Морам да признаам дека тоа лице и таа насмевка веќе ја имав забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
боејќи, еритроцити или со нејзината крв до сопственото ослободување ...можеш да си одиш и велам на онаа другата со парченцето памук на показалецот ние остануваме на балот до полноќ можеби со иронична насмевка веќе безгласносе оделува од блескавиот предмет наречен микроскоп во сосема спротивна насока... ...далечините се тука и водите и копното пловечки распрснати сонца пробудени острови гладни што се впиваат едни во други...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Не, кога ги спомнувам празниците ни не помислувам дека станува збор за наметнати задоволства, помислив.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)