ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

А извесни културни облици, како бродвејските мјузикли или холивудските мелодрами, на сличен начин се вдахнуваат со посебни сила и значење, кои привлекуваат несразмерен број машки геј- обожаватели.

Која е логичката и емоционалната врска помеѓу тоа што некому му се допаѓа Џуди Гарланд и тоа што сака секс со мажи?

Токму такви се прашањата за кои дава одговори нашиот модел на културна поетика, барем на еден општ и хипотетички начин.

Возможно ли е да се утврди некаква замислива врска меѓу машката геј-желба за сексуален контакт со мажи и сакањето велика опера или бродвејски мјузикли или дизајн од разни временски периоди?

Имавме некоја бледа претстава дека за многумина геј-мажи што од нас беа постари десетина-дваесетина години да се биде геј имало некаква врска со сакањето бродвејски мјузикли или со слушањето песнички од мјузикли и љубовни жалопојки или со Џуди Гарланд или со свирење пијано, со носење пуфкави џемперчиња, пивкање коктели, павкање цигари и со меѓусебно обраќање со „жено“.

Историски, имало склоност сексуалните практики и родовите идентитети на геј-мажите да се концептуализираат одделно едни од други, да му се даде приоритет на еден, а другиот да се третира – ако воопшто се третирал – само како обична последица од првиот.

И што точно е тоа што Џуди Гарланд или бродвејскиот мјузикл или другите за нас допадливи артефакти на главнотековната култура ни го нудат, а што не може да ни го овозможи една експлицитна, отворена, нешифрирана машка геј-култура.

Зашто, веќе ги утврдивме трите услови чие содејство е и нужно и доволно за да се објасни општествената репродукција на машката геј-култура. (1) Дури и ако конвенционалните, хетеронормативни жанрови на дискурс се исто така и жанрови на чувствување и стилови на лично изразување; (2) ако главнотековните жанрови на дискурс, жанрови на чувствување и стилови на лично изразување се кодираат за родот и за сексуалноста според стандарната културна поетика – така што се интонираат со конкретни општествени вредности што различно се поврзуваат со конкретни обродени или сексуални улоги; и (3) ако таквите жанрови на дискурсот и стилови на чувствување или на изразување се обликувачки за одделните субјекти уште од раната возраст во животот – тогаш навистина е возможно во машката геј-култура да има нешто како примарна социјализација, доколку извесен дисидентски однос кон тие жанрови на дискурсот и на изразувањето претставува дисидентско обликување на родот и на сексуалноста.

Со други зборови, еден процес на социјализација во машките геј-културни практики може да започне во раната возраст, долго пред почетокот на активниот сексуален живот и пред почетокот на возрасното учествување во некоја геј-заедница, затоа што протогеј-субјектите уште на таа возраст започнуваат да создаваат или, можеби, само да изнаоѓаат нестандарден однос кон сексуализираните или обродените вредности што се врзуваат и со главнотековните жанрови на дискурс, на чувствување, однесување и лично изразување и со културните облици (мјузиклите, трагедиите, мелодрамите, историското конзерваторство, разните естетски практики и интереси) и нивните сврзани емоционални облици во индивидуалното однесување, кои ги отелотворуваат, распространуваат, рутинизираат, зајакнуваат и консолидираат тие жанрови.

Децата може да бидат во некоја ограничена мера изложени на високоразвиените културни облици што содржат и што одржуваат жанрови на дискурс и на изразување – а дури и да се изложени уште од рана возраст на, да речеме, мјузикли или на мелодрами, можеби нема многу да извлечат од нив – но тие се длабоко изложени на стиловите на лично изразување што тие форми ги дефинираат, бидејќи таквите стилови на изразување го обликуваат секојдневниот емоционален живот и ги конструираат разните прагматични начини на кои старателите на децата зборуваат, се изразуваат и се поврзуваат со децата.

Во случајот со геј-мажите, меѓутоа, штосот не е само да се разграничат машките геј-културни практики од машките геј-сексуални практики, туку, откако ќе се постигне тоа, да се сфати како се поврзани меѓу себе.