нож (имн.) - на (предл.)

Но кој да помисли да крене нож на своите кози, на себе...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зборовите имаат својство на магични клучеви и како ножови на кожата ја отвораат вистинската промисла.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од ножот на неговиот грб се спуштил црвен конец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколкумина пак биле собрани околу закланото воле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го видов со белег од нож на челото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги заборавив и ноќните злодејства заради кои луѓето ги обземаше вражда дури и кон најблискиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште еден чекор, уште еден, но тие напори го влечеле сега во линија на зиг-заг по бришан простор и бил точно онде кај што се исправил во атакот да ѝ појде в пресрет на смртта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сретнуваат над страшни места, над песочии, над змиски карпи или над некогашни гробишта, и удираат едни на други - долг клун на подвижни нокти, кол на сор, крив нож на копје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Цене Папчев му го подал ножот на првиот. - Ајде, стрико Симоне. Дери. Волево е заклано, не ќе му ја вратиме душата. Дери!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Гордите штркови и силните орли се во вечна вражда и нема господ што ќе ги спријатели - ни штрк се жени за орлица, ни орел за штрклица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Негова работа, вели Лазор Ночески, и под гушата му го закачува ножот на телето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со едната рака му го потпирам ножот на слабината, а со другата го фаќам в гуша. Го нацрпувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после слушаме - ״У р а “ , наближува кон нас. Идат Бугарите. Почнува колењето: нож на нож оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас, сега, се прашувам, така во умот се прашувам, дали не ме фатила крвта од ножот на Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Климент Камилски, кој го следеше подготвувањето на баклавата од суканите тенки, речиси проѕирни бели кори, до додавањето врз секоја кора на филот претходно направен со мешање на состојките мелени ореви, бадеми и лешници, на крајот сечењето со нож на парчиња во облик на ромб и на крајот печењето во загреаната фурна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Седат заедно во мала, зачадена крчма, а тој, убиениот хирург, им наздравува на сите ножови на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Да живеат сите ножови на светот, рече тогаш хирургот и ја исипа сета ракија од својата чаша рамно в грло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ваквиот револт, како магија за привремено онеспособување, ја симнува накратко футролата од ножот на напасникот, и тогаш сите ослепуваат од неговиот одблесок.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Генералот не чекаше: со тапата страна од ножот на кожата го означи местото каде што ќе се сече.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Да живеат сите ножови на светот“, пак им рече и пак тие молчеа и беа уште повеќе уверени дека е луд.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Да живеат сите ножови на светот!“ се сети и се заниша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Двајца италијански војници, со ножеви на пушките, одеа напред, а двајца назад.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Веќе беа среде во градот. Низ градот, со ножеви на пушките, врвеа италијански војници.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Оние двајца Французи се вратија облечени, со ножеви на пушките.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)