Не сакавме да размислуваме за не-веројатноста, за тоа дека можеби и ќе се најдеме во некој воз но дека тоа нема да биде доволно бидејќи овојпат нема да смее да се прекрши она што однапред ќе биде одредено; ја замолив да не мисли, само метрото нека си оди, и никако да не плаче во текот на тие две недели додека јас ќе ја барам; без збор е договорено дека доколку рокот истекне а ние не успееме да се видиме или дури и ако се видиме но само додека не нè раздвојат два различни ходници, веќе нема да има смисла враќањето во кафулето, портата на нејзината зграда.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
И двете знаеја дека тоа се должи на разговорите што ги водеа додека ручаа или во неделите додека пие кафе на масичето во дворот заплиснувани од опојните миризби на цвеќињата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Во тие неколку ветровити недели додека прашината од улиците како знаме шеташе над покривите, низ дворчето на Перса и одајчето на Пелагија помина Чана со Дончо колку да се открие дека меѓу нив двете, меѓу Пелагија и Чана, не е ништо испречено, туку животот им ги има изместено патиштата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)