пена (имн.) - во (предл.)

Том погледна и виде мало жешко оганче и пивска пена во црвеникавото котле.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Изутрината кога стана Пипиле, ќе излудеше: го гледа кучето каде што збивта со пена во устата, испуштајќи ја душата со болка потешка од човечка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Здив Ух, ухни, воздивни, гукни, така се раѓа Зборот кога влегуваш во телото на новороденчето со првиот плач, единствениот на којшто му се радуваме - па те нарекуваме Живот кога се враќаш онаму кајшто човечка нога не стапнува - па те нарекуваме Душа напатена како вечност кога копнееш, до последен здив по белата пена во којашто се топиш од сласт, и исчезнуваш Ух, ухни вдахновено, така се раѓа Песната!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Лангачот се накостреши и диво, со пена во устата шепна: - Мајка ми, мајка ми што офкаше од главата...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На зелените ѕидови од небото ги барам капките на водениот поров Низ раце ги испуштив патиштата за студеното време на ембрионот Пена во сонцето се скри со заборавени стаклени стрели што не можев ни да ги чујам ни да ги видам Го горам мојот леб единствената разумна нишка како Јаписов син како дива мисла со листот и бестелесниот предел што знае да биде пуст и суров.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
На планинските сртови лежела наталожена матна и пак видлива пена во која месечината си го измивала киклопското око.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Долета како што му личи на орел, Со грмежи што јачеа во шумата Со кисела пот во вратот, Со пена во клунот, Со крв на ноктите.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)