рака (имн.) - врз (предл.)

Откако творечкиот поттик ќе ја спушти раката врз празниот лист, за што зборуваше Маларме, и при пишувањето и потоа поетот го опседнуваат прашања, сомневања, скепси во пронајдениот збор во кого се вградил поттикот: чувствувањето, мотивот, идејата, спонтаното и мисленото, согласјето на звуците и созвучјата, говорниот ритам и мелодијата на фразата, боите, - оној недоловлив и пресуден здив што ја исполнува и открива песната.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
О'Брајан, меѓутоа, продолжи да оди со истото темпо, ставајќи ја за миг пријателски раката врз мишката на Винстон, така што сега и двајцата одеа паралелно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Држејќи ја својата рака врз влакнестите гради на Томо, Рада продолжи да ги реди своите желби.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почувствував тешка рака врз рамо и се сврте не очекувајќи никого.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што за целата своја должина ми го сви 'рбетот кон земјата.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што се свила околу моето грло и не ми дава да плачам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
„Штотуку ми јавија“, рече тој, ставајќи ја својата рака врз нејзините.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Станав дедо!“ „Да? Ама не за мене!“ се насмеа таа гласно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја преврти корицата в лево, ја стави десната рака врз блокот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За поздрав, таа му ги фрла на авторот двете раце врз рамената, ги стегнува своите тврди дојки врз неговите гради, го погледнува со сочна искричавост во очите, се поткрева на прсти и сочно го бацува во уста.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Глигор сѐ уште ги држеше рацете врз рамењата на Џемал-ага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што и да те снајде, никој не смее да крене рака врз тебе, или да ти суди, зашто ти си човек на манастирот Свети Ѓоргија-Горг.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како што стоеше, му ја стави раката врз рамо: „Ќе имаш ти, како ми се гледа, чест од сите, ама и прекор од сите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Човечки е да тажиме, синко, - ја положи својата тешка, татковска рака врз неговото раме доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некој викал сонувајќи свои ужаси. Не го чуле, спиеле. Ни урнување на ридиштата не ќе ги разбудело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И стражарите, иако со раце врз пушките, спиеле со зјапнати усти, тешко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Настојувал да го слушаат, гласот му бил строг, пепелав, сличен на неговата мовеста кожа. - Прекрстете му ги рацете врз гради.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Симон Наконтик, патник кон својот крај, повеќе тоа отколку судија и правда, се крстел со брзи, исплашени движења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Управувачката рака врз кормилото претставуваше стабилност, трајност и континуитет.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Останувањето на курсот, индивидуалната креативност, исстражувањата и промените обично не беа охрабрувани. Margina #21 [1995] | okno.mk 99
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А сега... Откако ги испрати двајцата постари браќа кон Калето, беше нивни ред да носат храна, не мина ни половина час, три пати се чу ударот на металната рака врз металното топче на надворешната порта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се бакнавме. Ја погалив по вратот и осетив нешто необично, некоја чудна брановидна длабнатинка како кожата да ѝ станала пластифицирана, а потоа таа ја стави раката врз моите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Причекај“, збивташе таа. „Ов... Ова.“ Се исправив. „Што?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)