ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Промислувањето на епистемилошките теми се прифаќа како пререквизит за идното определување на онтолошките проблеми.

Треба да фрлиме само површен поглед на насловите на значајните текстови на модернистите како што се Спинозината Расправа за подобрување на разумот, Локовиот Есеј за човечкиот разум, Лајбницовите Нови есеи за човечкиот разум, Берклиевите Принципи на човечкото знаење, Хјумовата Расправа за човечката природа или Кантовата Критика на чистиот ум - за да се види колку епистимолошките теми биле централни за нив.

Модернистичката филозофија исто така стреми да го занемари здравиот разум и да биде одбојна кон предрасудите.

Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.

Од тоа не излегува дека човек со својата логика може да го создава движењето на логичките категории на „апсолутниот дух“, туку дека човечкиот разум, како една од појавите на „светскиот разум“ субјективно го открива „објективизираниот“ „апсолутен дух“ во природата или општеството.

Отфрлениот фетиш на дојката (дар од раскошната природа или силиконската индустрија) денес е заменет со фетишот на раката за која самите сме одговорни.

- Само со природата или и со некој друг? - се пошегува Виктор.

На која страна од таа дихотомија ќе ѝ припаѓаат може да зависи од нивната политика или од нивната вера, но сите тие изгледа се согласни дека тоа се во секој случај единствените две можности.

Таму го добило заштитничкиот призвук на аксиоматско противење на „есенцијализмот“ – односно против тврдоглавото, но, на крајот на краиштата, неодржливо верување дека општествените идентитети се втемелени врз некое внатрешно својство или врз некоја таква природа или особина што им е заедничка на сите припадници на одредена група што се заснова врз идентитетот.

Второ, родовата ориентација и сексуалната ориентација не треба коренито да се издвојат една од друга или систематски да се разграничуваат во ниеден приказ на машката хомосексуалност.

Обете премиси одразуваат мои лични и интелектуални склоности, а не научни аксиоми, но дозволете да се обидам да ги оправдам – или, барем, да објаснам зошто претпочитам вака да размислувам за машките геј-културни практики – бидејќи мојот пристап, всушност, има широки методолошки импликации.

Современите Американци западнале во лошата навика изворот на сите нестандардни однесувања да го сместуваат или во природата или во општеството.

Пророкот меѓутоа не е никаков поединец од природата или од бога надарен со надчовечката моќ на осознавање, визионер на „надстварната“ спиритуалност и божествените чистота и моралност.