Иако до овие претпоставки доаѓам неочекувано, веднаш помислувам дека тие се поттикнати од вчерашниот разговор со Даскалов, и тоа најмногу од она негово гласно размислување, кога смртта ја третираше како нешто живо и подвижно иако притоа не беа употребени токму овие зборови.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
За смртта всушност вчера тој дословно рече дека низ животот со неа често дружеле.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)