Се разбира, постои и едно друго објаснување или причина за збунувачките размисли кога се во прашање привидите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Јас, нив, (привидите) ги сметам за оние многубројни живи роднини на смртта.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Веројатно очекуваше дека ќе се впуштам во некои будалести прашања со намера да ја препорачам мојата умност, но откако Пачев заклучи дека сум и прекумерно трезвен, дека сè уште сум со моливот на хартијата, само го изусти она многу шупливо добро... добро... дури и без насмевка во паузите помеѓу нејасните зборови од приказната што ја бев веќе слушнал : Ете, твојата пријателка Пеперутката заминала, што може секому да му се случи, а не оставила никакво објаснување или белег.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)