Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее Прокиснува песната негова во белиот дождец на зората и во полето леко се крие Пред прозорецот отворен молчиме молчиме бессоницата и ние.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Го оставаше прозорецот отворен...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Еднаш Парнаџиевата го оставила прозорецот отворен, и во тој момент дотрчала ветрушката, се качила по скалите, втрчала и во собата, и сѐ испревртила.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Еднаш ѝ го остави цел ден прозорецот отворен, а тој се скри за да не го гледа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ја слушавме добро од нашата скривница...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Ролетните беа во себеси повлечени, прозорците отворени до истите отспротива.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)