надеж (имн.) - дека (сврз.)

Или можеби да се пентари по запуштеното задно скалиште во надеж дека ќе ја сретне уморната жена со лице на провинцијалка, бело како брашно?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како резултат на овие преговори, е постигната спогодба во која, покрај дадената согласност за почитување на работничките права, работодавачот се согласува и на зголемување на платите на работниците во две етапи – моментално зголемување на платата од 20% и дополнително зголемување од уште 10% после Новата [2009] година.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тоа го пра- ват со надеж дека можеби работите во иднина ќе се променат на подобро, а во меѓувреме сериозно размислуваат за формирање на вистински независен синдикат преку кој ќе се борат за своите работнички права. *** Случајот на Ѓорѓиевски е вреден за одбележување поради не- колку аспекти. 94 Прво, тој јасно покажува како една странска директна ин- вестиција нужно не мора да значи течење „мед и млеко“ за ра- ботниците, како што тоа упорно го пропагираат апологетите на неолиберализмот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После оваа спогодба штрајкот е ставен во мирување, со надеж дека договореното ќе биде испочитувано и исполнето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Меѓутоа, голем дел од вработените, свесни за овие игри на газ- дите, не се откажуваат од претходниот синдикат и доброволно продолжуваат да ја уплаќаат членарината на сметката на Агро- синдикатот, иако односот на раководството на ССМ и во овој период останува игнорантски кон нивните проблеми.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мислите му завршуваа до големото езеро крај кое се истркалаа неговото детство и младоста, со надеж дека ќе им се врати на старост. Пуста балканска надеж!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со незначителен интерес за пишување, тој се посветуваше без надеж дека нешто ќе заработи за опстанокот на своето семејство во егзил на старите нечитливи кадиски записи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога некој од нас ќе се разбудеше среде ноќта, поради некој мачен сон, измачувани од гладот, останувавме будни, ја дочекувавме муграта, со надеж дека таа сигурно ќе ни донесе леб.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Луѓето со свежо паметење на метежните настани излегуваа од куќите да го поздрават Чанга, со повратена надеж дека сигурно ќе се врати времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сметам дека можеме да му честитаме на Луан Старова за последниот успех, со надеж дека, што е можно поскоро ќе уследи преводот на интегралната балканска сага.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Караницата со Сталин ни остави троа време и надеж дека козите ќе останат живи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ги подотворам очите со надеж дека... Тоа не е ѕвонење на вратата туку жена ми со лажичето тропка во тасот за чај. Го меша.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еден број листови хартија веќе се испишани и кај мене расне надежта дека можеби, сепак, еден ден повеста ќе биде завршена.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На амбициозното писмо, на кое Михаил се надеваше дека со сигурност ќе добие потврден одговор, наместо тоа доби едно цело досие со лекарски наоди од здравствената состојба на шимпанзото, што во терминологијата на Тајсон, беше knock down за сите негови надежи дека ќе може да го врати назад.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Таа веројатно ја загуби надежта дека со моја помош ќе може на сите да им го каже тоа што го чувала длабоко во себе.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И на бугарските учени луѓе и на стопанствениците очите им се свртени кон морските води, кон неисцрпниот резервоар на вода - Црно Море, крај чиј брег постојат надежи дека ќе израснат огромни атомски централи за отсолување на морската вода, кои ќе бидат рентабилни, со примената на најновите достигања во науката и техниката.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Босанката Анѓа, која во Париз дошла од Белград, каде што работела кај една учителка како домашна помошничка и таму се омажила, дошла овде пред шест години со своето осумгодишно дете, со надеж дека ќе си создаде подобар живот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во тоа време солунските ционистички кругови го поддржува новиот главен рабин, во надеж дека, поради неговата ционистичка определба, тој ќе ги консултира за секоја одлука.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа се врза со ројалистичките кругови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го држеше надежта дека може, кога мине пред Боцевата берберница, да ѝ испадне случајно нешто од чантата или од џепчето и тогаш тој сосем лесно и незабележано од никого ќе се здобие со една драгоценост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можеби е подобро да си излезат веднаш и да останат со надежта дека двата цртежа се поставени на онаа парче од ѕидот што тие не знам зошто не го погледаа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа толку ме изненади, што ми остана само надежта дека нема да ја сети никој друг.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Ајде, уште едно качување!“ извикав за да ја прекратам мачната ситуација. И се качувавме... качувавме... качувавме... до четвртиот кат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се оддалечивме од галантеријата, се врткавме околу играчките со надеж дека таму ќе мавнеме некоја џамлија - ама и таму ништо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
ЏЕРОНИМО
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама на сите им се читаше извесна надеж дека ќе се куртулат од беговите и агите, барем тие што ќе останат живи по борбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа ја однесе торбата на десетина метра од него и ја скри во душната папрат та продолжи да коси, сега повеќе носен со надеж дека и друг тагарџик ќе најде: Но тоа беше само надеж.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одеше, работеше, живееше, но се без ќеиф, со тага, со болка на душата, со безгранична омраза и некаква потајна надеж дека ќе дојде време да излезе од оваа тешка своја положба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Та малку ли му се петнаесет оки злато кога тој немаше ни петак во ќесето?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да чујме, да чујме ошче малку, та ќе си одиме! — рече Митре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митра пак со плачки и клетви го испрати, но Толевите ветувања беа така убедителни, та таа си остана со полна надеж дека не е далеку денот кога ќе се куртулиса од старото нејзино аро — Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И го подаруваш со надеж дека овој пат нема да биде отфрлен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Така, од една страна изгледа дека ќе треба да ја отфрлиме сета надеж дека можеме Margina #19-20 [1995] | okno.mk 83 да најдеме совршено изоморфен софтвер кај луѓето, но пак од друга страна изгледа дека некои луѓе мислат послично од други.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
КПГ и ЕАМ во текот на 1943 успеале да ги опфатат сите населени места во Грција и да го вклучат населението во ослободителната војна.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во октомври 1689 во северо-источниот дел на Македонија на територијата меѓу Ќустендил и Скопје избило востание на чело со Карпош.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
И покрај тоа што повикот на КПГ бил недоволно јасен, сепак, кај Македонците влеал надеж дека по ослободувањето ќе може да се здобијат со национална слобода.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Посебен импулс претставувале победите на Светата лига и надеж дека Македонија ќе се ослободи од османлиската власт.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Исто така, тоа од друга страна давало надеж дека членовите на британските воени мисии во Македонија преку своите извештаи, освен на воената страна, ќе се осврнат и на политичката и ќе ја запознаат демократската јавност во светот со борбата на македонскиот народ за национална слобода и едновремено со желбата на македонскиот народ за обединување и создавање на своја државност и самостојност.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Сега, како да се најде повторно во истиот транс од младоста, кога беше во разбранетиот Цариград, обземен од големата мисла дали, по завршувањето на отоманското право, да остане на Исток, да го земе семејството, па да се слее во новите млади Ататуркови ешалони, како и бројни негови сонародници и блиски, или да се врати на Балканот, да остане со своите, да ја продолжи татковата меланхолија, со надежите дека ќе замине, но верен на инстинктот на останувањето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
XXXVI Татко продолжи да оди во Архивот, но без надеж дека ќе може нешто да промени, да ѝ застане на патот на планираната стратегија на Мирон Донски, конечно, да биде отстранет од сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога го садеше јоргованот, таа беше во потрага по некаква внатрешна, само за неа разбирлива метафизична потврда од боговите во кои веруваше, со надеж дека расадот ќе биде среќен, како и самата наша пресадена судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Откако заврши пребрзо неговата кариера како социјалистички судија, со неговата отоманска кадиска диплома, без надеж дека ќе го бара спасот во Партијата, стануваше навистина неизвесна неговата судбина, иднината на семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Обајцата, во градот низ кој минуваше големата река, беа дојдени со надеж дека ќе заминат, но и предводени од идејата да ги расчистат своите сметки со историјата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Му олесна на сето семејство, и покрај загубената надеж дека, со добиените пари за проектот, ќе се офајдиме сите...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сокол Мечевски замина, со надеж дека набргу, на чардакот, ќе седи заедно со својот пријател и ќе ја продолжат запрената потрага по сиџилите....
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Појде кон Судот, со надеж дека ќе најде излез и од овој нов балкански лавиринт.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Класиката“ значи недоверба спрема чувствата и умот, со надеж дека тие ќе се поврзат.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Постои оправдана надеж дека Манделброовото множество со останатите фрактални слики што сега се појавуваат отпечатени на маиците и постерите, ќе им помогнат на младите да ја почувствуваат убавината и елоквенцијата на математиката, како и нејзината суштинска поврзаност со вистинскиот свет. Benoit Mandelbrot, “Fractals - a geometry of nature”, New Scientist, No 1734 превод: Венка Симовска Margina #26-28 [1995] | okno.mk 101 илустрациja: Emily Barletta okno.mk | Margina #26-28 [1995] 102 Margina #26-28 [1995] |
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Без ни најмала надеж дека ќе најде работа, тој очајно повтори, сега повеќе за себеси: - Утре си одам, си одам - каде ќе гледаат очи!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во него се роди надеж дека срната секогаш, и без врзување ќе остане да живее во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Кутриот Караман! - воздивна и скокна од леглото. Прва грижа му беше да ѕирне надвор, со надеж дека можеби Караман се вратил и сѐ среќно се свршило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само десетина минути по првиот Бојанов истрел, што значеше негова победа над стравот, што значеше и надеж дека ќе истрае и ќе ги победи сите тешкотии што му ги наметнуваше осаменоста и белата опсада, од зад Гола Глава одекна грмеж.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Телето сосем го изуми. А и по она што му го рече чичко Добре, изгуби секаква надеж дека ќе го пронајде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако излезе со задникот напред, што значи предавнички, може некој заскитан куршум да го погоди во дебелите меса, но со тоа ќе може накако да се преживее во надеж дека оловото нема да му се препознава во црвениот образ.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Неговиот живопис некојпат го критикуваат заради реализмот, но Музејот на современата уметност во Њујорк му ја купува сликата „Мона Лиза на возраст од 12 години“. 1966 - 1972 Ботеро ги изложува своите дела во Европа, патува по Италија и Германија, на свој начин ги интерпретира Дирер и Мане.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но, на истиот начин, како во старите времиња, еден ловец може да нацрта успешен лов на бизони на yидот, со надеж дека тој ќе се реализира.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој ги утврдува своите латиноамерикански корени: „Јас би сакал да бидам способен да сликам сѐ, дури и Марија Антоанета, но со надеж дека сѐ што ќе сторам, ќе биде исполнето со латиноамерикански дух...“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ги зари своите прсти во неговите раце во бесвесна надеж дека ќе го разбуди од здрвеноста, од која тој беше маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со ново чувство на исполнетост и сила во себе, Рози тргна накај куќата, обземена од благопријатната надеж дека Даниел повторно ќе биде тој што беше порано и дека сè ќе биде добро со него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Селаните горе-долу спокојно ја преспаа ноќта со надеж дека до изутрина Иле ќе се појави, но помина и утредента и поминаа уште многу ноќи и денови потоа, но ни трага од Илета се најде ниту, пак, глас од него се чу.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Брезничани свиснаа седејќи пред продавницата и со поглед пребарувајќи го небото во надеж дека некој, сега веќе како на сон, ќе го здогледа Илета Вегов - Брчалото дека долетува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Брезничани, уште никој не осмелувајќи се да седне на зелениот пластичен стол, почнаа да очајуваат, па мораа секоја вечер да измислуваат нова надеж дека ќе им се врати Брчалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Значи, кога видов така, дека резето не е ставено, виси како кога портата е отворена, подисплашено и со надеж дека се лажам, заклучив дека портата е затворена однатре.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Почнав да се качувам по скалите и сакам на име да го подвикнам со надеж дека не ме чека тоа од што се плашев, ама глас од уста не ми излегува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Аето почека до вечерта, па преспа кај Влаинката со надеж дека тоа копиле ќе му падне в раце, но најпосле, помирен со судбината, Аето влезе во својот сега душмански распаран автомобил и многу лут и нерасположен си замина од Брезница, од што на брезничани им олесни и ги натера посериозно да се потсетат на својот мал соселанец Илета Вегов.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И токму кога ја изгубив и последната надеж дека ќе ја сретнам, ја здогледав; рака под рака одеше со една постара госпоѓа (претпоставив дека тоа е тетка ѝ), нешто ѝ раскажуваше и се смееше; се смееше сосема безгрижно, растоварено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе забележите дека го привилегирав терминот “тераписки” во овој контекст, користејќи го само за да го модифицирам “разговор” и со тоа да го ограничам опсегот на проблемот. (Ваквото привилегирање на еден термин е препорачлив трик на философите и теоретичарите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секогаш постои надежта дека никој нема да го забележи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Оживеа од слатката надеж дека брат му ќе умре, се насмевна и ги протри рацете.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Зашто тоа е единствената положба за која има надеж дека, според поимите на вредносниот систем на машката геј-култура, може да биде унитарна и целосна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И токму како и секое зафаќање со поетиката, една студија за машката геј-културна поетика мора да се сконцентрира на дефинирање и на артикулирање на формите како ствари самите по себе. ‌Ако, и покрај сѐ, и понатаму постои ризик ова разгледување на поетиката на машката геј-култура да излезе есенцијалистичко, готов сум да го прифатам тој ризик – не само затоа што, откако голем дел од кариерата ми поминал во оспорување на есенцијалистичките пристапи кон лезбејската и кон машката геј-историја,161 сметам дека антиесенцијалистичкото досие ми е беспрекорно чисто туку и затоа што сметам дека ако таквиот ризик ме одврати од истражување на машката геј-култура, тоа ќе значи откажување од секаква надеж дека може да се утврдат нејзините особени одлики и да се определи нејзиниот својствен гениј. ‌Да започнеме со една забелешка што пред четириесет години ја изнесе антропологинката Естер Њутн.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури тогаш ја сфаќа емоционалната јаловост на тоа јуначко дело – неговата неможност да го надомести загубениот Патрокло и да му го ублажи чувството на одговорност за смртта на најсаканиот другар.302 Според Илијадата, човечката општественост зависи од одржливоста на чисто симболичните трансакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А во тој случај веројатно ќе ги отфрлиме, како што ги отфрла Ахил.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Комбинацијата од женствена гламурозност и абјектност што геј-мажите ја усвојуваат преку идентификација и присвојување – со други зборови, преку дрегот или преку култот кон Џоан Крафорд – на геј-мажите им овозможува положба што инаку би им било тешко да ја заземат со сопствениот лик, барем сѐ додека опстојуваат на мажествен родов идентитет: односно, тоа е положба што истовремено е и достоинствена и деградирана, и сериозна и несериозна, и трагична и смешна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова е она што Ахил најпосле го открива за себе, откако ќе го убие Хектора во пустиот обид да ги искупи сопствените погубни грешки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа налага откажување од сета надеж дека некогаш на светов ќе се најде соодветен објективен корелатив на она што го чувствуваме и задоволително средство за негово изразување.303 Ако општествените посредства отпочеток не се сфатат како нужни (и само) симболични, а не изразни, ќе се смета дека се крајно недоволни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш разочарувањето преовлада, победувајќи ја сета негова надеж дека ќе го пронајде Чако, нели пак да го скроти.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Првин се двоумеше дали да губи време со старецот, зашто бикот повеќе ќе се оддалечи од него, или да ги остави работите какви што се, со надеж дека бикот сам ќе се прибере, еден ден ќе потклекне послушно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Потоа зборуваа официјалните личности, меѓу кои претседателот на Кожанскиот округ, началникот на полицијата и други кои изразија надеж дека примерот на жителите на Каридја ќе го следат сите Грци од пограничната зона“.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако речеш падна, тоа ти е како да има надеж дека ќе стани...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако речеш отиде, тоа ти е како да има надеж дека ќе се врати...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш, таа ноќ, премногу оптоварени со желбата и надежта дека брзо ќе се вратиме дома, будни дочекавме зора.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Глетката не омаѓоса, небаре ни го одзеде здивот, но не израдува со чувството на надеж дека тука по некоја недела или две ќе се собира лебот и дај Боже да го има за сите...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Знаеш ли колку е голема маката кога на порта ќе ставиш катанец без надеж дека наскоро ќе го тргнеш?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А сепак во мене уште трепереше надеж дека тој одново ќе биде онаков каков што беше некогаш, а сето тоа меѓувреме, сите разочарувања и болки, ќе бидат однесени како од некаков потоп, по кој нашите души ќе ја обноват чистотијата и ќе тргнат кон зрелоста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа пак одев кај Рајнер, а таму ме дочекуваше неговото студенило, и потсетувањето на моето ветување дека никогаш повторно нема да дојдам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На овој начин си ја крепеше надежта дека нешто ќе му дадат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби ја крепеше само надежта дека ќе ја дочека својата љубов, својот невестински копнеж, кралскиот офицер, во кралска униформа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го побара домаќинот Хасан со надеж дека од него ќе чуе некое толкување, некое објаснување, некакво утешување. Домаќинот го немаше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Размислувајте онака како што размислуваше Исус Христос – секогаш им велеше на сите, поттикнувајќи ги на љубов и на проштевање кон другите, сè со надеж дека така ќе ја најдат вистинската смисла на своето човечко постоење и дека ќе ја видат големината на Божјата сила наспроти слабоста на својата човечка природа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш, ненадејно, некој силно затропа на вратата...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зјапаше во папирусите, ги препрочитуваше зборовите што ги напишал, со надеж дека читајќи ги, повторно ќе го сети во себе истото чувство како додека ги пишувал. Залудно...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го погледна последниот празен лист пред себе и длабоко воздивна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Керам, бегу. Пушти ја. Таа е нема.“ Залипа и повтори: „Таа е нема.“ Не-ма!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некоја надеж дека ќе поживее и ќе се исправи од јагнешки кожи крај огниште да се одмаздува со нова крв во жилите го движела висок и со прерано изгорен тил од сонце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас ќе ти помогнам. Знам, тешко е без дете. - А ти - немаш деца?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и селаните, кога ќе те видат со преврзано око и со пушка, ќе извадат од некоја дупка своја абердарка и ќе те спобркаат уште пред да им влезеш в село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се ископав од глекавост и, влечејќи се мечешки на дланки и на коленици, залазив кон тој ѕид со надеж дека уште еднаш ќе го видам Круме Арсов и ќе се уверам дека пред тоа сум го сонувал оковов од пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Три, побрзал да се пофали со надеж дека ќе му го покаже патот до постелата. - Тогаш подари ѝ на женичката и четврто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, по еден час од поаѓањето на Арсо Арнаутче и на Цветко Грнар, пошле еден по друг по пролокан пат и луѓето со двоколките, повеќето со надеж дека враќањето ќе помине без жртви иако двајца или тројца понекогаш загрижено погледнувале кон постариот тревар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тромав од старост и со студ во коските, светлозејтинест и без надеж дека ќе му се спротиви и на помал волк, манастирскиот пес безволно им ги душкал опинците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекорите му биле нерамномерни додека чудно одмавнувал со нозете во лесни опинци повремено обидувајќи се со слаби скокови да биде што подалеку од тој пекол на бучава, ѕвечење на јатагани и ножови и секакви пцуења или офкања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да сфатам како и кога, сета таа магија ме крена на нозе и ме доведе до прозорецот над кој мајсторот се двоумел дали да ѝ отвори пат на светлоста или да остави отвор за огњарка, тајна надеж дека со пушка ќе може да се спротивстави на арамии или насилници со чалми.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Птиците умираат невидливи, мислел некој од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Има ли надеж дека пак лето ќе биде?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Има ли надеж дека пак пролет ќе дојде? и пак ќе грее моето сонце и патувања одново ќе има но место на Марс, во новите коридори на животот ќе ги побараме старите траги и сладоста во која уживавме Дозволи да те заборавам и соновите во јавето да бидат заборав и минатост...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Разјаснувањата од овој вид честопати се речиси неопходни заради незавидната финансиска положба на нашата скапоцена татковина. okno.mk 133 Оставајќи го овој недостоен труд на разгледување на највисокото раководство, си гајам дрска надеж дека тој нема да ми се припише како вина, служејќи како несомнен израз на срдечната желба на верниот човек: да придонесе според силите на толку високо почитуваната од него добронамерност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Долгогодишната и безгрешна моја служба во Министерството за финансии, во Одделот за мери, би ми дала меѓу другото, можност навремено да ги разјаснам и различните финансиски прашања соодветно со мислите на владата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Викав на глас, со надеж дека до тебе ќе стаса моето ехо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги броеше своите последни воздишки со надеж дека последната бргу ќе стаса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дали и тој оваа вечер кон неа ја праќа својата мисла со надеж дека некаде на полпат ќе се сретнат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, сепак, потрча кон претсобјето со надеж дека ќе чуе некоја надежна вест.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кај Томо очајот растеше од ден на ден. Секој втор ден доаѓаше дома со надеж дека ќе ја сретне Рада, или ако ништо друго очекуваше абер од Душка која ќе го израдува со нова вест.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затнатите јајцеводи и надежта дека истиот проблем може да се реши, беа слаба утеха за Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја остави превртена и оставена под слојот на ситната прашина со надеж дека парчето откината душа ќе го надомести тоа што ќе дојде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога не ти се обраќа, најдобри резултати дава: во него да растриеш една лута, со надеж дека ќе му го загрееш и желудникот (а може и срцето), па ќе трча и ќе те довикува по име, ако за ништо друго, тогаш барем за тоалетната што се потрошила во тоалетот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ете тогаш, кога Потковицата беше завојувана од Србите, кога од страна на Началството постоеше заповед никој да не се добира до војниците, да не им прави услуги и да не прима услуги од нив, кога отворено се зборуваше дека божемните сојузници се полоши и од Туците и дека се токмат тие да ги заменат нив ( во Потковицата сеедно и сеедно пристигаа гласови од сите краишта на Македонија дека новите завојувачи ги прогонуваат и ги убиваат нашите учители и свештеници,дека ги ограбуваат и ги палат нашите села и светилишта) кога се изјаловија нивните надежи дека Македонија, по победата на Сојузниците над Турците, ќе добие своја автономија и ќе стане држава каква што станаа тие, Србија, Бугарија и Грција, кога сите беа обземени од очај дека ќе останат без татковина, при крајот на Првното србско, во летото 1915-та, се случи една од чупите Јанчески, Благуна Василичина, да се измами по еден од војниците сместени во поранешното училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Притоа, длабоко во себе, таат надеж дека ако Хаџи Ташку и дружината не нападнаа вчераноќ, веднаш по тепачката на Алилово и кога Потковицата беше сета завеана со снег, а луѓето поматени од убиството на стрика Анѓела, сигурно дека ќе се плашат да го сторат тоа ноќеска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може, уверен во својата праведност, хранел надеж дека ќе го смилостиви бога да го земе во заштита неговото семејство, може оти верувал дека ќе окае некој грев, во незнаење сторен, па тогашните жители на Потковицата две недели пред злосторот и цела година потоа, и по бел ден и среде ноќ, ги слушаа неговите лелеци, неговите клетви и молитви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше тоа наредникот Десимир Пенезиќ, наочит и единствен тој од сите други војници неупреклив со жителите на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Распишаа местен самопридонес, собираат пари од преостанатите и од поранешните жители на Потковицата, со надеж дека можеби ќе им појде одрака да го вратат животот во неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И притоа сите ги купуваат со надеж дека тоа е само привремено.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Многумина, посебно од генeрацијата на Александар немаа ни работа, ниту надеж дека еден ден ќе ја најдат.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Остануваа три месеци да ги подготвам предавањата и надеж дека ќе го направам тоа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одложувањето изразуваше детско неверување, надеж дека војната е само кошмарен сон кој изутрина ќе исчезне како никогаш да не бил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега, без да се знае дали во омразата ги држи страв, нишка со која, како што мислии едниот и другито, е врзан за надеж дека ќе преболедува, се повлекуваат со лазење, нечујно.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите веќе му беа бистри како кога се врати без револверот со калибар седум шеесет и пет бо уште со пасошот в џеб, со таа црвена книшка на магиска моќ да се отиде во невидени светови или на иселеничка плашлива надеж дека човекот може да најде и втора татковина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ако, поживеј си со надеж дека така ќе биде.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Западнал така меѓу аскерот но без своја волја и распонот од Кукулино или од некое соседно село Констатнтин Цапар, вдовец со две деца, незаштитен да трча под фес и со предолга пушка кон топови алафранга и кон српски стрелци но со надеж дека ќе ги прерипа плитките ровови и ќе им се врати на Али Ризовите војници.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но Константин чекори, паѓа и станува и со надеж дека не е сам, дека не е со мртовец на грбот, го повторува повикот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но е нејака надеж дека таа нишка на мојот внатрешен живот не е доодмотана до крај.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Без надеж дека тој ќе и се врати останува таа осамена и грда и се убива со отров, во истиот миг, гонет од љубопитност, тој да го отвори ковчегот и од она што ќе го види да се споулави, веднаш оп скок на својот коњ да се најде леденоок во прегратки на смртта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога ќе се збогатиме, не ќе ја влечеме крцкавава кола како досега.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Мортенија е измислена во прикаска за мали деца, - реков, со надеж дека ќе се извлечам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Долго стоев крај езерото, со прикриена надеж дека ќе го видам Жеро Жерав на лилави нозе и со лилав клун.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Лекарите чинеа сè, но и тие изгубија надеж дека ќе преживее.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но Аврам и Депа, прифаќајќи ја девојката како своја ќерка, ја задржуваа да не си оди, давајќи ѝ надеж дека Толе ќе се врати дома, ќе се прибере, ќе се вразуми.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ти пишувам за да ми олесни малку во душава (ако може да ми олесне) со надеж дека ќе се вратиш (ако се вратиш).
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во моментот пристигна и Татко без ветениот клуч.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На некои од најблиските букинисти им остави неколку негови книги за детето од првото издание, со надеж дека ќе ги најдат вистинските читатели.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овие интелектуалци, најдени среде ужасите на војната, вкопани со месеци во рововите на смртта, во интервалите кога биле поштедени од смртта, го следеле животот на луѓето крај нив, нивната природа, песни и јазик, носии и обичаи, во надеж дека заедно ќе преживеат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таква беше и судбината на офицерот и славист Андре Мазон, кој не се врати од бојното поле со медали, туку со книги за опстанокот на обичните луѓе, недолжните жртви на Големата војна која ја водеа Големите сили и нивните балкански поделени балкански сојузници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не постоеше никаква надеж дека последниот заеднички проект за (без)опасните османскотурски заемки, ниту додека беа живи ниту потоа, ќе биде од некого прифатен за печатење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кај некои од овие букинисти порача неколку книги пред заминувањето со надеж дека бргу ќе се врати во Париз и тогаш ќе си ги земе порачаните книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османците инаетот го оставиле во аманет за идните времиња, но со надеж дека инаетот ќе остане во самиот себе, без да се пренесува на другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најпосле, кога нашата надеж дека Мајка го има вистинскиот клуч беше речиси при крајот, бравата на капијата прими еден од клучевите и од неа се ослободи спасоносниот звук на отворената капија на нашиот нов живот во градот крај реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Смислата на победите или поразите во нивните битки со зборовите ветерници не можеше никој да ја разбере, а често и тие самите не ја разбираа, но ги крепеше надежта дека следи секогаш другиот ден, новиот збор извлечен од темнината на минатото во светлината на новиот ден...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога помеѓу Албанија и Македонија (во составот на Југославија), во периодот на сталинизмот и на Информбирото, меѓу двете земји се крена најнепроодната граница во Европа и преку ноќ го пресече протокот и на луѓе од исти семејства, луѓе од Албанија доаѓале до граничната линија означена со висок ѕид од бодликав тел, фрлајќи пари кон Манастирот со надеж дека некој ќе ги однесе до Светилиштето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Изгубив надеж дека некој ќе се сети да ме врати на Универзитетот, во мојата иницијална педагошка професија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Останаа стотиците страници во библиотеките на Татко и Камилски за заедничката балканска историја на народите низ зборовите, на кои ретко кој им го посветуваше нужното внимание, но и неопходните заклучоци за нивното долговечно постоење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие не губеа надеж дека нема да го најдат вистинскиот пат, излезот од нивниот Балканвавилон...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но и Англичаните и султанот, не се осмелуваа да им се спротивстават на отоманските османските генерали и други воени водачи и немаше никакви надежи дека Султанот ќе можеше да ја води земјата со Парламентот според Уставот и да се справува со патриотските поборници на земјата, решени конечно да прекинат со Англија и да му се спротивстават на натамошниот распад на земјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му беше познато дека пајаците, за да се одбранат и да преживеат, плетат околу себе лавиринт пајажина, луѓето создавале околу себе лавиринт граници, со надеж дека така ќе се одделат, ќе се спасат од другиот, ќе преживеат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И, како што се велело, не се живеело со инает, туку за инает, како можен стил на живеење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На таквите луѓе ни на ум не им паѓа колку се ништожни, штетни, напротив, живеат со надеж дека тие се оние заради кои сѐ уште грее сонцето. Меѓутоа, имаше и светли мигови во срцето на другарката Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
При отворањето, вратата закрцка. Побрзав да ја затворам пред налет на ветерот, во надеж дека ќе го предитрам истото упатство.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Да не беше присуството на тоалетна ролна, се знаеше за што ќе го употребев, но вака, го скинав, во надеж дека ќе ми заврши некоја малку попристојна работа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Засега не ми остануваше друго, но налудничаво да чкрткам по прашални крстозбори од стари списанија, во надеж дека ако машки се потрудам, бесплатно ќе го добијам најновиот број...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Зарем неговите стихови не се читаа пред десетици илјади луѓе во солзи и надеж дека слободата е близу.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Човештвото се одржува благодарение на надежта дека пред него постои блескава иднина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговата поезија, како кристализиран повик на еден цел народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таквата состојба ќе ги предизвикува неговиот илузии дека излезот од лавиринтот ќе го најде доколку напредува, но напредувањето всушност ќе ги предизвикува парадоксите на историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
НАСМЕВКА Eчи гласот мој во височини до тебе да допре, со надеж дека молитвата болката ќе ја сопре.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Зарем веќе! Седеше тивко како глувче, во залудна надеж дека кој и да е на вратата ќе си замине по првиот обид.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Многу повеќе тоа беше поради една потајно негувана верба - или можеби не дури и верба, туку само надеж дека О'Брајановата политичка исправност не е совршена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но неговото постојано присуство и верност, исто така можеа да ја закрепнат надежта дека за ден-два сѐ ќе се измени, да не беше чемерот на душата кој се туткаше од солзите како натопено алиште.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беше оној ден кога појдов кај него со надеж дека Лена овој пат ќе го прифати разговорот за работи за кои не можев да дознаам од друго место.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Веќе ги губеше надежите дека меѓу неа и Хелвиг ќе се надмине тоа страшно што се случува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија беше изгубила секаква надеж дека Хелвиг ќе се јави. Веќе и пари не чекаше од него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Каков апсурд имаше во неговата надеж дека Марија ќе може да живее тука, во иста куќа со нив двајцата... преостанати од некогашниот свет.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да им дава надежи дека ќе ги следи во животот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мала ѝ беше надежта дека нешто ќе се измени до средбата попладнево...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вест за надеж. Надеж дека и натаму ќе остане сопруга на Хелвиг. Карл, негов син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Си отиде со надеж дека допазар ќе успее.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Најмногу им тежеше неизвесноста до кога ќе ги држат во затворот. Co нетрпение чекаа да ги изведат пред султанот, со надеж дека ќе ја разбистрат работата и ќе бидат ослободени.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Што дека уште веднаш им беше празно без него, особено на внучињавата, ама во неа имаше и надеж дека можеби некој друг го одлостил вагонот и го понел со себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сознанието дека сите овие буричкања во нејзиниот мев се дел од настанот во полето, а не од некаква расипана храна, ја парализира волјата во неа, ѝ ја уништи и последната надеж дека било кога ќе стане едно тело со Димостена.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Клетви и пцовки се вртат околу црвот на стравот со надеж дека ќе може да го завие или истисне од себе за да направи пат да се појави тој непрокопсаник, нејзиниот Костадин.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не само што не успеа да го види во турканицата Кутрата, уште има надеж дека е во некој друг вагон! туку не ни помисли да прашува за него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Братучедот Ристо, дојден во Скопје пред главнината на збегот, со надеж дека ќе најде лек за туберкулозата на жена му, поначесто навраќаше во дрвената барака.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Знае дека тоа се машки работи, дека нејзината нежна конституција одвај тоа ќе го поднесе, само во тоа може да има и надеж дека во некоја прилика ќе го истресе црното семе од себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Токо, којзнае дали ќе има работа на зима овде за мене, — изусти полн со надеж дека ќе им куртули годинава на снегот и селските свињи во неговото Полчишта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но, ниту тој, ниту таа можеа да издржат и пак се разделија веднаш, со една надеж дека утре пак ќе можат да се видат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот го остави сандачето и ѝ ги даде на Бисера клучевите од куќата, и торбата на рамо — се загна горе Жиовски дол, со надеж дека ќе ги втаса општинските управници.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ви посакувам пријатно читање, со надеж дека навистина си немате некоја друга, попаметна работа.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Едноставно губиш надеж дека некад пак ќе запролети.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
А за нас, децата, границата, всушност, и не постоеше, неа ја чувствуваа силно Мајка и Татко држејќи ги нашите животи во нивната заедничка прегратка, во прегратката на надежта дека ќе ја минеме границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Првиот го означуваше времето на зенитот на нејзините западни илузии, на нејзината кратка италијанска пролет, а другиот каталог, времето на источните илузии кога, со своето семејство, ја мина границата, со надежта дека, еден ден, ќе се врати во родниот Лесковик, во Солун на своето детство, во Поградец, градот на своите први рожби.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најмногу навикнати на туѓи господари и знамиња, а најмалку на своето, на ста­рото древно знаме уште од војните на Скендербег, во 15 век, тие често го криеја, во чеизот на невестите, во двојни­те дна, под подовите, го соѕидуваа, со надеж дека слободата ќе го развее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Настаните кои се навестуваа, ја замаглуваа нашата надеж дека добриот ангел ќе ја мине границата и ќе го донесе каталогот на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да живее надежта дека војната во градот нема да се случи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко чувствуваше дека ќе може да му ја довери на овој град судбината на своето семејство, посебно на него­вите деца кои овде можеа да учат во добри училишта, а со надеж дека, еден ден, ќе се кренат и границите што го делеа од неговиот народ.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ни остана за навек тој вкус на тестото на сиромаштијата, за да го бараме подоцна во жи­вотот секогаш тоа исто тесто, со надеж дека ќе го најде­ме Мајкиниот вкус во него, тоа тесто кое никогаш не нè за­ситуваше, колку и да го јадевме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но додека Мајка го имаше пред очи каталогот, ние можевме да живееме со надежта дека другиот живот ни е пред порти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа остана во последната куќа на нашето семејство во егзил, со сега запустената врска со клучеви, од напуштените куќи крај морето и крај Езерото, но сѐ уште со пустата надеж дека некој, сепак, ќе им ги најде вистинските брави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зар има поголема придобивка за сите нас, за сите жители на нивните земји, овие Балканки, чии родители, предци, меѓусебно со векови се уништувале, денес да се зближат со заедничката песна на надежта дека ќе ја совладаат омразата на предците?“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, сега прв пат во животот, имаше време да ги чита, да ги дочитува и непрочитаните книги на Татко, небаре оставени во аманет, со надеж дека се доот­кри­ваат новите пораки за натамошното спасување на семејството на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пее И му ја одзема тежината, Му ја возраќа ведрината И надежта дека не е сè совршено.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
„Изгубив надеж дека ќе ве најдеме“, рече столбот; се сврте кон богословот: „Остави нѐ насамо.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Животот во куќата крај реката, попатна станица на нашиот несопирлив егзил, ни течеше со пустата надеж дека пак ќе заминеме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Живеев со надеж дека ќе ја дооткријам смислата на нивното кружно патување на една од варијантите на бесмртноста.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А другиот дел на истото семејство, на кое бездруго и јас бев далечен потомок, низ многу, многу генерации остана небаре да вечнее крај морскиот брег со довикот кон своите, на другиот брег, со надеж дека судбината еден ден повторно ќе ги зближи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тие среќни, бели суштества, подвижни точки во синиот бескрај, ја прелетале границата водени од инстинктивната надеж дека постои излез и од најзатворените простори на луѓето, од нивните погрешни мисли.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој криеше некаква надеж дека јагулите го означуваат излезот од балканскиот лавиринт.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Минуваа векови, семејството ја загуби надежта дека еден ден ќе се обедини.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Со нетрпение го очекуваше Игора да продолжи со надеж дека до крај ќе си ја расветли сопствената мисла.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Аха: Со починатиот грчки писател Никос Казанцакис, на пример, со авто­рот на Зорба итн., кој, во писмото на својата втора жена, Елена, изрази надеж дека на својата постела за умирање ќе има шанса да се прости, можеби и со бакнеж, од разното медитеранско овошје во коешто толку ужи­вал во текот на децениите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Навистина како ќе се однесувавте вие ако оценевте дека ве оцрнуваат и понижуваат, но со некои чудни, дури и ведри бои од кои посебно се издвојуваше онаа во која девојката изразуваше надеж дека нејзиниот прилог во дискусијата всушност е наменет да помогне а никако не да нагрдува и докрајчува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во секое ливче нагласував дека сум овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да му речам дека многуте негови барања и ставови потсетуваат на стари изветвени алиштенца штотуку испрани и испружени по јажињата на размислите со надеж дека ќе можат да послужат за некоја нова употреба откако ќе се исцедат и исушат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги пикав под вратата со надеж дека Катерина ќе ги забележи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Животот во паника ќе кидне прудолу да провери дали сѐ уште е тоа што мисли дека е: заден миг на свесност кога сѐ се претвора во блиц сеќавање во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност во сублимиран естезис оти нема време да се прераскажува на долго и на широко само извесна веројатност да се искаже без надеж дека ќе биде видено од некого  само извесна пасија по кажувањето  - низ реч, низ слика, низ музика, низ тело, низ плот...  само извесно насетување на вистината според логика која оди прекутрупа во погорниот, во вртложниот круг на небото кога тоа ќе се отвори во екс-та-за! 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во него живеете додека живеете потем воскреснувате: сите мориња се ваши ваше е бегството, очајната надеж дека секогаш има поубав свет - оној што го немате, изгубениот и времето дури е ваше кругот е перфидно совршен освен ако не се најде човек да ви постави ѕверска спрепка!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Беше изгубила надеж дека ќе го види живо и здраво.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Чекаше трпеливо, со надеж дека ќе го фати крадецот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се омажила во дваесет и второто лето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Цел ден ја газам оваа калдрма и ноќе излегувам дури горе, на раздрумот, со надеж дека некој од шоферите ќе ме земе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вгледан во светлата што де се појавуваат де се губат како пот на вжарено чело, и го варакосуваат запрашеното џаде и шумата што брзо потонува во мракот, кој знае кој пат се забива, се вгнетува, се вгледува одново и одново во патот што го помина и се повеќе се вгнездува во него, зашто на него порасна и, иако е сакат, се храни со надеж дека, дури и дооден, ќе го дооди.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Те знаев сосем друг.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не толку од срце, но надежта дека ќе се починува, жетварите пак зашумеа со срповите, а Танасица го фрли буклето на рамо и се упати по ридот попреку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Можеби и лично ја посоветувал да се послужи со помошта на некој друг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, бидејќи изгубил надеж дека со личен труд ќе се здобие со наследник, можеби ѝ дал некаков знак на жена си да се потруди да му помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И секогаш сум со надеж дека еднаш ќе ми појде од рака повторно да го пронајдам", одврати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Господи, како тој умееше своето лошо однесување да го преобрати во добро.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И притоа да верува дека ништо не се случило.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За целокупната расправа погледнете (12). 8 Овој напис беше читан на конференцијата на Австралиското здружение за философија во Мелбурн, 1991.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најчесто тие не се во право.1 Прифаќам дека ова е вистинито за политичките, религиозните, научните и философските револуции.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со надеж дека првите десет броја на Маргина беа само “почеток на едно долго пријателство”, и со ветување (уште едно, дадено на несигурна почва!) дека вакви “авторефлексивни излети” ќе има сѐ помалку, задоцнето ви го честитаме влегувањето во новата и “филмска” 1995-та. Г.Н. Ом 4 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Немав намера да го објавам, но одреден број на луѓе рекоа дека пронашле егзегеза на Дерида во еден корисен напис, па затоа се решив со надеж дека има некаква смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но остана само надежта дека сонуваш за мојата насмевка и дека кога срцето ти затреперува мислиш на мене, дека повторно ќе го пронајдеш патот до моето срце, јас сеуште те чекам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие што сакаат да филозофираат или имаат време за размислување покрај обврските што ги наметнува баналното секојдневие, често размислуваат за смислата на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Низ животот, низ годините, душата да ни остане чиста, да ја разбереме тајната на Бог и надежта дека еден ден сите страдања ќе завршат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Моиве очи се клуч, а очите клучалница на вратата која ќе ја ослободи мојава заробена душа растргната помеѓу две сили.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Те носев на душава уште од почетокот на моето постоење, за тебе бев родена.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Твоето срце е мојот доживотен затвор, а мојава душа е твој вечен дом, само имај силна верба и надеж дека еден ден ќе го најдеш патот до него, за да го најдеш мирот и спокојството.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Те барам во овој студен град, помина полноќ, најладната ноќ во годината, осаменоста ме убива, немирот во мене и копнежот по тебе не ми дава да заспијам, копнеам по твојот лик и твојата насмевка, го изговарам твоето име и викам за да ме чуеш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мајката на Ж ја откачи сликата и ја искина на парчиња, без надеж дека некогаш ќе дочека внуче.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Трошките ги сееше и низ градските улици, со надеж дека го намалува светскиот глад.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Потоа животот на З се претвори во спиење меѓу корици; дремење без надеж дека некое дете, некаде, некогаш, повторно ќе погледне во неговите вечно млади румени образи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Веднаш потоа тој го извади приборот за сечење нокти од неговата розова чантичка, ѝ ги извади очите со малата турпиичка и се упати кон најгустиот дел од шумата, со надеж дека ќе се изгуби и никој повеќе нема да го најде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ја чекаше да се врати и сакаше на смеа да ѝ се изгребе од наполитанките, со надеж дека таа ќе престане да му се лути.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Поради инаетот што сè уште си го чуваше во себе, се насели во фотелјата крај секогаш отворениот прозорец, со надеж дека еден ден ќе дише нормално.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тој сакаше на прекрасната Французинка да ѝ го покаже својот младешки дух - затоа, кога ќе се вратеше од работа, готвеше вечера, па со најлуксузните тренерки и спортска чанта гласно ја треснуваше вратата со надеж дека таа ќе го види низ дупчето и така ќе се заинтересира за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да се соблечам, може? - ја прашав тетка Олга, со надеж дека некако ќе се реши непријатната ситуација.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми се чини дека ми навираат толку солзи, што од притисокот носот ќе ми прсне и од таа густа експлозија ќе го снема и Дејан и сè околу мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Третиот ден престанав да се обидувам, со надеж дека како природен процес, само ќе ми дојде, но и тоа не се случи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Братучед ми сигурно се вознемири затоа што шепотот му прејде во тивок, од нервоза растреперен говор: - Не сум стоел јас кога сум мочал, тоа... - не успеа да се доискаже бидејќи тетка ми го прекина со едно гласно „шшшшшт!“ па братучед ми повторно повтори со шепот, како претходно да не го слушнале.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Заѕвони. Еднаш, двапати. Чу чекори како се приближуваат, па вратата полека крцна. ­- О!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се средив во бањата, со надеж дека ако повторно го видам барем нема да се ужасне од мене со бушавата коса и крвта околу горната усна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се понадевав дека можеби ако се опуштам и прво се истуширам ќе ми стане полесно, па се соблеков и кога во огромните блескави огледала си го видов стомакот испрчен врз заднината на болскавите плочки, се запрепастив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И така ја потиснував долго, долго време во себе трагичната и макабрична аскеза од Атеистичкиот музеј во Скадар, без надеж дека еден ден ќе се ослободи од мене, ќе катарзира во книга.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Го бележев итинерерот на некогашниот престој во пеколот на враќањето, со надеж дека уметноста ќе прости!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Говореше за успешните зафати на угледната асоцијација во Босна, со надеж дека таа ќе се прошири и во другите краишта од орустошената поранешна Југославија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А што се однесува до мене, јас не губам надеж дека еден ден ќе го читам вашиот Балкански клуч на француски јазик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со надеж дека повторно ќе Те читам во ваква сјајна форма, и тоа набргу, Ти посакувам с најдобро.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Реut-trе tаit-се cela que je pressentais соnfuѕmеnt depuis quelques jours.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пишувањето ми стануваше долга литанија на упорно трпение и чекање со надеж дека времето ќе ги отвори портите на враќањето на починатиот дел од семејството, на новите придружници на патот на егзилот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Смеам да те врзам? (Ги врзува ракавите од кошулата одзади.) Те врзувам лабаво. Ти оставам надеж дека можеш да побегнеш. Ти таа можност не ја користиш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Со тоа, балканските земји, кои беа окупирани, биле оставени сами на себе.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со капитулацијата на Кралството Југославија и на Грција и по повлекувањето од Крит во мај 1941 година, Британците немале ниту еден војник на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
По влегувањето на Македонија во Федеративна Југославија како рамоправна членка, Г.Пирински и членовите на Македонско-американскиот сојуз верувале, а и односите по војната меѓу Југославија и Бугарија им влевале надеж, во остварувањето на македонскиот долгогодишен сон - обединувањето на Македонците од сите три дела на Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Додека Бугарија за своето пристапување за возврат ја добила Добруџа и ветување за Македонија, Кралството Југославија останало со надеж дека ќе го добие Солун.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Американските и британските надежи дека ќе можат да повлијаат на настани за да се намали германскиот воен притисок врз Британија, завршиле без успех.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Британците биле свесни дека советскиот експанзионизам, започнат во годините пред почеткот на Втората светска војна со потпишувањето на договорот меѓу нацистичка Германија и СССР, ќе продолжи со ставање под своја контрола на балканските држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со посебно внимание во американската јавност ќе биде примена статијата на Георги Пирински, под наслов "За слободна Македонија", напишана на англиски јазик, а објавена во гласилото на Обединетиот одбор на Американците од југословенско потекло, во август 1945 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Надежта дека напредувањето на нацистичка Германија ќе биде сопрено на Балканот завршило со тотално фијаско и за САД и за Велика Британија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Британскиот политички естаблишмент сепак имал надеж дека ќе може политички да се спротивстави на советската експанзија на Балканот и да ги заштити британските интереси.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со пристапување на Кралството Југославија кон Тројниот пакт, тоа се приклучило кон земјите што застанале на страната на тоталитарните држави и кои биле за ново политичко прекројување на светот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но во случај Македонија да биде поделена меѓу неколку држави, вклучувајќи ја и ГРЦИЈА, тогаш бугарските комунисти повеќе би сакале да ја видат Македонија како автономна држава, со надеж дека таа ќе може, како и во случајот со Источна Румелија во 1885 г., уште еднаш да биде бугарска или дека таа би можела подоцна да биде поделена меѓу ТИТОВА Југославија и Бугарија, под влијание на Москва", додека бугарските "умерени земјоделци и либерали и социјалисти пред сè би сакале Македонија да биде бугарска".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Завршувајќи ја статијата, Г.Пирински ќе заклучи дека „формирањето на слободна Македонија е едно од најголемите постигнувања на Ослободителната војна на народите на Југославија“, што е „потврда за вистинскиот демократски карактер на Титовото народноослободително движење“, изразувајќи надеж дека тоа ќе претставува „пресвртница на патот кон подобра иднина на балканските народи“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На крајот Меморандумот завршува со надеж дека Владата на САД, "заедно со Владите на нашите големи сојузници - Советскиот Сојуз и Велика Британија, ќе ја увидат вистинската цел на македонскиот народ и ќе му помогнат да го оствари долгогодишниот сон за слободна и обединета Македонија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, доколку тоа било "неможно, тие подготвено би прифатиле автономна Македонија и на таков начин би било олеснато формирањето на една Балканска Антанта, која би можела да ги избрише основните причини за несогласувањата и интригите меѓу балканските држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во малендавите пламенца на свеќите потулено и со стравопочитување да ги искажуваат и редат молитвите за исцелување, добрина и бериќет и да чекаат во надеж дека Горниот ќе ги услиши и ќе им ги олесни маките, болките и болестите; да кажат сполај Господе, ако се роди бериќет, ако се врати здравје, ако дојде принова, ако извор протече, ако дожд заврне... да искажат молежливо клетва, ако...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А.А. почека уште малку, погледна лево-десно, бевме сами во кафеаната, со чашка ракија пред нас, па продолжи со надеж дека ќе го предизвика мојот одговор: - Спасот на нашата мала, поделена и опкружена татковина со непредвидливи непријатели е само во извор­но­то и непоколебливо придржување на идеите марксиз­мот-ленинизмот, и сега посебно сталинизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ме мамеше зраче надеж дека А.А. можеше да има подобар однос кон мене како влијателна личност и авторитетот што го уживаше кај Водачот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овие производи, иако недостапни за народот, треба да ја одржу­ваат неговата надеж дека светлата иднина претстои.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој изрази надеж дека еден ден сигурно ќе биде исполнета последната желба на големиот Фаик Коница.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Легнав со надеж дека големиот премор ќе ми донесе трошка сон кој барем малку ќе ми ја поврати силата за наредниот дел на патувањето низ Албанија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се упатив кон масата за појадок, со надеж дека ќе добијам друг оброк.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во надежните времиња, веднаш по војната до 1948 година кога цветаше и свена неочекувано комунистичкото братство помеѓу Албанија и Југославија, започна да се гради оваа пруга од албанската страна, од крајморскиот Драч, до Поградец и албанско – југословенската граница, со надеж дека од другата страна на границата, од Југославија ќе пристигне новата пруга во пресрет. Таа никогаш не стигна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Пишувајќи ги овие разговори ме крепеше надежта дека во нив некогаш, во некои животни ситуации, ќе најдете одговори на некои прашања што ве мачат, ќе најдете олеснување од некоја тегоба.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ги чував во едно вирче, ископано во песокот на брегот, но ловев и понатаму со надеж дека ќе фатам некој голем клен, некоја покрупна црна мренка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Утредента кога станале, веќе ја немало- си се вратила во шумата оставајќи нè во надеж дека можеби еден ден пак ќе ни дојде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Времето толку се растегнуваше што почнуваше да губи надеж дека ке дочека одговор.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Французот, со надеж дека ќе издржи, почна на својот колега да му раскажува за доживувањето на некој свој пријател во Антиб.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Токму овој инстинкт, како да притајува во себе еден вид површна итрина и снаодливост, која и така несвесна и со нејасна цел, ги отсликува сите човекови пориви во времињата кога човек нема на што да се потпре, освен на надежта дека ќе ја достаса целта...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„За утеха, останува само едно нешто. Останува за планетата Земја да водиме сметка така како што поединци умеат и можат да се погрижат за здравјето на своето тело и својата душа за да го поминат животот без болести, здрави и весели и со надеж дека најверојатно ќе поживеат некоја година повеќе, со добра сетнина.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во секој случај, јас, будалата, излегов од нејзината куќа извалкан и истуркан, со убиена надеж дека сепак Гала ќе ме прифати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Подзабавуваа со поставувањето на масата со надеж дека сепак некој, макар и случајно, ќе намине да направи здраво- живо со нив, само кој ти доаѓа на ручек ако претходно не е канет?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Над нив голи гранки што благиот ветер ги нишка со надеж дека ќе се наведнат толку многу што ќе можат да го досегнат расфрланото злато и да си го врати пак на себе. Не! Не се досегнува!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ти си ми единствена надеж дека можам да продолжам да живеам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Појавата на воените бродови придонесла егзархиското население да се успоки, а кај некои предизвикувала и лажна надеж дека, сепак, саможртвата на гемиџиите ќе даде некакви резултати.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Затоа се изразувала надеж дека извештајот ќе помогне за “здружено работење и слевање на сите револуционерни организации под знамето на Врховниот македонски комитет“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го адресирав пликото што го пронајдов во фиоките заедно со другите празни плика и хартии на мајка ми, со надеж дека ќе стигне во Гоа, тогаш кога Игбал ќе биде таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да не може да се лета со оној што моите го донесоа од Индија? - прашав со надеж дека ќе добијам потврден одговор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го испратив веднаш утредента, подготвена на долго чекање на одговорот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)