Слушаат што мислиш, со презир те гледаат што си се нажалил за изгорените невени покрај воденичкиот камен, што си се возбудил порадисцрвената трева крај нив, а продолжуваш да го восфрлуваш сонцето и ги заплашуваш со потоп!
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)