ноќ (имн.) - бев (гл.)

Ноќта беше свежа и тој се вкочанил, студено му е.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но знаевме дека тој постои. Цела ноќ беше чуван.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Надвор врнеше снег. Ноќта беше студена, широката улица, - прелеана со мека дијамантска светлина, - пуста.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не сети кога заспа. Последното сеќавање од таа разјужена ноќ беше крикот на некој осамен жерав што го беше изгубил јатото и осамен кружеше над долината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А утрото, кога ластовицата повторно отиде да си го бара својот стан, се судри со една плаката што преку ноќта беше ставена пред вратата: „ЗА БЕЗРАБОТНИ ПРИСТАП ЗАБРАНЕТ“
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ноќта беше летна, ѕвездена, иако малку жешка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Запишано е дека таа ноќ беше големо невреме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Марширавме само ноќе, зашто денот беше на авионите. Нѐ дебнеа од небо и нѐ закопуваа в земја. Ноќта беше наша...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стоеше, увиснат, а ноќта беше само тих шепот на снежниот врнеж, кој не се слуша, кој само се сеќава со неговата мека густина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И ноќта беше ноќ за сами суштества, една и премногу придавена ноќ за една притисната до последниот, до оној најпоследниот пристан осаменост, и тој го сети многу добро тоа, склопчен во својата шумурина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа ноќ беше подготвена за простување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ноќта беше сведок на повторното крунисување на љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште една немирна ноќ беше пред Рада. Но, такви беа правилата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Сполај ти, Господи, сполај ти оти сонцево грејт од кај што заоѓат овде!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со тие зборои и друзи Силјан целата ноќ беше си ја поминал и одвај во зората беше мигнал малку, та коа се разбудил, сонцето беше огреало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јунската ноќ беше исполнета со пријатна свежина.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа што се роди во мене таа ноќ беше нешто најсветло, најубаво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако оваа ноќ беше осудена на неспиење, тоа, без поголема филозофија, можеше да означува само едно - треба да се продолжи со работа и да се стане работохоличар за да не се мисли на не пријатната животна средина.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Се плашам да бидам слободна,“ ми рече.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема таа ноќ беше воздушеста, нестварна, со сè она што ми беше познато, а толку необично во играта со сенките, со голите гради, со двете танки, едвај видливи, бранчиња на стомакот и со волната од горниот дел меѓу нозете што се вплеткуваше со волната меѓу моите нозе; ја гледав благо зафрлена наназад, потпрена на рацете, првпат така целосно фатена во мрежата на сенките од розовата светлина на пред малку запалената столна ламба, од левата, и светлината на уличните канделабри, што трепереше преку завесата на прозорецот, од десната страна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Целата таа ноќ беше будна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Костадин нејзин речиси цела ноќ беше крај неа, од оваа страна, не од кај дечињата, седеше тука и не сакаше да се вотне под покровот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ноќта беше само дебел и тежок кожурец на осветлениот салон.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ноќта беше единствена утеха.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
За мене нема спас. Нема лек.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Само вечерите и ноќите беа наши.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ноќите беа само за зулумџиите и лошите луѓе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ што оттогаш работев, и сето она што ќе го работам е тоа дека просто плетам и расплеткувам приказни настанати од некои претходни приказни.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За среќа, француските морнари што од претходната ноќ беа кај нас ги грабнаа шмрковите... и почнаа да го гаснат пожарот од нашата страна.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)