прст (имн.) - и (сврз.)

Раката му оди в пазува, ја напипува сликата, таа е мазна под прстите и Соколе долго ја мазни, ја милува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А кога некој свирна со прсти и даде знак за молчење, Коле застана до стаблакот и прошета со очите по нас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Другарите се пресреќни кога ќе ме видат со шубара: таа ти е, лебами, добра и од фудбал: се качува на прстите и фучи низ воздухот како надуена машина.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Четворицата молчешкум потврдно нишнавме со главите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Утре на училиште“, ми рече Влатко и се разделивме пред нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дома влегов на прсти и право во купатилото.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајката се сети. Бргу го слука прстенот од едниот прст и, фаќајќи ја стројничката за рака благо ѝ рече: - Земи го, сестро...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Густо збиените на ридот куќи како да се креваа на прсти и се надвишуваа една над друга: секоја сакаше да се огледа во утринското огледало на езерото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Грдан ја зеде кутијата со маслинки и појде кон кујната во нишата, а Горда му грабна една со два прста и ја лапна како цреша, па си ја прибра чашката в скут, се истегна на столот и си ги крена нозете на масичето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Посакуваше така смирена да поседи колку што може подолго, но здогледа некое делче од некое суво планинско цвеќе на футата и со прстот и показалецот внимателно го фати и го фрли онака во тревата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во отворениот прозорец на општинскиот писар се мачеше крцкаво липање на виолина. Се поткренав на прсти и ѕирнав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ги олабавив прстите и се пуштив верувајќи на својата среќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И така живна загноената заемна омраза меѓу едната и другата опција на тие кои се самонарекоа бранители и душегрижници на Егејците, како што сами се нарекоа и ги нарекоа и тие во чие заблудување беа замешани нивните прсти и никој не прифати и не почувствува грижа на совеста, а рамнотежата меѓу двете скарани страни – грижливо ја чуваше Лазо, кој лично водеше сметка неслогата да не се претвори во кошмар.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Онаа жена престанува да си ги гризе прстите и започнува панично да вика.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Старецот престанува да свирка како врапче и почнува да урла кон насобраните луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За нив, доволно било да ги пружат рацете, да ги впрегнат прстите и да си ја наполнат шаката со храна од некои од фишеците на соседите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Веќе не смеев да го минувам ридот и да го газам потокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
5 Спиев ли? Најпрвин и првпат тогаш видов дел од јавач на коњ на манастирскиот ѕид, око, рака до лакот со дршка од недовршено копје во грч на жолти прсти и копито врз дамка на нешто што било иконописечки настан, имало историја на грев и пекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веќе јачел. Пролет, ми се потсмеваш ли? Наеднаш го заплиснал бран на навреденост, на очај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секогаш подмолниот Арсо Арнаутче доаѓал на прсти и бил без оние извалкани крпи врз окото, сега со некаква бела превивка што можела да претставува повеќе контички украс отколку заштита на рана од јатаган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека работеше над тоа, со него се шегуваа ситните шајчина, што требаше да ги дофаќа меѓу своите прсти и да ги наместува онаму, каде што беше потребно да ги закове.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш и многу други гранки ќе ги подигнеа своите згрчени прсти и ќе се растовареа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го гледаше со два кренати прста и со гркланот во нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се подигнуваше Арсо на прсти и многу сакаше да го види сега во таа необична возбуда. Изгледа долго време триумфираше Алија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги згрчи прстите и ја потпре брадата на гради. Полека говореше, како да чита нејасни слова.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не можеш да се доближиш. Прст и плева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа си потплукна на прстите и почна да го одлепува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ваму вошки - прст и плева. Ќе застане човек спроти тебе, ќе зборува нешто за нешто, и само ќе кине меса со ноктите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жените се наведнуваа, се наведна и Роден Мегленоски, се наведна и Дуко Вендија, се наведнаа уште два-тројца старци и сите заграбуваа земја меѓу прстите и фрлаа врз моштите од Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто млако ми врви меѓу прстите и ми ги залепува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја витка цигарата, ама несигурно. Рацете му се тресат. Тутунот му игра на книжето, меѓу прстите и му се подистура.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од старчето се цедеше вода. Место обувки какви што им прилегаат на луѓето, на нозете имаше школки. По една на прстите и по една на петиците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можев да ги движам само прстите и беспомошно да трепкам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сѐ уште сакав да верувам дека сето тоа е игра и забава на извртените трговци со ништо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога му се сипуваа ракија на здробената шепа, воздивнуваа пучно: „Не пиеше, а господ сепак те заборави.“ Крвта се разводенуваше од лутата течност, капеше низ мртвите прсти и си го копаше сопствениот гроб во сувата земја.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
О'Брајан ја крена левата рака, ја сврте кон Винстон со надлактицата, со четири исправени прсти и со скриен палец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој виде пет прсти и тоа без никаква деформација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сакаш да замижиш и замижуваш. Осеќаш, земјата се поткрева на прсти и ти го подметнува својот грб за да починеш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Едно румено и шушкаво небо е под моите прсти и сепак не сум ни виножито ни облак да копнеам по небо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Може да се допре со прсти и она што не постои, иако место злато, изложено на завитканите во кадифе витрини, зјае голиот асфалт.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сите негови темни внуци и роднини се криеја по гратчињата ширум светот, вршеа невидени работи со својот ум или вештерските прсти и белите заби; од небото фрлаа огнени јазици или пак итаа по шумите во облик на волци, под светлината на месечината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како змија ја обви жицата помеѓу прстите и ја скина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потта им се пробиваше од под пазувите, а прстите и дланките со кои ги држеа пиштолите веќе им беа мокри.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Простаци! Луѓе без манири и обврски!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можевме по малку да мрдаме со прстите и да се гледаме, едниот Команч во другиот Команч, и двајцата со смртен страв во коските.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се обидов подлабоко да дишам, но не можев.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја помириса кожата и потоа ја испружи долната вилица со долгите, тенки заби, а влакната од брадата ме допреа по прстот и малку се наежив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вашиот дебармалски комплекс инфериорум ви се заканува со прст и ве предупредува дека Сара Херцог е забрането овошје кое не го заслужувате.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ја нарами пушката, силно истри дланка од дланка, дувна во шепите неколкупати, зачекори до стеблото, се врати назад, се подигна на прсти и се обиде да погледне преку високиот намет.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таксито на брат ми мириса на оган. Пепел и згура.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои ноќи јас седам до него, а патниците седат назад.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вози со два прста и ем ја притиска ем ја отпушта педалата за гас со стапалото, без да успори или да забрза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Одеше низ куќата на прсти и помина баеги време додека ја кажа вистината за себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ме џбара со прстите и ме собува. Така е кога немаш рок за сакање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ухаме во прстите и тргаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Деновите само се крадат, што се вели, ни истече времето ко вода меѓу прсти и никому ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој фатил в раце едно парче коса, ја врти меѓу прстите и вели: барем не ќе морам под капа да ја кријам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го подотскривам со врвот на прстите и ми се појавува главата на командирот Џоџо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прст и плева, што се вели, и без пукање ќе нѐ изгази.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Старецот зема од нејзините раце едно цветче, го превртува со сувите прсти и го милува со погледот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)