око (имн.) - ми (зам.)

Бегај изгоро студена...стопи се под мојата жешка стапка...таа се дими од премора, од триење на мислите...а погледот ми залута, луто се насочи пред очиве ми...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Често очите ми се замаглуваат и запирам...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се знае - петка - и вкупно - триесет и едно. Сè е мое!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пред очи ми леткаа црвени светулки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На дваесет и шест не се „лежи“. Си купувам уште една.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не се сеќавам колку „кругови свртевме“. Пред очи ми се кошмареше, небаре сум качен на рингишпил.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пред очи ми прошиба една позната скотска манекенка со дубоко деколте која смени накај 12-13 фраера за неколку години.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И тој потем, сосема бавно, театрално, ја извади од својата фиока мојата песнарка на маса; на очите ми навреа солзи: делото на моите раце, единствениот примерок на мојата душа, оригиналот што ѝ го подарив на мојата Луција, сега се наоѓаше во влакнестите раце на Фискултурецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Низ засолзениот поглед нивните очи ми заприлегаа на две положени осмици покриени со седефест сјај.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од раскажувања знам кои беа тука, каква им беше живеачката, та затоа од возбуда ми треперат колената и полека, небаре се пробивам низ некоја голема мрачна сенка, пред очи ми се јавува сеништето на болните спомени што како наследство ми ги оставија моите родители и многу други кои во Перењас ги поминаа најтешките времиња по своето искоренување од родното место.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Очите ми беа полни со солзи, одвај издржав до крај.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Одеднаш ме прегрна повлекувајќи ме кон себе, - како да сакаше да каже, што и да е не грижи се, татко ти и јас сме тука. Очите ми се наполнија со солзи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собра во клопче над очите ми испушти темен превез таму каде што шумат боровите таму каде што шумолењето на потоците во моето тело буеја застана тој скитник на мостот од бучните црвени води застана таму каде што отчукнува ѕвоното на мојот живот.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел, ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собере во клопче, над очите ми испушти темен превез. Таму каде што шумат боровите, таму каде шумолењето на птиците во моето тело буеја, застана тој скитник на мостот, од бучните црвени води, застана таму каде отчукнува, ѕвоното на мојот живот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Квак! Како да го удрив со нешто по глава. Очите ми се исушија, станаа остри како отровни стрели.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На една свадба, не знам на чија свадба беше, очи ми не се сеќавам, којзнае како ми дојде, како ми избега од уста да речам: - Е што сакам, на секоја свадба да бидам невеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море каков куршум, велам јас, од каде куршум, чиј куршум, велам, и тогаш, дали од стравот, окото ми преигра.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред очите ми се разматува црнината од попот и ме легнува, ме покрива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само очите ми се над земја, вели, и сѐ е повисоко од мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам ко светулка, уште очите ми се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си зборуваме со Григора, а очите ми бегаат кон ќерка му, Левтерија, застаната пред маските.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Горица само се тегави, приплакува, а мене окото ми игра, ми се качува клепката на чело, ќе ми излета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Опасен е овој, Мирковиќ, си мислам, а очите ми солзат од некое маглиште, од некое натурено огниште, што ли? Ја поткревам главата од окопата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене очиве ми капат од срам. Не знам кај да гледам. А и нему очите не му се за гледање. Му излегле ко пукала, надвор ќе му испаднат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Под голата светилка едното око ми е крваво.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите ми се обвиени во црно, а усните зацрвенети од копнеж по тебе, љубовта ми тече брзо низ вените и како отров ме гризе одвнатре, ме боли.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
ЉУБА: Кога денес тој дотрча со фалшив изглед на верно куче и ми раскажа, пред очите ми пламна буквално сѐ, целиот мој живот, и, како хартија, изгоре.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
2. Од збор до зло-дело Се згрозив, Бела Троице18живата реч ја сведов на зашеметен шум зелен страв и црн смев иронија алегорија карикатура убавото го нагрдив оти видов на секоја педа од домот мој похота по туѓ имот стрвност по стихијност ставање рецки на почеток и крај во историјата (за да може да се викне „мое“ и да се потегне!) оти видов луѓе се насладуваат во јадот на ближниот се ситат ненаситно еда просто ситење својствено човеку створу божјему, ѕверу, укору! оти очите ми претекоа од гледање зборот ми се преврте наопаку - опак камшик очигледен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Рацете ми треперат. Отворената уста ми се пени. Ноздрите ми се шират забрзано. Очите ми се превртуваат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И одеднаш ме покри земја и само почувствував болка во ногата и во очите ми згасна сонцето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаеш, пред очи ми беше сиот пат што сте го врвеле за да втасате дури до Костурницата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Станував сѐ погрда и погрда, а очите ми натежнуваа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш чувствувам како завојот ми натежнува и како една капка црвена крв ми паѓа врз коленото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тешко е братко, Стојане, мило да немаш крај себе, сакам на книга да учам, в очи ми солнце да влезе, мракој ми душа затнале, ко лисја капат денови, в гора мени промени, одново лист ќе потера, а мојте братко, младини не ќе ги видам никога. – Дејгиди кучко погана, куќа ми, кучко, поцрне.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
И тогаш, ѓаволот, бргу се наведна и в очи ми фрли шепа земја. Ослепев.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас можеби и ќе му кажев, ама мене тогаш во очите ми навреа солзи и за да не ме види, јас речиси излетав од неговата канцеларија надвор од ходникот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На крајот, и очите ми се затворија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе и мене очите ми мижат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стравот ми помина, велам, но очите ми останаа големи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме боли, велам, а очите ми се завраќаат, пот и солзи ми се полнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште само очите ми се оставени на исто. Ми светат уплашено во длапките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)