Понекои од нас толку многу ги имаат што без престан ги расфрлаат околу себе.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Се повеќе сфаќам дека со прилично задоцнување ја откривам причината за недореченостите помеѓу нас двајцата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Деновиве без престан ги разшетувам низ умот нејзините скржави и ретки објаснувања.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не можеш да се помириш со идејата
дека треба да се разубави
она кое без престан ги поместува стандардите
на убавото:
таму некаде ја бараш смислата на
уметноста.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)