Сите се како часовник, за сон им време не стига, одат по стари огништа, дума по дума собират, седат на селски трапези, песна по песна бележат, сите се бујни, пргави, се млади, сѐ Македонци...
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Секнуваа турските песни по сокаците.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Лирска песна по која можеше да се режира дури и филм.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Потоа цело лето сме се дружеле со нивните песни по ливадите и шумичките, за да ги испратиме наесен со тага и грижа, дали ќе презимат, дали пак ќе ни се вратат!?
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)