нога (имн.) - мене (зам.)

Ех, што убав бил животов, си велевме и пиевме, пеевме; кога ќе дојдеше фајрон, кога газдата ќе го удреше клучот на вратата, Јанис ја викаше пејачката да дојде кај нас, да седне на масата; таа гледајќи нè ѓаволесто и потсмевнувајќи се, тргаше на цигарето наврено на долг чибук; ги сменуваше префрлените нозе за да ѝ се види ту едното колено, ту другото, нè потчукнуваше со нозете мене, Анастаса, Ѓера и нарачуваше пијачка; кога ќе се изнатрескавме убаво, Јанис ќе ѝ намигнеше: Може?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)