оган (имн.) - во (предл.)

Но срцето му бие тешко и му тера оган в образи и в очи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Беревме печурки неотровни, дождот косеше накосо, палевме оган во заветнина, печевме колбаси неотровни.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Некни, велат, плакатите ги собрал низ селото, запалил оган во бавчите, печел кокошки и велел: „На јадете луѓе за душава моја!“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Беше си пригодил сенце, шумичка за овците и козите, слама за говетцата и магарашките, та не пуштајќи ги на паша, бидејќи земјата беше бела, тој им скубаше сено од стогот и шума од лисниците и им фрлаше по трипати на ден и си лежеше испружен крај огнот во колибата, чурејќи си го лулето со убав канатларски тутун, што, заедно со лебецот, сланинката, сиренцето, грашецот и леќичката, редовно му го испраќаше Миша по комшијата Суклета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По таа причина огнот во одајчето не можеше веднаш да се појави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Добро им дојдоа бомбите и патроните што ги донесе Ѓорче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А тој — Јово со Цилета и со заштитата на знамето ќе остане на своето место, „Касаматова Тумба", и во случај таа да остане надвор од обрачот, што прирадно и беше, бидејќи беше одделена неколку стотини метра од Маргара, тој ќе даде оган в грб на аскерот и ќе го раскине обрачот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе нѐ испечат, ако не нѐ испекоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По плоштадите, крстосниците и ановите во Куско се уште се моткаат патувачки светители престорени во продавачи на чај од кока се уште се моткаат и поети кои си мислат дека баш тие се крадците на огнот и на празникот Инти Рајми со огнот в очи постојано се губат во шумата од незасадени строфи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Треба да се изгасне огнот во сопчето.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
117 Далеку Далеку од вистината Далеку од светот Длабоко во земјата Длабоко во бунарот Доцна е за прашања Доцна е за исправки Денот завршува Денот е последен Доста залажувања Доста неми говори Дојде како сенка Дојде за да избега Држи оган во рацете Држи нескротлив ветар Денес Дел од него исчезнува Сакате да сте искри разиграни над жарот?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Велам: слушаш ли што шепоти морето, бели острови ти се закануваат како оган во сонот...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
СПРОТИ ПРВИОТ ЗБОР „...како огнот во прекршениот леб, како чистата зора во згаснатите ѕвезди.“ (Ив Бонфоа)
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури помислив, кога веќе сфатив што се случи, дека можеби, сиромавиот сакал да си го исмее гревот, само за да може да ја пренесе гламјата со огнот во мојата печка. Она што не се случи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рацете ни отрпнаа, а огнот во крушата се разгоруваше сè посилно и посилно.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Анѓеле сиромав замрзна! (Ја пали цигарата од огнот во огништето).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Бојата на лицето полека му се враќаше а солзите како да го изгаснаа огнот во очите. Тие пак се смрзнаа и станаа рибини.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Горењето на вечниот оган во нашето тело значи живот, горењето на нашата свеќа во срцето е љубовта духовна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А тие, големците, одлично знаеја да го распалат огнот во нас.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Клук- клап, клук-клап – протезата на Павле, клап- клуп – клап-клуп – протезата на Лина и вијат и викаат мислите, бура во главите, оган во градите. Мрак пред очите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука не ѕвонат леринските камбани и не повикуваат на молитви, на помен и намнисување; тука не гори оган во спомен на тие чии соништа беа исполнети со надеж и мечти... тука пече болката... тука се молчи и се уште никој не го скрши печатот на молкот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ќе стегнат мразеви, сами деца оставаш со оган во дрвена куќа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се потпиша повторно и со тешката темнозелена вреќа в раце, сè уште со оној оган во градите, се сврте да си оди дома.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со една голтка го смирив огнот во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи, се прашав, секогаш ли младоста на момчоците почнува на првиот пролетен ден?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Замислено гледаше во пејсажот, копнеејќи по некоја глетка - изненадување: змеј што блуе оган во низок лет над нивите, пуфкајќи чад и притоа испишувајќи го на небото нејзиното име, или автостопер вонземјанин, со антени и влажни стаклени очи што на чист македонски бара превоз до најблиската бензинска пумпа, не заради горивото туку затоа што му се пријале Квики-гриц.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
(...) Пансексуалната метафорика (на Марино) на прв поглед е доволно речита: фалусот е „вљубено копје“ или „слатка стрела на љубовта“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Градите се Алпи белокосни, пупките на градите зраци оган во снег итн.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Лут на бувот зашто го штрекна среде размислувањето и цврсто решен еден ден лично тој, Максим Акиноски, да го убие, скокнува од столот, оди кај масата, го зграпчува цртежот, го тутка и го фрла во огнот во оџакот, почнува нов.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа станало вака, кажуваа Ристе Јанчески Газилајна и Тодор Велјаноски: кога си отишле од кај нив, од кај Јанчевци, главите на сојовите кои биле на закопот на стрика Анѓела нивни, тие, Јанчевци, за д не горат оган во сите одаи, се прибрале во гостинската, таа веќе била затоплена, а во сите други одаи, според верувањето дека душата на покојникот и по смртта, до четириесеттиот ден, шета низ куќата, оставиле да горат вивки и свеќи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И друго: да не го прета огнот во ѓувечот за да тлеит огнот, оти од тоа иди сиромаштија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По неколку години тије се обогатиле ушче појќе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Малијот брат нишчо не им рекол, туку сѐ ватило да го гризет срце.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ама кога се гине многу, кратко се памети. „Огнот во туѓа рака никогаш не жежи“ , велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како огнот во оџакот на селската куќа на неговиот дедо, која што како дете често ја посетуваше.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се стемнуваше. Тивкиот оган во каминот правеше непостојани сенки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што мислиш дека е паѓањето ако не незнаење дека сме во Рајот? – Розата може да се изгори – предизвикувачки рече ученикот. – Сè уште има оган во каминов – рече Парацелзус. – Ако ја фрлиш розата во жарот, би поверувал дека изгорела и дека пепелта е вистинска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парацелзус го погледна тажно. – Атанорот е угаснат, – повтори – и лембиките се полни прав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Човекот, сонлив, стана, се искачи по кусите спирални скалила, и отвори едно од крилата на вратата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа со поглед го приковува зад платното. Тој пали светло.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да ја провериме оваа претпоставка со разгледувањето на значајот на огнот во алхемиската доктрина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа го пали притаениот оган во себе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А тоа е, со зборовите на алхемијата, coniunctio oppositorum, каде што на едната страна е Сол (Сонцето/Ергенот), а на другата Луна (Месечината/ Невестата).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Животот е насилна смрт, а тоа е фаза низ која најчесто минуваат оние што не влегле со воинственички оган во битка и што повеќе би сакале да се реши на маса, без убивање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Толку е страстно, го разгорува огнот во секој што има и најмало жарче што тлее.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
За казна, ќе продолжи во синџири да копа и да бара дијаманти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Седеле крај оган во кулата и, ситни, измислувале прикаски за големиот земјоделец Рокамболо, а тој, по секоја нивна прикаска, повторувал танцувајќи: „Во мојата цитадела со грстови храна делам!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Чувствуваше како да му гори оган во стомакот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се чинеше дека точно знае како изгледа да се седи во ваква соба, во фотелја покрај запалениот оган во каминот, со стапалата на оградата и со чајник закачен на куката: сосем сам, безбеден, без никој да го посматра, без глас што го следи, без секаков звук освен пиштењето на чајникот и пријателското отчукување на часовникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Заслезе наудолу со желба патот кон пештерата - бигорна да се здолжи, колку да се стиши огнот во душата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Му помагаше жена му на Мил, а Кала се врткаше крај огнот во дворот, и кога Дукле ќе извадеше нешто од утробата на прасето (џигер, срце, бубрег, сплина) Кала го грабеше и го фрлаше на огнот да го печи; од нестрпливост и лакомост ги џвакаше уште недопечени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Силен бес откри огнот во очите на деверот, ама и некое задоволство што се во средината на просторијата и што огнот е нивен.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра го спотнуваше огнот во ќумбенцето и не сакаше да легне крај децата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гласот на Дине никогаш немал толку оган во себе, пак предупредува Ако не разбирате од лаф тогаш оваа штица подобро зборува! и се чуја удирања што ја параа ноќта.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ЉУБА: Да, солзи, оган во главата...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Огнот се вивнал и пушта златни пламени и искри и на Доста ѝ се претвораат во безброј ѕвезди што ја осветлуваат куќата за подобро да може да ја види нејзината искра, од која има да пламне силен оган во нејзината згасната душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Отседнал во Корчанскиот конак. Времето било студено и запалиле оган во огништето, јаделе пиеле, се вселеле.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сега сите птици беа мртви, без оган во очите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се трудев да ја запретам таа врелина што извираше од нејзината снага иако Катерина не престануваше да се жали дека ѝ студи, дека ја лазат некои студени бубачки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше другиот ден попладнето кога се обидував да го смирам огнот во телото на Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Песокот е оган и бродот е сребрен оган во жештината на денот и убаво е да се почувствува жегата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе се разбудевме во ноќта и ќе почувствувавме како студеникавиот воздух се загрева, ќе почувствувавме оган во ветерот или ќе видевме како ѕидовите за миг горат со светла боја, и тогаш знаевме дека неговата ракета е над нашата куќа -- неговата ракета, додека дабовите се лелеат од воздушниот удар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега единствено ноќта се движеше во душите на двајцата луѓе привиени над нивниот осамен оган во дивината; мракот молкум се вовлекуваше во нивните жили и тивко им баботеше во слепоочниците и зглавките од рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тоа е како оган во печка“, продолжи. „Лажеш, не се сеќаваш!“ викаа децата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури отпосле, од историска дистанца, нашинците тука ќе осознаат дека огнот во високите печки на челичаните е и клада за многу надежи и дека секој оган неминовно завршува како пепел.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Среде распупените копнежи на небото витката става на пламенот во луд занес ги обезглавува изџимканите сни и не ги одлепува усните од цуцињата на бардињата од кои дурлат огнови во течна состојба.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Судирот на водата и огнот во него од него правеа силен фактор на дела!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Истурање масло, оган во огледало.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Маја Како ли блуеше оган во нашето море; млада миризлива струготина, сирова болност во премалата светликавост на сините листови.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Рамномерно го вртеше долапот над огнот во кој саблазниво пукаше пченката.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Готвачот, малку потаму од заробениците, распали оган во огништето, го крена тенџерето, го однесе некаде зад шаторот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тетка Фора го запробра огнот во огништето и зацрцори умилно како што ѝ беше табиетот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да, тоа беше клучот на причината зошто луѓе кои на моменти беа маќепсани од мојата внатрешна убавина и сјај кога сум среќна, следниот момент кога ќе ми згасне жарот и огнот во душата сето тоа се претвора во прав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога подигнат во Ламија споменик на некој херој за грчката независност, Грците се чуваат како од оган во своите говори да го спомнат некогашниот ентузијазам и желбата за одмазда; кога ги слуша човек, би помислил дека Дијакос, Колокотронис ... (херои од времето на Грчкото востание во 1821 тодина против османското ропство - б.м.) беа најверните пријатели на Портата, најсрдечни слуги на џелатот... не разбираат ли тие дека од ден на ден станува сѐ потешко да се застапува нивната кауза пред цивилизираниот свет“...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Од жед му напукнал образот бел, оган во очите крие.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Ноќе, кога е многу тивко, тие си разговараат седнати крај огнот во каминот во нашата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа, кога огнот ќе згасне, и откако сите ќе си легнеме, троловите ќе се рашетаат насекаде и цела ноќ ќе играат, пеат и ќе си разговараат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерта, тамам се смрачи, мајка ми го запали огнот во каминот и трите испоседнаа околу него, весело разговарајќи си нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас ќе одам малку со Дена во ливадата – им реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)