нешто (имн.) - во (предл.)

Ама, тој, всушност, ги презираше тие луѓе токму во оние нешта во кои личеше на нив!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, да не се занесуваме; постојат стотици причини за живиот песок во кој сме; за професионализам требаат пари и минимум сигурност, а тоа се двете најдефицитарни нешта во новиве околности.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Човек треба специјално да се вооружи со трпение, ако реши да купува било што - од леб, заленчук и овошје, па сѐ таму до најобични нешта во трговските магазини.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ќе се покаже, како и со сите други нешта во нашиот живот, дека и овде без отстапки треба да му веруваме на човек кој денес е наш водач и којшто знае по кој пат треба да се тргне германската уметност ако сака да ја исполни својата голема задача, да биде весник на германскиот начин и суштество.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Единствено нешто во што бев сигурна е дека сум „кататоничар, параноичар и шизофреничар”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Еден од италијанските писатели на програмата на тогашниот маниризам, Матео Перегрини, во својата книга Fonti del Ingegno (1650) пишува дека "идеите се нешта во okno.mk | Margina #22 [1995] 17 нашите гради".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Часот се издолжи. Барем во лекцијата да имаше нешто во врска со куче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама тешко е затоа што многу девојчиња веќе учеле англиски на разни курсеви и - ајде сега стасај ги ако можеш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ќе ги стасаш, ако внимаваш на часовите и редовно ако учиш - вели татко ми.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И одеднаш сите нешта во таа просторија добија едно друго значење: сите тие заборавени и отфрлени предмети можеа да претставуваат и уште нешто, да потекнуваат и од други места и средини, различни од оние на кои си помислуваше при нивното прво согледување.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Секое нешто во кое се загледуваше, разбудуваше море од спомени, ја враќаше во далечното минато и копаше во нејзиното срце, кое изгоре во огнот на нејзините копнежи и напразни очекувања.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Често беа правени филмови кои беа бизарни, необични и се однесуваа на некои бесмислени нешта во општеството.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Она родила многу нешта во исто време.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Треба да се има на ум фактот дека таквото божемно богатство ја губи вредноста истиот час кога ќе се најде на вратата на тремот за да си замине?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и да постоеја некакви чекмеџиња и фијоки со некакви безвредни нешта во нив, може да станува збор само за работи што не можеле да му служат никому освен на ограбениот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сепак сфатив дека многу нешта во човекот се менуваат со текот на времето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или оној совет што измеша многу мои сфаќања и замати многу нешта во врска со чувствата: „Ако се обидеш да го прикриеш недоразбирањето со ближниот, па дури и чувстото на лична болка произлезена од тоа недоразбирање, не се повредуваш само себеси!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и паметниците подигнати од цврст материјал не ги издржуваат лутите промени на сезоните".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите нешта во природата се повразни.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Самата таа никогаш не спомна дека посакува да стане мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа лежеше таму, и нешто во неа веруваше дека времето не е само бескрајно самоуништување, дека универзумот, сиот тој простор што се протега околу нас до точката непоимлива за нас, не е само една огромна касапница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко ми, како момче, ме насочуваше кон пофините нешта во животот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби некои се плашат да не ја насочат публиката кон некои необични нешта во културната сфера, да не речам, кон забранети љубови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така, заклучив дека нана имаше не само практичен, туку и филозофски приод кон многу нешта во животот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Покрај многуте нешта во романот што даваат ритам на свадбата - стожерната тема во приказната, впечаток ми остави поглавјето во кое осакатениот и во телото и во душата, Мухарем, по загубата на црвениот петел, им се придружува на Среќко и на Исмет, луѓето задолжени за погребување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Многу нешта во животот започнуваат случајно, но и завршуват случајно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Лукове, умори се, умори се еднаш веќе, ако останало нешто во тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Теоријата тврди дека лингвистичките искази имаат смисла само кога можат да бидат корелирани со стварните состојби на нештата во светот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Најживописните нешта во неговите стрипови се сè-присутните духови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Останува само нешто во душата - мирисот на цветовите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Гого, да не му тура нешто во манџата оваа Микица? Мене многу ми е сомнителна, да знаеш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми се преградува нешто во градиве и ме боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од под куп секакви и ненужни нешта во ковчегот со црвени и зелени шари тој допре со истргнати прсти неголема дрвена плоча и, извлекувајќи ја со болка во половината, ја сврти кон светлоста на прозорецот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За човек да биди среќен, важни се некои други нешта во живото, многу подлабоки од убав автомобил или коњски ергели.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но, млада си и не знајш како одат некои нешта во живото.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И јас со задоволство ти ја признавам таа победа, оти твоето здравје и твојата лична среќа, како и на твоите браќа и сестри, ми се најважното нешто во живото.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Нешто во тоа движење му кажа дека сестра му е на умирање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Имаше нешто во твоето лице. Си помислив ќе ризикувам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на телото на мајка му, слично на статуа, како се наведнува над решото на гас, за да промеша нешто во тенџерето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сепак, беше многу тешко да не се покаже моментално изненадување, зашто за две или три секунди во кои ѝ помагаше да стане, девојката му тутна нешто во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Многу нешта во него се променија од оној прв ден во Министерството на љубовта, но крајната, неопходна, заздравувачка промена никогаш не се случи, сѐ до овој момент.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Прва од левата страна на масата седеше Деница, до неа, од нејзината десна страна, беше Африм, потоа навкосо кон нас беа распоредени Стево Трајчов, Азра, Јованче Крстов и Круме Волнаровски, човек со искуство во професијата, за кој ме врзуваа многу нешта во изминатите седум години, а тоа беше времето на неговото началникување со Центарот за анализа и спречување на трговија со луѓе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Многу нешта во кои јас можев да се сомневам беа покривани со односот на Деница кон Крумета.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Будалштини, си рече, кога се рассони. Му се измешале чуените нешта во врска со Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Натаму е јасно, се знае дека кога ѝ се јавил, сите нешта во тој момент, за Лена добиле друга смисла.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Датум од којшто се сменија многу нешта во нашите животи - мојот, твојот, на децата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Костадиница има нешто во главата! си помислува, си ја поткрева едната рака и прави пу пу под под мишка, што и да е, нека е подалеку од неа и од нејзината Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Добриот домаќин треба да има од сѐ по нешто во резерва.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакам да убијам нешто во себе што немам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Што ако успее алхемијата на претворањето на Нештото во Ништо жигосувањето на живо? 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Држеше нешто во рацете. - Што надје? – прашаа децата. - Влакна. Долги црни влакна. Како од некое животно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Често покојниот татко му велеше: „Војната е, синко, многу нешто во животот: дури неа не ја поминеш, дури таа не ти помине преку главата, не си ништо; тесто си, зелено јаболко, кревко ластарче. А неа кога ќе ја поминеш, стануваш прекален...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Според тоа, сите текстови мораат да бидат интерпретирани - или читани, да употребиме поинаков жаргон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс го бараше овој универзален јазик во уметноста. Тој не беше езотеричен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Убеден сум дека Бојс покажува дека само низ уметноста може да проговори тишината на ништавилото и сѐ што егзистира а е различно од човекот, природата и животните.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Би било интересно да се размислува за овие нешта во термините на Витгеншатјновиот дискурс на јазикот, антропологијата, и сфаќањето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Згора на тоа, поради неговата итерабилност, еден текст може да се чита на многу начини; т.е. да се интерпретира така што да значи различни нешта во различни контексти (со што, секако, не сака да каже дека тој може да се интерпретира за да значи што И да е).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најпосле, И во секој случај, интерпретацијата на еден текст е само уште еден текст, така што И тој бара да биде интерпретиран, а самиот нема привилегирана интерпретација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Списокот на нешта во кои Ш беше последен е премногу долг.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Маргина и во иднина ќе настојува да обрнува внимание на некои ретки понеобични нешта во нашиот медиски простор, и плус ќе настојува прво да се воспостави соработка меѓу тие пар слабички и по многу нешта инфериорни „независни“ медији, а потоа таа соработка да се одвива во насока на многу поголем префесионализам, на многу поголема одговорност за изречените нешта.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Резултат на тоа треба да биде доаѓањето до рамнината на секојдневниот живот, до тоа животот да не ни го расипува интересирањето и влегувањето на другите луѓе и нешта во нас, како што постојано и се случува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Поради тоа сѐ уште се интересирам за многу нешта во музиката, за многу музика која не е изразно авангардна туку има нов вид тенденција, како делови од Attice и слични работи - мислам дека Гарет Лист направи неколку слични дела...  К: Да, направи.  Б: ...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Забележав како режисерот пишува нешто во својот дневник.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Додека така се занесував со прекрасни планови, слушнав дека во спалната соба влезе татко ми и бараше нешто во фиоките.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури многу, многу подоцна кога дозна дека Најдо не му е татко туку очув, нешто во него се побуни и се збуни, но не толку за да го пројави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И додека мажите пиеја ракија за среќното вселување која којзнае од каде ја изнесе тетка Перса, сандуците веќе беа покриени со шарени чергичиња и станаа природна целина со сите други нешта во одајчето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа беше убаво од него, но нешто во воздухот лебдеше и зборуваше дека ништо не е како порано.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ѝ кажав на мајка ѝ на Ило да ги однесе до таксито кое ќе пристигне во секој момент Чекав и се тресев, како тоа да беше најважното нешто во мојот живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)