Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А тие, мајка и татко, остануваа и без леблебии.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа ни се придружи во слушањето на радиото од кое продолжуваше истиот глас: – Млади и стари козари, мајки и деца, нашата непобедива партија се наоѓа пред уште еден непријател.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да, и ние децата, со среќната мајка и нашето братче, со нашето козле, не знаевме дали летаме кон небото или нѐ задржува земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но тука беше нашата мајка и нашата баба Русинка, таа достоинствена полничка старица, со долги белоруси коси, со позлатени прамени што ѝ паѓаа врз широкото чело, со густи веѓи и сини добри очи, која ја вардеше мајка ми од смртта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од сите страни итаа кон реката луѓе и кози. Старци и деца. Мајки и бремени жени. Сите, сите луѓе што им должеа живот на козите и на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Што требаше да биде тоа „Ќе ви...“? Ќе ви покажам јас вам, или ќе ви дадам отров, или ќе ви ја заебам мајката и сестрата и сѐ живо и мртво, или ќе ви стокмам слика од мене да се крстите пред неа, или ќе ви го сторам ќефот, ќе ве најадам и ќе ве напојам, или ќе ви ја земам силата, и така обесилени, ќе клечите пред мене и, тресејќи се, ќе молите и ќе чекате, оддалечени долу, под моите коленици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мајката и ќерката се држат за рака и одат право накај спротивниот ѕид, како нешто да ги тера да си го довршат до крајната точка своето движење однадвор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како и да е, најдобро од сѐ е да не се поврзуваат градите на мајката и градите на партнерката, или ако сте женско, женските гради со машките гениталии. okno.mk | Margina #22 [1995] 67

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само гората пееше некаква монотона песна која на Толета му личеше на тажна тажба од илјадници ожалостени мајки и сестри што ги оплакуваат своите несреќни рожби и браќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти ќе им бидеш и мајка и татко, сѐ.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И другите жени, мајки и сестри беа тажни. Тој ден сѐ беше тажно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Устата да ти се позлати, сестро, - кажи, стопи ми ја грутката во градиве... - се одѕва молежливо мајката и ја стави на градите раката украсена со скапоцени прстени.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Македонија е наша заедничка мајка и нѐ вика сите на помош.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со докторската диплома во пазува и кабинетот под клуч во џеб, со младата мајка и идната аптекарка дома, со стариот татко во родниот град и сиот товар од авторитетот на традицијата во лекарската професија - се впушти Миха во оној метеж од брзак што се вика општествена афирмација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Бевме мали, братчињата, сестричките и са зима молевме да оздраве мајка и пролети некаде кога прошета низ дворот како дечиња се разиграа црешите на гранките а гласот мајкин светкаше меѓу нив како некоја заповест од светата книга, како ѕвезда Давидова.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Никогаш не дознав зошто мајката и сестрата на Земанек живееја на другиот крај, во друго предградие.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек имаше тажен живот; израснат без татко, со мајка и помала сестричка, тој го имаше преземено бремето на глава на семејството.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зарем гласовите од првиот збор, мил, не нѐ потсетуваат на мајчина благост, на зборовите мајка и млеко, атик, зарем ги нема во зборот татко, кој е строг?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дух светен да му дадеш да мисли за мајка и за татко.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Повикувајќи ја двојната идентификација на гледачот со мајката и со ќерката, и едната и другата сцена даваат средство за поставка и преодигрување на невозможно поделените приврзаности на абјектното дете гладно за моќ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

(Според Пруст, кој толку добро ја разбрал оваа амбивалентност и кој толку живописно ја прикажал во првиот дел од Накај Сван, борбата на детето за контрола врз мајчината љубов неумоливо ја воспоставува сцената за наредните, слично предосудени возрасни обиди да се поседува субјективитетот на другите предмети на љубовта.)

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

41 А возот со сѐ нас, со нашите партали и несреќната мајка и таткото здробени од болка, тргна и цел ден не носеше по една голема, недогледна рамница. Не планина, туку дури и ритче немаше.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На сите им е многу важно да се фалат пред другарчињата со тоа што работат татковците и мајките и какво училиште завршиле.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Другите деца веќе се беа придружиле кон своите мајки и татковци и во весел разговор и честитање ја напуштаа искитената сала.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пиеја зашеќерено варено вино со цимет или со црн пипер што самите го правеа, јадеа домашни пити со праз или со изварка што ги замесила нечија баба, понекогаш некој ќе донесеше и лути домашни свински колбаси, мезеа руска салата од зимниците на нивните мајки и прво дискутираа со саати, за на крајот да завршат со свирка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но коските под плочата таинствено молчеле наслушувајќи ги шепотите на мајките и примајќи ја животната топлина од допирот на нивните чела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мртви, ги слушате ли моите воздишки и дали вашите соништа биле исти како моите?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На вдовиците и разжалените мајки и сестри што во преѕвездената ноќ можеле да се крстат приврженички на спомени и на сеништа или очајнички без радост или надеж или вера во иднината, им се придружиле со свои тагопојки и оние што клекнувале пред своите престарени мажи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По самото стемнување, додека за преостанатите покладари, како што еднаш ги нарекле во селото терачите на двоколки, времето било изгубено, кога тие биле повеќе мртви отколку оние зад нив покрај патот, двата реда сенки се сретнале недалеку од запуштени ако не и напуштени гробишта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да им тресне в лице нека одат по триста ѓаволски мајки и да престанат еднаш да се врцкаат така сѐ околу него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јеким е останато, биди му и мајка и татко по светон, убавино лична...“

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се сети на зборовите на постарата дама на литературната средба „вие мора да сте мајка и ќерка“. Ги средуваше коцките.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се почувствува како главен виновник разделбата меѓу мајката и двете рожби.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А тој беше ставен меѓу острите воденички камења на мајката и жената.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Кога веќе не направија мајка и ќерка, тогаш ред е мајката да ја покани ќерката на кафе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа извадила од шифоњерот многу фустани од нивните мајки и ташнички, штикли, со кои ќе играат ’шмизли’ на поплочениот дел во дворот, под сенка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мајка је дала изан да ојт, туку је дала еден тагар к'дели да и испредит и тој ден је рекла: - Ако не и испредиш денеска сиве овие кадели, ќе ти се сторам крава!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тије, мајка и ќерка, секога си седеле крај огнишче и си работале, си пределе.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А Пецо, на ракија израснат, веднаш мајката и за нож...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Гревота е, вели Велика, мајка си е мајка и оти да боледува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ох, Господе, па му треба светлина!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Самите се зафатиле со градбата, главно затоа што било тешко да се најдат градители, или затоа што требало многу да платат, или затоа што, како добри работници, им верувале на своите раце; нивните жени, наизменично, им носеле храна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Изградбата на Ајфеловата кула беше прекрасна и многу важна работа. Денес, тоа тешко може да се сфати.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Госпоѓите Нини, мајката и ќерката, пријатно се изненадија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дузината мајки и љубовници, од Андромаха до Гризелда, ме направија пребирлив во однос на овие недопирливи кукли што ги сметаат за вистински.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш на жената ќе ѝ биде сигурна заработката, и тоа за цел живот, зашто грижата за сакатите е вносно занимање. Има мајки и мајки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека ги стискал забите како да сакал да ја задржи во себе силата на животот ( не земај ми ја душава, можеби можел да шепоти своја молитва, додека не ти принесам курбан), негде, не можејќи да определи каде, умирал ранет војник и пеел на турски за мајка и за дом по кој се копнее.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И Татко го чувствуваше ненаметливиот притисок на Мајка и децата да заврши тајниот пакт со Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка со години беше сведок на татковите илузии, најмногу извлечени од неговите бројни книги и записи како оние за козите, за јаничарите, за јагулите, за старите клучеви...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски ja чувствуваше мошне блиску темата на инаетот, како психопедагог, a со поговорката што ја кажа, за таткото, мајката и децата тој целеше кон едно од главните обележја на балканското патријархално семејство, во кое владееше ригидноста на воспитувањето во реската поделеност на родителскиот авторитет и детската послушност, како два облика на инает, кои се формирале помеѓу двете генерации.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски, како докажан познавач на психологијата на детето, беше готов да продолжи да ја разработува темата на балканскиот инает, но Татко, гледајќи во саатот, му предложи тој тоа да го напише и објави во научен труд, иако обајцата беа убедени дека никој не би прифатил, од идеолошки инает да печати негов научен труд.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

До него седеше мајка и Ленче. „Ќерко, имам нешто важно да ти соопштам.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Баба Мара седеше покрај ќумбето завиткана во шал и ги гледаше: „Мајката и најмладото дете да останат тука со мене, а останатите да излезат.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Да не ти кажувам, вели бегу, за нивните жени. Тие се измеќарки, не мајки и домаќинки.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Како некој воајер се приближив по ходникот до двете жени што пискаа, мајка и ќерка на човекот што го хоспитализирале пред некоја минута во приемната амбуланта, а дежурниот лекар само што им рекол дека починал.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Требаше да собереш сили, уште во почетокот да ми кажеш дека за твојата мајка и твојот татко има многу горчливи, многу трагични, болни настани сврзани со мојата земја...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тие вистински мајка и татко ли му се?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

7.6 Стоев така збунет И ми се јави Мајка И ми рече: Крени ја раката, Допри го моето чело!

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

„Стрина Маловица го завршува наречувањето: — Слушајте, слушајте, татко и мајка и сете роднини.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако милуате сете четворица, јас су решил да си а посина Нешка и дури су жив да ми биде моа и да ме испрати кај татка, мајка и кај моа Велика.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само да ми го видат очите ошче еднаш, та не го пушчам од раци, сто мајки и сто татковци да ми пречат и мене и нему.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Убава мома ќе стане. Умна, разумна ќе биде. Мајка и татко ќе слуша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Повторно надвладеа тишината. Се чинеше дека, во длабоката ноќ, Мајка и Татко и самите станале сал тишина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

III Мајка и Татко, конквечерум, на чардакот, со отворените средишни големи прозорци, седнати еден крај друг на зелениот миндер, гледаа замислено кон реката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зарем не е фрапантна блискоста помеѓу мајката и таткото со јагулата, кои ги идентификува само жртвата со вечното раѓање?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Само тој старец ги учел и децата и мајките и татковите за да не прават така, оти големо зло ќе ги најде.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Не беше вака, ти мајко и ти Недо, моја домаќинке?“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- Од такви, историски причини, ние и овде, кај Иле Битолчанчето одржуваме сеќидневни расправи за несреќните настани од минатото - се јави најсетне Овчарот и почна да изведува некаква пантомима, нешто како обраќање кон толпата што само тој ја гледаше, а Мајката и Чауле најпрвин се смееја, потоа одобруваа, и најсетне ракоплескаа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Разбра? - праша некого Чауле. – Сите настани можат да се сфатат кога постои желба да им се пријде на работите со чесни намери - заклучи со добродушна насмевка тој.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се преплаши мајката и Трајанка, детуле на две години, се расплака нешто.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Една мајка и едно дете седеа на една долга штица што се клацклаше... - На игралиштето ли? - Да.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сѐ што душичката му виде на Трајан, сѐ што му помина преку главата, само тој и коњот го знаат: и шлаканиците од старешините, и мајката и шајката што му ја караа, и душичката в нос што му идеше на тешките вежби и маневри - сето тоа, тој, кутриот коњ, го плаќаше: сиот бес и лутина на него го истураше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ги слушав законите кои се постари од вашите кои ги заповедате денес: го закопав синот на мојата мајка и посрамотено ли е моето име поради тоа?

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Таму мајка и баба им постелуваа. Со старичките си зборуваа македонски, а со мажите, па дури и со старците, освен едно калимера, не правеа муабет.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А децата, велеа, аскерот ќе ги собери и ќе ги прати по острови, како на сургун и таму ќе ги учат мајките и татковците и браќата да си ги кодошат и дека од нив ќе направат најлоши зулумџии и кољачи кои од крв мајчина ќе се ситат и сестрите ќе си ги поганат, велеа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мајка и баба не го спомнуваа името Одисеас и дома и надвор ме викаа Мите, Митренце, Митре.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Циљка прекина, воздивна длабоко, погледна на околу и тивко, одвај чујно изусти: - А дедо и баба и мајка и татко и сите ние рожбите нивни дома секогаш вака си се крстевме и велевме: слава Отцу и Сину и Свјатому духу и ниње и присно и во вјеки вјеков... Амин.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тука доаѓавме сите внуци, десет на број и жените, мојата мајка и двете вујни.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Но кога кај мене се појавија првите знаци на пубертет, се страмев и од сопствената мајка и не ѝ дозволував таа да ме бања.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Како и многупати на ова речиси безизлезно надреалистичко патување во родната земја, кога барабанската реторика на моите водичи ме исклучуваше со мислите, за среќа, во свеста, повторно ми се отвораше вратата на сеќавањето на семејниот дом, на Мајка и на Татко, со сите во семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Откако положи цвеќе и се помоли во незадржан плач пред гробовите на својата мајка и сестра, ќе положи, на чудење на сите, китка цвеќе и на гробот на диктаторот Енвер Хоџа, кој не ѝ дозволи на светицата Мајка Тереза да си ги види своите додека беа живи, а ниту да присуствува на нивниот закоп во Тирана.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајките и метлата ги чека и нашата постела мека...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Да сум на нивно место, по сто сладоледи на ден ќе јадам, Снеже секој ден ќе ја водам в слаткарница и во Луна-парк, а на Бреза ќе ѝ купувам колку што сака мастики- цигари за да ги „пуши“ кога си игра мајка и деца со куклите.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знаат дека веќе доаѓа времето кога мора да заминат кај својата мајка и својот татко чии кадра одвај и да шавнуваа пред нив.