Потоа, кога ќе дојдеше време да се вратиме во нашите соби, болничарите го фаќаа Хајнрих под мишките, и тој се подигнуваше, па потоа тие со рацете го бодеа во грб, и тој чекореше, механички, отсечно мрдајќи со нозете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А Хајнрих гледаше без да ги помести зениците, како да нема ништо околу него, како и него да го нема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)