Деструкциската уметност би требало да биде загрижена над општественото тело на колективната пракса бидејќи тоа „повторно ја донесува опсесијата со деструкција, на која поединците и масите ѝ се потчинети“.4
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Деструкциската уметност би требала да биде политички влијателна и општествено ангажирана, пракса во којашто уметникот се бори за растворање на институциите на моќта коишто дехуманизираат, експлоатираат и уништуваат.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)