почит (имн.) - ги (зам.)

Додека минеа така заедно сите се потргнуваа да им направат пат, со почит ги поздравуваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мајка, со невидена сочут и почит ги впиваше во душата и најскритите таткови трепети, потем ги прошируваше и дополнуваше во себе низ наслутените значења, небаре татковата душа беше слеана со нејзината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ни Коте ни Методија ништо не сфаќаа. Повеќе од вчудоневиденост одошто од почит ги пуштија братучедите меѓу нив прави да излезат, се погледнаа и кога Коте се пресегна по клучот од надворешната врата, Методија излезе пред него.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)