Еднаш до двапати неделно нашите мајки нѐ бањаа во пространата кујна, која што беше единствена просторија каде што подот беше од истапкана земја.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Празниот простор на подот беше сосем ограничен, зашто на сите ѕидови беа потпрени безбројни рамки за слики.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Таблите над плочките од подот беа поткренати половина метро, а тоа оставаше впечаток на отвореност која двајцата, додека молчеа со спуштени погледи пред себе, ја чувствуваа како простор изложен на провев.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Немаше пљачки. На подот беа останале само книги со истуткани хартиички, лепаци, ножички, моливи и гуми - доста ситни остатоци од голем нескротлив неред.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Девојките одеа по него и речиси ништо не слушаа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Подот беше изметен и чист.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Штиците на подот беа дебели, така што не крцкаа премногу под нозете.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)