оган (имн.) - се (зам.)

Огнот се вивнал и пушта златни пламени и искри и на Доста ѝ се претвораат во безброј ѕвезди што ја осветлуваат куќата за подобро да може да ја види нејзината искра, од која има да пламне силен оган во нејзината згасната душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оганот се разгоре, а невестата се врати ја кладе тавата та сланината почна да пишти. Не поминаа ни десет петнаесет минути, ете ти една, „чума“ кај Карабуклиови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Сега во џебот носам кибрит, во него се крие оганот, а од оганот се плашат сите лоши нешта: болестите, несреќите, злите духови, па не можат да ти наштетат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
До разденувањето се собра целото село и огнот се згасна.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трески го фаќаа, во огнови запаѓаше, но сѐ издржуваше, зашто знаеше: со огнот господ му ја проверува душата, како што со огнот се проверува дали е златото чисто...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И наскоро оган се отвори, вџашен, — од едната страна комитите смели, бестрашните чеда во животот страшен, од другата Турци на булуци цели.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Огнот се држи за него и не го пушта, не го напушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оган се отвора по команда или самоиницијативно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Клапчиња оган се тркалаат низ куќата, подрипнуваат кон покривот. Михајло, о, Михајло!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Моторот се засилува, а и огнот се засилува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Огнот се свртуваше против него, тоа го доведуваше до беснило.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги успиваше пламенот на огнот па молчеа, а почнаа да се расонуваат кога огнот се разжари и замирисаа стапчињата на кои возачот ја вртеше рибата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За среќа Метеорот тој час се покажа многу присебен и храбар, нека им е лесна земјата на тие чудни, незабележани херои, згазени човечиња, секогаш настрана, фрлени, - се колнам, среде огнот се исправи и го зграпчи во своите прегратки Методија Гришкоски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Огнот се разгорува, кладата веќе потклекнува. Ѝ крцкаат, ѝ клецаат колената.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓу два огна се грејат. Едно време се поткрева Илија и вика по бугарските војници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)