Трите псевдоними што Duchamp ги избра за себе, се појавија еден по друг во куси растојанија: Rrose Selavy 1920, Belle Haleine 1921, а Марцханд ду Сел 1922.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Објавувајќи ги двата памфлети: Дребулии за еден масакр (1937) и Училиште на лешеви (1938), Селин на некој начин им се приближи на фашистичките политички погледи и стекна голем број непријатели кои никогаш не му ја простија антисемитската жестокост.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
На овие псевдоними непосредно им претходеа и на некој начин им го подготвија патот трите алегорични портрети; Apolinere Enameled настанал 1916-17, а Tonzura и L. H. O. O. Q. 1919, една година пред Rrose Selavy. Tonzura Потполното алхемиско значење на Belle Haleine го содржи една друга фотографија на главата на Duchamp, направена две години порано.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Н.Н. ги охрабрува сите кои се „криво оптужени“ и на кои им 41 се ускратени нивните права или на било кој друг начин им е нанесена неправда, да соберат сили и да се борат за своите права, да не потклекнуваат под притисоци – затоа што „успеваат само најупорните“ а, на крај, правдата мора да излезе на виделина. 1. Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 27.III.2011, во Скопје.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
А овој позитивен пример се издвојува и по навременото координирано дејствие на работниците - тужители кои, кога беа обвинети за предизвикана штета на компанијата, ги пронајдоа сведоците и земаа нивни писмени изјави, пред да помине подолго време во кое може да се манипулираат истите или, пак, да заборават детали за настанот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Конечно се постави прашањето, зошто сите тие луѓе благовремено не прозбореле за сеновитите страни на своето минато, туку чекаа во јавноста да се појават документи што токму двократно ги обвинуваат - не само за докажана соработка со тајните полиции, туку и за прикривање на таа своја дејност - и на тој начин им товарат на грбот морален товар поголем отколку оној што ќе го понесеа навремено самите да излезеа во јавноста со своите вистини.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Мангупот стана мангуп и пол, а јас пропушив цигари, со обука на Црвот од класот, за на детски начин им покажам на сите, ете, колку боли.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Само чувствата дека градите на чудесен лесен начин им се проветруваат, очите не знаат врз кое дрво, врз кое ритче да запрат, а душата се шири како да не постојат граници на човековото воодушевување и радување.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)