прст (имн.) - му (зам.)

Се вртат и другите. Учителот нервозно ги смуртува веѓите и со прст му се заканува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го зграпчи силно својот зглоб, зглобовите на прстите му беа побелени од стисокот, додека крвта му липташе меѓу прстите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тенките глуждести прсти му играат и шушкаат со хартијата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жените ги бришеа солзите, дедо Димо го гмечеше луленцето, а прстите му трепереа и никако не успеваше да го запали, а Денко и Бојан, главните јунаци на оваа свеченост, не успеваа да ја скријат својата голема возбуда.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не можеше да се наведне за да си ги види градите, но прстот му шеташе по тој дел и ја најде напречната лузна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Продолжува да брсти. Прстите му се вешти како на тајландски хирург- шарлатан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги одмерува строго и ги трга на страна - поклон за неговиот пријател сликар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Трепетливите ковчести прсти му се смирија, лицето му се развлече во сонлива насмевка: мустаќите му се поткренаа малку и ги открија двата заба во модрината на устата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се обидов да се спасам од него и првпат сетив дека прстите му се како клешти.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Низ прстите му се лизгаше земјата како песочен часовник, паѓаше само надолу, соединувајќи се со својата Земја мајка.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Погледна надолу кон градите, едвај веднејќи ја брадата поради крутоста на подмрзната униформа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја стави раката, сè уште во волнена ракавица, на градите, таму од каде што ја чувствуваше топлината и сети како прстите му допреа нешто влажно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зелената брада на сеништето без сенка се криела под куп молци и други лапливи бубачки а прстите му биле продолжени со сури нокти. Кутриот Просинек се ванѓелосал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еднаш, во шталата во која спиел на душек, Илчо Просинек се сретнал со повампирениот пакосник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа повисокиот тревар со тврди прсти му ги дигал клепките од очи и се веднел со шушкав здив над студените болки; сега и тој гледал кон волето на покојниот Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поверувал дека некоја надеж му го измазнува лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
АНТИЦА: (се приближува и од пооддалеку ја пушта раката, така што само прстите му ги подава и пак продолжува да си гледа во ноктите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се влечеше по талпите надолу до земјата на сите четири; прстите му беа полни спици и му крвавеа, но тој не можеше ни да помисли да се исправи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Низ темномодрите прсти му се лееше крв и капеше по земјата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бавен е. Прстите му се тапи и несигурни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Може ваперот ти ја мрднал секирата, му рече и наместо тутун на прстот му врза изгорена човечка коса. А татко беше голем мајстор за делкање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога некој толку многу свири гитара како мене, сигурно прстот му е подмачкан за да може лесно да го повлече чкрапалото, нели чичко Бен?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нема што повеќе да се каже од тоа, освен дека насловот на приказната е погрешен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Низ темномодрите прсти му се лееше крв и капеше по земјата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ноктите на прстите му се кршат, под нив има само остра болка и крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кожата на лицето, рацете и телото, му се истенчи и му стана проѕирна: му се гледаа капиларите како жилички од исушен лист; очите му втонаа на испиеното лице; прстите му се истенчија и издолжија како суви ветчиња.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На главната врата од ресторанот таа застана за миг, му ги стави двете раце на вратот на Љубо, се поткрена на прстите како да сака да го бакне, но со ситните прстиња му ја намести јаката на сакото, шепотејќи му: „Изигруваш мангуп, куре едно.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мече ја крена десната нога, лицето му се грчеше од болка и уплав: меѓу прстите му се беше впила голема набабрена пијавица.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Томчо ги подаде рацете. Прстите му го набараа малечкото растреперено телце на животното.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)