око (имн.) - во (предл.)

- Многу ми е жал... појаснуваше со треперлив поглед, и широко отворена уста на која играше полунасмевка, некако скриена а полна со љубов и широко отворени очи во кои стравот беше се завил до дно, а сепак од нив излегуваше љубов, па рече: - Јас ќе се вратам, чекај ме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А наоколу мириса на цутови ...  Гита Корец секогаш на ова место ги отвора очите во спалната соба од архирабинската резиденција во Солун, оставајќи го носталгичниот сон недосонуван.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа погледот ѝ паѓа на карт-посталот со ракописот на маж ѝ, и како и секое утро, откако ќе утврди дека децата спијат, наместо кошмарниот сон, ја реконструира приказната на нејзиниот живот, особено нејзините последни неколку години.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа е дојдена за друго, самовилска ќерка, таа е дојдена да ги земе Петревите лоши очи, тие очи во кои засекогаш ќе биде најубав нејзиниот лик, а нему ќе му остави пуста темнина во која ќе ја бара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сетете се на човекот без очи во Птици - камерата нагло се приближува кон неговото лице - а скоковите потсетуваат на задржувањето на здивот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бидејќи, што вие всушност правите?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Она што несомнено и непобитно е, е дека „Две тишини“ е исклучителна песна која на времињата, на просторите, на чувствата и на кобата на судбината гледа со исти очи, со очите во кои засекогаш е втиснат стихот како глетка, но и како порака и писмо до вечноста.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Седнаа во капињата и ги фрлија очите в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бабата Цвета како без душа дотрча и се појави на вратата, но кога ги фрли очите во портата и каленцето, имаше што да види: — навртени цевки од пушки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Навистина идат, си пробрборија јузбашијата и мудурот и ги впија очите во мракот, небарем ќе ги бројат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мише се оптегна по меката папра, размешана со гороцвет, од чии цветови идеше опоен мирис, и ги фрли очите во гранките на борот, барајќи прозорче да достигне со погледот до синото небо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бабата се заврте назад и сакаше да влезе во одајата, каде што се смееја Шаќир и Ѓуро, но тие веќе беа нарипале од тропањето на портата, а гласот од чаушот ги запрепасти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ги нарамија пушките и навртоа пак на бичкијата од Налевци на Уруп, да фатат врска со Градевци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ставај, бре комито, ставај да носам жив кај бимбашијата, — почна да го скорива Суло младото петнаесет шеснаесет годишно момче, кое ги вргалеше очите во небото и случајно ги фрли во Суловите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој застана со втренчени очи во Трајка и почна нешто да мрмори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Градите високо му се креваа и спуштаа, а од грлото се слушаше потајно стенкање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги впи очите во агата уште кога се појави, и не гледаше во Јована. Чекаше само да му дојде пред пушка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Тестир на аскерот да не го напушта селото оти не гори огнот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Толе реши да не остане подолен од чаушите, па фрли очи во една русјачка, со која сакаше да ја замени Миша од Полчишта. Па и таа не му се спротиви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во следните неколку броеви ќе имате шанса да се сретнете со дел од комплексното и во рамките на литературата стилски прилично разнородното творештво на Пандалф Вулкански, човекот што се крие во самите структури на траките-маргини од неон што пробиваат до вашите полузаспани очи во овој гангстерски хотел од слаби светлини и цитати.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тогаш за прв пат видов дека рефлектирачките очила се хируршки вградени, среброто мазно се креваше од високите јагодици, затворајќи ги очите во нивните дупки.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како трн во око во тој момент ми падна државниот грб со првокласен афион кој патем беше комунистички рецидив.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Тоа што свињите идат во вашата нива е поради неодговорноста на вашиот комшија кој забораил да ги нарани, а вие требе да седнете и очи во очи да разговарате за проблемот - сериозно му одговори Матновидецот кој перманентно беше облечен во зимска јакна затоа што во телевизијата немаше ни греење.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Беше очи в очи со сведоштвата за исчезнатото отоманско време, пророчки задржано на хартијата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пред перформансот повеќе зачудено отколку разочарано се најдовме очи во очи со два крекача чие вонземјанско неразбирање толку нѐ трогна што бевме среќни што првобитната идеја не беше можно да се реализира. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 23
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Веднаш ги наредиле ковчежињата со очите во безбројните сали на дворецот и го заиграле својот волшебен танец...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Немаше снага да си ги спушти пердувите и лежеше таму така разбушавена, окото во кое и се отсликуваа мракот и болката доби замаглен поглед.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Би можело да биде друга змија, која наеднаш би наишла, не би се влечела и вовлекла во најблиската дупка, туку бесшумно би се лизгала наоколу, или можеби би застанала и би ја кренала главата за да ги фиксира очите во тебе. И ти тогаш би знаел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Предзори ќе си ги оплакнат очите во морето и одново ќе се вратат назад во земја од големата земја да шетаат со тланикот од еден до друг крај на дворот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Кој ме вика? - се сврте куклата и ги впери очите во темнината.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
За очите во кои се гледа суштината на животот, душата скриена зад пределот, а која ниту еден не успеа да ја одземе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Подоцна во циркусот научив дека сите циркуски ѕвезди бараат на тренингот, освен учесниците во точката и аѓутантот да нема никој друг, особено не во публиката; редовно се случува да им падне концентрацијата ако има макар и две очи во темнината што ги гледаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но секоја нишка што ќе ја одбереш, води кон средето, кон смртта на оној кој чита, што значи беспотребно е да се плашиш дека не одиш по вистинскиот пат во клопчето на словото, оти блаженството на смртта при читањето настапува кога ќе ја затвориш корицата од книгата што ја читаш, оти тука, во таа точка, во средето, очи во очи со пајакот вжарен, со источникот на словото завршуваш и ти, и слободен си, како никогаш, како да си мртов, како да си заспал во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа и тие промени се највидливи во моментот кога ќе се најдеме очи в очи со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе и пријдеме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МАРА: Е, добро, де... земи му неколку, кога ти останаа очите во нив, и ајде да си легнеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Анѓеле, бате! со здравје!... (Пауза. Го затвора прозорецот и завртувајќи се ѝ одат очите во иконата).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Жените го гледаат ова чудовишно собитие без збор, без гест; само ширум отворени очи во чии зеници се одразува феноменот на Фјодора како неверојатно Бабилонско божество.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, материјалот на сукњата е ретко ткаен и нешто се подназира помеѓу неговите нозе.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги испитував навечер кришум од домашните своите очи в огледало и се разочарував.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се завртев и ги напрегнав очите во мракот. Заедно со сенката се жбиравев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не одговорив. Гледав со раширени очи во шареното книже што го туткаше со долгите прсти.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неизбричен, начичкан со сиви, остри игли, тој гледа само со белките на очите во моите боси нозе и безгласно ја отвора големата уста. Небаре е нем.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Најпосле се исправив гледајќи со ширум отворени очи во тркалестата арена покриена со дебел слој струготини.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Твоето око во најкратка насока гледа. Врзи го, затоа за изворот на светлината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Веќе е строен, црнокос момчак со вдлабнати, темни очи во кој снегот се топи, со лик и срце од претците, поглаварскиот народ што господареше со моќни градови од камен и иловица, во чиј центар се издигаа гигантски скалести пирамиди - храмови (одолу обете раце на малите свештенички, складни како фигуринки од фајанс, змиите се обвиткуваа со мирна предаденост).
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се исправив пред големата икона на Богородица, запалив свеќа и откако трипати се прекрстив со вковани очи во нејзините очи и шепотам: - Богородице живите не си ги дочувала, барем сега чувај ги нивните души...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вечерта кога татко ми и Вера се повлекоа во спалната, ми се чинеше како уште еднаш повторно да ја загубив мама и неутешно плачев, напрегајќи ги очите во темнината да ја гледам нејзината слика.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ја среќавав Клара, чувствував дека животот може да има смисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа го крена погледот и се гледавме очи в очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го наведнав погледот кон преврзаните прсти.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас знаев дека борбата на Добрата Душичка против бесмислата со помош на најбесмисленото нешто – разговорот со празното - значеше да ѝ се даде смисла на бесмислата; светот отсекогаш бил полн со луѓе кои се гледаат очи в очи и водат празни разговори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На Петреица забите како зрна пченица и се изронија, на Петрета очите во тага му потонаа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога ги кренале очите во небото имале што да видат: по небото, со чудесна леснина, престорен во гулаб летал ли, летал самиот Мише Сечко.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ќе си ги расипеш очите во темницава“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од очите во публиката добил таква енергија, таква мотивација, по што не му останало ништо друго освен да се разлета по сцената.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Фестивалот ги обединува новите пиеси и создава можност за средба очи в очи помеѓу авторите, актерите и публиката.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Под строго надгледување на игуменијата Минадора, под блесокот на нејзините многупати исплакани очи во тие црни и злодобни дни, неколку сури старици меселе големи погачи и готвеле за луѓето танки чорби во котлиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попот не се напрегал богзнае колку да ги опише страдањата на болните: Сандре Самарија, Самуил Пендуш и Филип Макариев блуеле или плукале крв пред умирање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го покрил челото со дланка. Искинатите зборови без значење му замирале в грло, замреле, стивнале со танок писок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се занишал, паднал згрчен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, местејќи рамо под уво додека со дланка си ги покрил очите во птичје умеење да ја заштити главата со крило, заспал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како и да било, другите останале да се раскажува и потаму за нив. * Значи, ако не се грешело во сметките, по напуштањето на сиротинските расфрлани лесновски куќи зад господовиот грб, со бледи каменоресци, со многу трудни жени и со еден поинаков поп отколку што бил историчарот Доситеј Давидовски, дружината останала без повеќе од десет луѓе и со триесет камења за петнаесет воденици, и останала без сили да ги совладува нагорнините, дури и голите рамнини на кои и најмалиот камен израснувал пред очи во застрашувачка карпа од исконски дни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ што било кадро да застане на нозе влечело однегде и делкало со секири и со тесли бигор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се преселив во зениците на твоите очи во урнатините на омразата рти формулата на нови откритија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Другите две родилки ги вперија очите во бујните гради на Рада, а од нив во млазеви се цедеше животната белина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во еден миг двете жени стоеја очи во очи наспроти гондолата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Рада ѝ се заковаа очите во големиот долап од кој беа „исфрлени“ камени плочи, а на секоја од нив стоеја стари петли, ѓуѓуми, котлиња, самовари, стари мелници за кафе, стар австроунгарски шлем, и што уште не. Цела мала музејска поставка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше сини очи во кои можев во исто време и да пловам и да пливам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бела како снег, со модри очи во кои можеш да потонеш, руса коса до половината што со две раце се префаќаше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За блиските средби некогаш и сега Имав ретка чест и можност околу Нова година да се сретнам очи в очи со мојата внатрешност.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И додека му се случуваше тоа, пропаѓањето во живиот песок, и тоа, изгубеното око во боевите, му плачеше, од под црната преврска прудолу по лицето се тркалаа крупни солзи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Три составени глави шепотат, четвртата е бледа. Очите во таа глава - влажни од страв и тага.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И кога ја изгуби смислата за време и простор, тој се тргна од сонот, извидницата на белата смрт и заечи. Наеднаш: - Богдане! Ги отвори очите во исчекување.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги склопи очите во исчекување и се изненади од нејзината пријатна мекота.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се освести дури предвечер, со тапа болка во целото тело, капнат, жеден; ги отвори очите во очекување дека ќе го види пред себе оној гол камен и се изненади.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Катран црната мачка и дроб - пијаниот Александар неколку минути се гледаа очи в очи.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа ги впери своите згрозени очи во неговите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги затвори очите во целосното сраснување, избегнувајќи ги надворешните впечатоци, самрачната светлина; одненадеж толку уморна, но сигурна во својата победа, без да ја слави како толку нејзина и толку чекана. Ѝ се пристори дека една од двете слатко плачеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од студ, зашто снегот ѝ навлегуваше во распарталените чевли, зашто по патот под нозе по плоштадот си заминуваше Клара Аицети, преубава во своето сиво палто, косата малку распуштена низ ветрот, без да го сврти лицето и си заминуваше. Прев.: Фросина Стојковска
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се гледаа очи в очи, но ништо не проговорија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, тој веќе одамна знаеше дека таа е убава, му беше позната привлечноста на нејзините движења, трептежот на црните очи, насмевката на румените усни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше во истиот летен фустан и со истите плитки сандали обуени набосо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овие две повеќекатници коишто со своите прозорци се гледаа очи в очи, го стеснуваа видикот, така што не можеше да се види ниту светла рига од небото горе, ниту црна рига од земјата на влезот во градината, оградена со железна решетка таму долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секако, сега ќе се однесуваат кон тебе многу подобро. – Но, веќе ти реков дека дојдов само за да телефонирам! – му рече Марија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги склопи очите во исчекување и се изненади од нејзината пријатна мекота.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го отвори очите во исчекување.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Попот го остави алатот на клупата, која му се служеше и како стол и како тезге за работа, поинаков, скоро непознат, без магија, во стари панталони и во кошула со многубројни риги: го загледува довчерашниот свој противник и сака да му ѕирне низ очи во душата, да најде што смислил тој и не му готви ли примка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Попот со сета тежина легна врз марко, го притисна тежок, задуван, јадосан навреден, без клепки над очите во мантија избледена од сонце на рамениците, го потера кон оној ќош на кој, пред тоа, виде пајажина со исмукани муви на нишките.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Побарал потпир со дланка на лигавата лизгавост на камено дно и со очите во два тесни отвори под прегтратките веѓи, Го побарал сочувството на небото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги затворам очите во сандаков и можам да те видам таму - во сето тоа светкање, во кристалниот лавиринт на бутици, во мирисот на новата облека.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Знаеме дека за некои аспекти на тие експерименти одлучуваше случајот и дека од нив произлезе едно мошне кршливо дело, како и дека често се случувало времето нешто да уништи, така што денес ни е останато посматрањето само на трагите од она што некогаш биле Тајната вечера или Битката кај Анхиариј, токму како што не гледаме ништо освен траги и копии на она што беше Големото стакло или Невестата што ја разголија..., или малото стакло Набљудување одблиску со едно око во текот на речиси цел час.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И додека го прегледуваше, луѓето што беа дојдени со понада, ги држеа очите во лекарот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Домашните офталмолози беа немоќни да се излекува во земјата и предложија на Камилски да му се изврши операција на двете очи во една позната париска очна клиника.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако се поздравија, Сотир Паскали, веднаш мина на главното: Почитуван професор Камилски, утре е с подготвено за Вашата операција на очите во познатата париска клиника Вал де Грас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најтажни се празните кревети со двајца во нив, најпразни се очите во чиј отсјај има само празнина.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Поглед на едни очи во една соба за двајца... солзи за да ми го измие лицето од секојдневието.. една прегратка за вечност за да ја чувам во себе себично додека дишам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Во првиот час кога го отворија вратничето, кога се најдовме очи в очи со Големата вода, мислев дека сепак некое од децата ќе прибере малку сила и ќе излета, ништо не ќе може да го задржи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се наведна и ја забуцна гладта на своите преморени очи во непознатата темница.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Држејќи се со обете раце за половината, човекот полека се свитка и клекна на коленици, се обиде со уште еден напор по тој напор да продре со влажните очи во темницата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Повторно молчеа и гледаа со ситникави очи во кои започнуваше да тлее спотнатата искра од која вилиците се изобличија, а јазиците виснаа отстрана.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Потоа очите во многубројните тунели се подготвуваа повторно да примат светлина; луѓето пластеа сено; мостови дрвени, мостови камени; едно градче и една кола преку ридот, па пред куќата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Ема…! Ема…!” крикнав и се разбудив облеан во пот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Тој куршум беше вперен во срцето на нашите чувства, а се распрсна срцето на твојот брат моја Сања,“ ѝ пишуваше Авни на девојката која остана во неговите сеќавања со широко отворени очи во триаголникот што со необично прави линии го формираше шамијата завиена околу нејзината глава.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се гледавме еден со друг, очи в очи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од длабочината на очите ѝ дуваше студен ветар и се подаваше лута челуст на волчица, но истовремено од нив течеа солзи со топлина што вирее на дното од срцето на жена што знаеше да љуби.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега можеме да се погледаме очи в очи.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Играта во креветот ја започнаа така што двете жени можеа да се гледаат очи в очи и, тивко кикотејќи се и намигнувајќи си една на друга, се подбиваа со Андон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Мислев дека ќе се вразумиш, но ти си веќе луда”, ѝ велеше Стево Трајчов на Цвета, поднаместувајќи си го задникот на фотелјата нанапред за да ѝ го даде тоа што таа го очекуваше, клекната на коленици со широко вперени очи во него, со очи поголеми од нејзиното ситно, пегаво лице испупчено напред во чпрто носе и со танки развлечени усни од кои по страните секогаш, додека му зборуваше, се подаваа облачиња со кисел вкус.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никогаш дотогаш не го имав видено плаветнилото на неговите очи во такви димензии и со таков сјај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„И тој Просек сакам да го видам исто како и Блатието,“ рече мечтателно санџак-бегот, но во исто време сосем трезно погледа под око во Сандри.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не бидува очи в очи да се погледнат - пред родителите и стројниците да се дозборат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Двајцата стојат задишани. - Тебе те чека - момче со огнено име и длабоки очи во кои втонала...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Миговно Ѕвезда посака дланките да ги тргне, лицето да го крене за првпат да погледне - очи в очи - да погледне очи момчешки!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја кренав главата и - очи в очи со Трајана...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Како некој со сила да им ги растегнал усните и очите во форма која ја добива лицето кога ќе се насмее.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Шетаа покрај реката. Доцна навечер. Ѝ го сврте со двете раце лицето. Кон неговото. Очи во очи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мил ќе ја отвореше вратата од одајата и ќе му викнеше: - Татко, запали го светлото, ќе ги извадиш очите во темницата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По него тргнаа и другите. – Варди Ибро, да не нападнат нас овие ѓаури – му се обрна кадијата на стражарот што застана на вратата. – Без гајле, кади баба – рече Ибро и се фати за јатаган – мрдна ли некој да излезе низ вратата, тука ќе сечам главата со јатаганот – подвикна да го слушнат децата и ги овргали крвавите очи во нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога го постави прашањето, таа ги сврте очите во татка си и тој го прочита нејзиното прашање: Што велиш, да се потурчам да не те погуби кадијата?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадифето, срмата и златните токи и копчиња на елечето како и на коланчето и се сторија вистинска гнасотија и таа не можеше да ги држи очите во нив, зашто и се збуричка од дното на утробата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тронда му ги стиска нозете, си ги пика очите во калта на нив, срам ѝ е да им погледне на луѓето околу неа во очите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога ги крева очите во нив навистина се наместува насмеаното широко лице на Танаско со зборовите Кутар дедо Костадин, гу умреа дедовците!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Геле Колишев, деверот на Богородица, ја стиска мандолината со колената, грбот на столбот до него, а очите во плочата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И велам: Нека долетаат сите орли За да им го отсликам Сродството со каменот За да им истечат очите во каменот И каменот да им се всели во утробата Како нивна рожба Како статуа неподвижна.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Луѓе, вие што доаѓате да ги починете очите во мојот костур ме снашла старост и сув јас веќе го веднам својот грб кон посницава.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Веднаш ги фрли очите во колибата и како да му се запартали нешто, некој влезе внатре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако го тргна таа — сите очи во неа гледаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Легна под Малчевиот орев на плеќи, ги фрли очите во широките лисја на оревот и побара едно прозорче преку кое погледот му изби.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И веднаш ги фрли очите во Тода, небаре сакаше потврда на тој збор, а во себеси си помисли: „Дали не ќе ми се смеат чупињата ако го зема него дека беше армасан?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таа така му одговараше, но не ја ведеше главата, ами ги задржуваше своите очи во неговите терајќи го тој да ги наведе прв.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мрморењето се повтори, потрети, и кога Крсте ги фрли очите во посока од каде што идеше гласот, уште малку што не падна од магарето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во клучните мигови од хрониката на нашето бегалско семејство, кога тоа сигурно беше очи в очи со самата смрт и кога само чудото го спасуваше, Мајка си го повторуваше постојаниот рефрен дека само Бог можел да ја прати да си ги спасува чедата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Луѓето носеа со себе и икончиња со ликот на свети Наум што ги купија да го имаат постојано светецот дома, пред очи, неговото намачено и испиено лице со големи сини очи во чија што длабина, како во езерско дно, се крие мудрост, благост, добрина, човекољубост; неговата поткрената рака што благословува и чудотвори.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ние децата на самракот што меко легнува во ходникот Ние што ѝ тежиме на тежата на земјата Ние што љубиме од љубопитство Ние што не признаваме владетел во зборот формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на паднати борци со шестари в раце Ние со центарот в срце Ние избодени од игли Ние што кротко се собираме во црно-белата слика Ние од портретот групен формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на ветрот со очи во темната шума Ние громобрани на очајот развлечени во поворка Ние што подаваме рака над космичката постела Ние - тајната на светот формираме Независна Илегална Единица Пророк
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Зелени очи во црна рамка, бакрено перче под црна свила? пак воздивна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Да живеам и да стојам на ноќен дожд, да сум наведнат преку железната ограда на мостот, да сум со потопени очи во надојдените води.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но не умре кога се сретна со двете запалени очи во мракот. Застана.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто белините болат а јас немам солзи во тие очи во чија врелина умреа белините.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Импозантно и величествено, тоа се оцртува како сино око во кое се гледа одразот на преселните птици.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дванаесетгодишно момче од предградието, шета по дискот со Мона Лиза во својот Мекинтош, ги бои очите во зелено, преку модем ја испраќа до својот другар во Париз, кој додава пурпурен кармин и ја печати на ласерски копир апарат; потоа ја факсира до Joseph Kusuth за следната изложба на Галеријата Via Eight во Токио.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Како да им годи ретката прилика да стојат очи в очи со неминовноста!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Стоеле толку близу, речиси очи в очи, тој од едната страна на капињакот, мечката од другата страна и само здивот нејзин ги делел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Околината во око се престорува. Око во око.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога човекот се освести, закова очи во таванот и со никого не сакаше да разговара. Молчеше со денови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го уби пушењето. Здравјето и како блудник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во собата блескаво надојде светлината, како директно да се рефлектира од езерото, кое се подаде пред нашите очи во сета своја долговечна убавина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ко очи во глава сум го чувал.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Другите две ќерки Андромеда и Венера гледаа со тврди бесолзни очи во земјата што го покриваше ковчегот на татко им и со стиснати вилици во себе шепотеа: „Ќе се одмаздиме за тебе, татко“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вечерта си легнав по Дино и ги затворив сите врати и прозорци за да не ми влезе животното во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свртен во профил, очите во кои некогаш се вљубив и за кои порано мислев дека се зелени, одеднаш ми се видоа жолти како очите на мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некој ден потоа. Филип го загуби окото во една битка лута...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Скалите им се златни за нашите очи во ноќта под водата.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Таа закова очи во стапчето кое тој ту го подига ту го спушта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Празна! - вчудоневидено рече тој и ги преврти очите во главата од смаченост.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се најдоа очи в очи, тој пред нив, тие со грбовите скоро на ѕидот од авлијата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едо ги оврли очите во неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со сива боја на очите во којашто погледот ти тоне со чувство дека телото ти се топи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Погледот му се сосредоточи во триаголникот што го сочинуваа блиску поставените очи во неговата глава и тенките, собрани усни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почека Едо да ја крене главата, лакомо повлече од цигарата, го подзадржа чадот и целата насмеана го издува во моторот втренчено гледајќи во Еда, расмеана, со сочни крупни бели заби и подзамижано, со необична разиграност на очите во кои зениците и малееја: „Слушај“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се потсети на старецот Костадин, на неговото исушено тело и на отворените очи во кои беше напикан сиот свет. Дали ме има и мене во нив?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ја подбра и Митра додека оваа со очите во саанот го сркаше гравот што самата го имаше сварено, Ти, мори мајко, адно дете не мојш да пулиш, ми шо ки прајме ко ки са испиле друго, мислиш ду не знм кога ки гу чекам Доне пусти? Ми и на мен ми пумина младоста!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија клечи пред Перса со нурнати очи во колената.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не, вели, тие можат и очите во главата да ти ги скараат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)