ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Значи тоа е антропологијата, антрополошкиот и хуманистичкиот егзистенцијализам којашто Бојсовиот опус го разлучува од јазикот на бивствувањето, или анализите на јазикот.

Мислам дека немаше директно учење туку размена со другите мислители.

Многу нешта му доаѓаа низ разговор.

Се држи за гради зашто таму нешто му свири; непрекинато долго се закашлува, посинува, се гуши и никако да ја откине и да ја исплука кашлицата.

И ова нешто му се случи нему, на ѕидарот, на градителот на куќи, и тоа му се случи во светот во кој живееше, надвор, на периферијата од индустрискиот гигант, во рамното и еднолично село, обележано со вкрстени автопатишта и селски патишта, со бензински пумпи, што беа стратешки сместени на аглите на раскрсниците и трговските центри, таму каде што куќи никнуваа како печурки, оддалечени од нивите за компири.

Овие нешта му даваа убавина на местото, и покрај Тито, тие ги привлекуваа птиците, а Рози уживаше во тие беспрекорни нешта.

„.. Тој Брзакот беше нешто како недоветен, човек кому нешто му шумеше во главата...

Еднаш нешто му просени во погледот, но тој веќе не можеше да биде сигурен дали тоа беа тие, или пак само една игра на снежната ткаеница, а веднаш потоа не беше сигурен ни дека постоело некакво просенување.

Внимателно се обиде да ја размрда ногата надевајќи се дека нешто му е изместено, но сепак, при секое подмрднување, болката никнуваше длабоко во ципата и како врел ражен се пробиваше до над коленото.

Наеднаш ќе открие дека, според Иван Степанович, човекот е предодреден да страда; дека безброј непредвидливи нешта му се испречуваат на патот.

Сакаш лубеницата да е со црвено месо или со жолто, прашува тој но не чека одговор, само можат да се слушнат неговите влечки по плочките а малку подоцна нешто му кажува на Циган.

А сите Козаци знаат, а и јас убаво паметам, дека тој никогаш не бил ничија жртва, а најмалку жртва на животот.

Еден ден Дукле ѝ рече: - Коњот не се врати од пасење... Нешто му е случено...