ноќ (имн.) - кој (зам.)

Таа ноќ кој бил буден околу полноќ и кој фрлил поглед кон небото ќе забележел нешто навистина чудно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Скалите од тринаесеттиот кат надолу му изгледаа како симнување во бездна, а ноќта која веќе беше падната како предворје на пеколот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не го заборавивме местото, го паметиме и не ја заборавивме ноќта која беше исполнета со нашите тивки, глуви, тажни и жалосни воздишки што нездржливо се откинуваа од нашите гради....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во ноќите тие забрзано дишат, или плачат, или се молат иако не знаат кому да му ја упатат молитвата затоа што од Бог се откажале одамна, откако тој се откажал од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ја гушнував перницата, помислувајќи на неговите зборови дека еден ден ќе бидеме заедно, па посакував да заспијам и да ги преспијам сите денови и ноќи кои треба да поминат до тој ветен ден, и тогаш да се разбудам. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во сите тие гласови го немаше гласот на Клара Климт, во криковите на тие ноќи кои се прелеваа едни во други и се нижеа во години, во моите обиди да ги чујам нејзините ноќи, Клара остануваше нема, Клара копнееше по тишина, Клара сакаше само едно малечко парче од овој свет во кој би можела безбедно да ја свие главата и да преноќи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја слушав во тие ноќи Клара како забрзано дише, како плаче, ја слушав како се моли иако не знае кому да ја упати молитвата затоа што од Бог се откажала одамна, откако тој се откажал од неа, ја слушав Клара како ја прекинува молбата, и како престанува со плачењето, ги шмркнува мрсулите и се издишува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На лицето на синот може да се види дека за него сѐ е бескрајно далеку, сѐ е како од некој минат живот, од некој туѓ живот – книгите кои ги напишал, разговорите кои ги водел, сеќавањата на деновите кои ги проживеал и ноќите кои не ги преспал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Наутро, кога моите сестри и помалиот брат заминуваа во училиште, а Зигмунд на предавања на универзитетот, и откако мама одеше да му помага на татко во продавницата, јас го вадев од под тепихот, каде што го криев, оној лист хартија на кој беше нацртан ликот на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во криковите на тие ноќи кои се прелеваат едни во други и се нижат во години, има луѓе кои остануваат неми, кои копнеат по тишина, кои сакаат само едно малечко парче од овој свет во кој би можеле безбедно да ја свијат главата и да преноќат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ден не беше сончев. Ништо не ја прекина ноќта која му претходеше.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)