насмевка (имн.) - не (чест.)

Му иде и тој да се насмее, но нему и насмевката не му е искрена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде да си одите дома, вели, а насмевката не ја испушта од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Огнена Гулева или не го сфати или воопшто не ја тревожеше ваквото однесување на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога и се разведри насмевката не заборави да ме упати кон теглата со слатко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми всушност со тресењето на прстите како да го наговестуваше можното наближување на таа бура, но насмевката не ја беше тргнала од лицето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ова место го избрав за мој вечен дом“ соопшти таа, а насмевката не ѝ слегуваше од усните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да сакаше да се пофали самата себеси: „Гледаш, и мене ми е дадено да избирам“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш ми ја спомна таа тегла во камарата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби и ќе паднеше во морето ако со својата блага пролетна насмевка не ја храбреше сонцето: Ластовице, лекокрила, биди силна, биди лека, летај, летај, летај мила родно гнездо ми те чека.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)