признава (имн.) - дека (сврз.)

Во еден ран есеј од 1939-та, Борхес веќе го оцртал правецот по кој неговата проза конечно ќе тргне: „Да го признаеме“, вели тој, „она што го признаваат сите идеалисти: халуцинаторната природа на светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Друго, тоа значи признавање дека Европа не е само тој западен дел, кој се дефинира со стравот од Советскиот сојуз, со ужасот поради пов­ле­кувањето на Американци­те и со волјата да се уништи демонот на нацизмот во Гер­ма­нија и демонот на колабо­ра­ција во Франција, кои се поко­пани под заедничката европска конструкција.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Исто така се обидувам да го разберам неговото непопустливо одбивање да се соочи со стварноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но јас се обидувам да го разберам неговото разбирање на литературата како “синтаксички факт” (“Ла литература ес фундаменталменте ун хецхо синтацтицо”), и неговото често наведувано уверение дека “нестварноста е состојба на уметноста” во врска со неговото признавање дека е несреќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ајде да направиме нешто што не направил ниеден идеалист: да ги побараме нестварностите кои би ја потврдиле таа природа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)