привидение (имн.) - во (предл.)

Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Во мислите Арсо го споредуваше ова рапаво лице на зол повелџија со неговите силно занесени привиденија во коишто жената беше мирисен цвет пред кој малаксуваше и се претвораше грубата страст во разнежувачки сон.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)