ноќ (имн.) - е (гл.)

8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Откажи се навреме. Мојата ноќ е подолга од твојот сон.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ноќ е, августовска и ѕвездана. на крај Кукулино гори трошливата и стара куќа на покојниот Осип Крстин. Дури и небото е црвено од високите пламења.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Која ноќ е, која ноќ е?“ - копа во него мисла, го враќа во живот, во грижи од кои, чудно, веднаш го заболува главата, веднаш му се мати свеста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ноќта е повообичаена отколку што е вообичаено. Згазениот пикавец се растопува на дождот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Бол, повторена возможност на заборавениот Лозан Перуника кога ни го викнале да чекори со оние што ја пребарувале густината на леските ни му покажале стражарско место да го демне призрачето на гаќи од кои се мавта учкур како памучна сабја на смешен, потсмешлив или исмеан делија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Блаже Задгорец рече: „Пееме кога ни свират, кога е за пеење.“ Борис Калпак остана згрбавен: „Мртвите не пеат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таа споулавеност со искубана брада еднаш веќе го предупредила со оган неголемото село на каменоделците - ноќта е мајка на неутешените и маштеа е на непретпазливите, мислел или се сеќавал на нечии зборови најмладиот од дружината и не знаел дали да ѝ се придружи на исто така заборавената старост, да седне до склопчениот Симон Наконтик и без здив, со невидливо црвенило на лицето во мракот, да му раскаже за глувата и нема Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денес сум капнат, небричен. Ноќта е ведра, стегна цикна, на снегот се огледува месечината. Прстите сѐ повеќе ми се вкочануваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа ноќ е, сине, коњче што се спрема да замине на пат неброени дни.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Таа ноќ е, сине, пеперуга бела: на макова вршка слета и се скри.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
ΙΙ Ноќта е заборав, заборавот успивање, кога сите мисли на праг ги оставаме.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- А! Само ти терај. Ќе ни мине времето, ноќта е долга.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
2 Ноќта е древен храм. Од кубето на мракот огнот ќе ископа многу сурови луѓе.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Те маѓепса светулка, Патнику, помеѓу двете осамени ѕвезди кај што ноќта е најдолга.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Ноќта е наша - одговори Горјан. - Толку нам не ни се брза.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ноќта е патување долго, непознато - како споменот, како лудилото свето, а јас го сакав морето, морето, морето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Ах“. Другиот воздивна. „Каква кошмарна земја. Сенешто се случува овде. Некој го згасна сонцето; ноќ е.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ноќ е. Нема да ме познаат моите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ноќта е долга, одвај се истргува, одвај се одгрнува. Не му попушта лесно на денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ноќта е веќе мошне задлабена. Само уште снегот, со мака, со затегнат фитил, ни присветува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)