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ништо не тревожи се”, му рече Профим на Полина, „тоа е минлива болест; и мајка ѝ така паѓаше во несвест”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Породувањето конечно беше извршено и У дојде на свет будна, токму онака како што сакаше мајка ѝ.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Четвртиот ден Ј се јави кај другарка ѝ Сибел; мајка ѝ е кројачка, па ќе ѝ сошие пижами по мерка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Штооооооо ееееееее! - како да запеа Ане. - Доаѓај бргу дома! - тоа беше гласот на мајка ѝ. - Уште малку! - викна Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мони извади од кутијата за леб едно меснато, дебело парче бел леб што ѝ го имаше подготвено мајка ѝ за појадок.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Толку фрштеше врз ринглата и чадеше, што кога влезе во кујната да се поздрави, мајка ѝ не ја ни слушна. - Што е ова? - рече Ема.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Заборави на тоа дека мајка ѝ сигурно ќе забележи дека отворала во нејзиното креденче, излезе среќна од бањата и тргна на училиште, зад себе оставајќи трага од мирис на праски.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Автомобилот со крстот тргна, а по него тргна и големиот нов автомобил на чичко Тони.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Томе само гледаше нагоре, каде што луѓето ѝ шепкаа на мајка му.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почувствува нов бран на пот како ја облева и ги залепи рацете до телото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги фрли палтото и чантата во ходник и побрза да се заклучи во бањата. Се погледна во огледало.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
До неа стоеше мајка ѝ и го гушкаше Томе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го одвитка од пластичната фолија и го стави врз чинијата што ја чекаше на масата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Наредниот ден отиде во училиште, но пред да оди си стави од дезодорансот на мајка ѝ што стоеше во креденчето со работи што ѝ беа забранети - необични шишенца, тенки розови пакетчиња и долги памукчиња.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Немој Тони, жити сè, не го тепај толку детето...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Девојчињата ѝ свртеа грб и почнаа да си разменуваат погледи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Полека сите почнаа да си одат, откако прво нешто ќе ѝ шепнеа на мајка ѝ на Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека учителката зборуваше почувствува како една капка од мишката ѝ се стркала до појасот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вечерта влезе во дневната соба додека мајка ѝ гледаше телевизија ѝ рече да ѝ купи дезодоранс.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веќе вторпат тој ден немаше да можат да си ја довршат играта.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од зад живата ограда се слушна гласот на мајка ѝ на Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мара нешто сокрива мајка ѝ в соба штом влезе Кога е сама - на златна покривка Мара сѐ исто везе.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Нечујно длабоко вдишува, само за миг здржува здив и под дебелата волнена и густо плетена фанела што ѝ ја испрати мајка ѝ пред некој месец, чувствува како силно и немирно ѝ тупка срцето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не сакаше мајка ѝ да види солзи во незините очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ се стресоа рамената и Циљка виде како меѓу прстите на мајка ѝ, потекоа солзи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Спушти поглед и сврте глава. Не сакаше мајка ѝ да види како ѝ навирија очите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вчекоруваат во тесно селско сокаче, свртуваат и пред неа дедовата куќа: на чардакот мајка ѝ, до неа баба и, зад нив по миг на сета висина се исправува дедо Крсто.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бреда беше на телефон. „Бреда, јас сум“, пелтечев. „Збудалев барајќи те.“ Тишина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Измислив приказна за мајка ѝ која умира во Феникс, за работата што пропаѓа, дека пијам премногу и размислувам за самоубиство, уништување и судниот ден, и дека морам да разговарам со Бреда уште еднаш пред крајот, и дали таа случајно знае каде е.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Испадна дека тој говор не беше потребен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ете, добри мои, така разговараа една малечка Тања и нејзината мајка, а јас слушнав и си мислев како таа Тања е растурливо девојче, како не знае да штеди и како лесно, лесно ги расфрлала парите што ѝ ги дала мајка ѝ.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- На долниот кат мајка ми, татко ми и родителите на Кети (чие вистинско име ѝ е всушност Катерина, ама така ја вика само тетка Софија, мајка ѝ, кога ѝ е поради нешто лута) тивко разговараа, расправајќи за она што неодамна се случи со дедо ми Баџак.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Вчера, кога си игравме со Аделина, таа ми рече дека мајка ѝ Марина има поголеми цицки од мама.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас ѝ реков дека нема, а таа се налути и ми рече дека може да е така, ама дека цицките на мајка ѝ се долги, а на мама не се.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вие мене ме знаете од Медово, ама дојден сум овде откако умре мајка ѝ на жена ми. И така ни таму ништо немав.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Мајка ѝ“, рече Никола, „да беше каква што не беше, кога Гала се замоми, плачејќи и коси корнејќи ќе ја пееше она народната Не крши се како риба низ водата Како змија низ тревата! Не ги гори ергените...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нѐ напушти, ја прошируваше приказната, една како тетка ти Ангелина, знаеш, како мајка ѝ на Евгенија, му го сврте умот, џенем фатија!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела неколку пати се завртува, сака да му мавне, ама рачињата ѝ се стиснати во дланките на мајка ѝ на баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле навалицата ги протуркува низ вратата, раката на мајка ѝ го пушта нејзиното раче оти треба да се отклони малце и ене ја купува еден заграб свеќи и успева да се добере до нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На Пелагија мајката ѝ запираат прстите таму каде што се затечуваат во мигот од наплив на настани и сеќавања.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајка ѝ прошепна Не е тука, злато, тој седи дома, овие се само неговите сватови.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајка ѝ слушаше и потврдуваше, додавајќи нови зборови Кога ќе те засука животот ќе се нема време за безгрижни игри! Сука сукалото, нели мајко Персо?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
По белите ѕидови немаше апостоли и ангели, туку со крфии заковани кадра на некои чичковци со строги погледи од зад големи окалки, а на местото од милата Богородица, една женичка во годините на мајка ѝ застаната на средината од ѕидот и со голема тетратка во рацете од каде ги вадеше имињата на децата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да беше жива мајка ѝ сигурно ќе го потврдеше тоа, меѓутоа и самата знае дека Пеличка е чиста нејзина копија освен што е заробен небото од очите на силникот!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Малечката Пелагија не ни го слушна своето име, ама мајка ѝ ја завлече кон средината на училницата и ја седна во една клупа, а таа самата остана простум во празното меѓу двата реда клупи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела цел пат нешто ломоти, прашува, сама си одговара додека баба Перса и мајка ѝ само климаат со главите без да испуштат ниеден глас.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тие денови Пелагија си ја закопча устата, не прифаќаше никаков разговор, ни со Чана, ни со мајка ѝ, која се грижеше за двете деца преку ден.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката ѝ вели на бабата Митро, мори панукло, на кој са има натерано во мојто дете?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Неа секогаш ја опфаќа една силна возбуда, или може да се рече страв од таа голема вода што тука под нив прво е една силна врева од што не се слушаат ни гласовите на луѓето, а потоа чиниш го завлекува воздухот најзината голема снага и Пела, се разбира, секогаш го има истото чувство дека тој завлечен воздух ќе се претвори во силен ветер што ќе ја откачи од рацете на мајка ѝ и баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тина Гледачката, мајка ѝ на Ангелина, ме натера да барам дрвено колче на кое се врзувала коза, крава или коњ.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И сите од ред почнаа да ѝ честитаат, а Пела се протурка до мајка си и се закачи за нејзината рака, ама не побара да биде крената, ама мајка ѝ како да сфати што сака па ја израмни со себе за да може да гледа одгоре.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Малечката Пелагија сериозно чекори меѓу нив двете, ама дека срценцето ѝ е полно со радост кажуваат нејзините очи исти како сината срча на небото кои ту се лепат на одвај видливата насмевка на мајка Перса, ту на сериозното лице на мајка ѝ која како да води некој безгласен разговор во себе.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Малечката Пелагија воскликнуваше од радост додека ја капеше мајка ѝ, а пак Пелагија додека ја сапунисуваше се прашуваше себе си дали и таа на тие годинки ја имала истата снагичка?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Карабинерите ја влечкаат Гајта, а по Гајта се влечка мајка ѝ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајко, вика таа и мајка ѝ се повраќа, им се фрла на карабинерите, ги драска по лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ѝ била далечна роднина на царската лоза Романови, но нејзините секогаш ја држеле прогресивната страна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ѝ ја втасува и ја приграбува околу нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За среќа, мајка ѝ постепено гледајќи ме мене, сфати дека тајната е во тоа да се движиш што повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ѝ кажав на мајка ѝ на Ило да ги однесе до таксито кое ќе пристигне во секој момент Чекав и се тресев, како тоа да беше најважното нешто во мојот живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На крај се јавив на мајка ѝ на Ило да ми ги прати по такси.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Има многу работи за кои им бев благодарна нејзе и на мајка ѝ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Каде ви беше главата да размислевте, девојчиња сте, ве сметавме паметни, а вие?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И другата, Владанка, мајка и на мајка ѝ, е иста таква.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Снеже ми мавна со раката да им се приближам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам што бара од неа мајка ѝ.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еве ја повторно тетка ми Ана: - Тато рече веднаш да си влегла дома, да си ги наместиме фиоките и да си ги подготвиме училишните торби за утре, па во кревет – вели и застанува со нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Разговорот го прекинува мајка ѝ.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добро - одговори Мила, но штом мајка ѝ излезе, ние продолживме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А вие, по умот на мангупите од одделение, а? – ја прекина мајка ѝ – Тие до полноќ во Луна парк и вие со нив!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По некое време, еве ти ги Снеже, мајка ѝ татко ѝ го паркираат автомобилот крај „Плавата и излегуваат еден по еден”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу ми недостига баба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми да не се шминка на ништо не би личела, а види ја ти мајка ѝ – се воодушевувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На крајот дури и аплаудирав, како на вистински концерт, а Мила стана и се поклони како пред вистинска публика. Потоа заедно вечеравме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа нејзините се вратија од некаде и мајка ѝ влезе во собата: - Мила, - рече - привршувајте со играта, треба да вежбаш клавир.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Излегува од дневната со едно мало девојченце, многу симпатично, со кадрава коса и со слатки обравчиња. Тетка ми Оце – се досетувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мајка ти рече дека треба да вежбаш клавир - ја потсетив по некое време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)