Да ја повика на разговор или уште да чека?...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Силјанчо.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Не му беше здодевно, не чувствуваше потреба за разговор или за разонода.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Затрчани, зачнати од штотуку слушнат разговор или фришка мисла, анти-упатствата некогаш така едноставно, така непланирано, сами си се регистрираат.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ги испитуваа со недели, месеци, години моите извештаи, меѓутоа никогаш не бев повикан на некаков разговор или сведочење.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Предмет на разговор или поетско градиво
На татко ми и мајка ми
Тежок е секој обид да се прикаже
оној дел од животот на којшто и тој, самиот,
се надоврзува.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И ако тоа, еден ден
го поднесе жилетот на сеќавањето
под којшто ги подаваат своите обрастени образи
нејзините први и единствени години, и на крв спремни
тогаш повеќе нема да се работи за детство
но за некој обработлива површина
за предмет на разговор или поетско градиво.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)