Кога бевме на кратка почивка во некое погранично костурско или преспанско село, таквиот знаеше да се појави и да те храбри, да ти држи долги говори, а ти ненаспиен, капнат – истоштен, смрзнат и гладен, вошкосан и валкан, мораш да го слушаш...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)