Кога неочекувано загрме за време на перформансот на Гилхрист во Фрајбург, на отворено, техничарите прво ја заштитија опремата - потоа публиката ги предупреди на тоа дека и на озвучениот спијач му треба некаква заштита.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
При последните операции тоа создаде слика на леш на аутопсија којшто не престанува да зборува. (Orlan 1995:8) Во смисла на ризик, озвученото, успиено, ранливо тело на британскиот уметник Bruce Gil- christ, изложено на благи електрични удари, може да делува алармантно - но ризикот од техниката е незначителен.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Нив можат да ги предизвикаат само театарски адоранти налик на оние што ги истакнувале вредностите на пиесата на Виктор Иго „Ернани“, што го исвиркале „Галеб“ на Чехов, што со стиснати тупаници му се заканувале на Мерхолд оти им го упропастил Гогољевиот „Ревизор“ или, пак, налик на оние кои извиците „Браво“ од задоволната публика ги заглушиле со силни свирежи упатени кон тенорот Роберто Алања по завршувањето на романсата на Радамес од операта на Верди, „Аида“, изведена во Миланската скала.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Сепак, забележав дека меѓу публиката ги немаше главните од Маказар, водачите на протестот во врска со водата.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)