Кратка насмевка му болсна на усните, му го озари лицето, нешто спасоносно му заигра, со некаква чудна среќа ме успокои: - Биди си спокоен, Леме, твојот пријател здрав и жив ќе ти се врати, - па потоа од куферчето што беше полно со творби измолкна една тетратка испишана со стихови, исцртана со цвеќиња, ѕвезди и знамиња, па ми ја подаде.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)