рака (имн.) - кон (предл.)

Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Исплази го јазикот да ти го видам!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Ѓаволчиња малецки, колку ве сакам! (Ги пружа рацете кон бандитите; Жилата на челото ѝ набабрува) ГЛЕДАЈТЕ МЕ!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ни да ја кренам раката кон некое од копчињата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Гори“, вика едно време, и ги крева рацете кон запад.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Махинално ги дигнав рацете кон црниците. Една жена ми подаде столче.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За чудо, пак, кучето, кое стоеше покрај слепиот армоникаш, веднаш му даваше знак со виење ако некој се доближуваше до него, без испружена рака кон кутијата, зашто веројатно сметаше дека тој се доблжува кај неговиот стопан за да му ја земе кутијата со пари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој ја подаде раката кон празничното благо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А сега, со Ваше одобрение, би Ве оставиле да размислите за сè, господа”, рече владиката и ширејќи ја раката кон Карер го собра и градоначалникот и заедно со него излегоа од командата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Шабтај му даде знак на малиот и тој попрво ја пушти раката кон алвата што потоа брзо ја стутка в уста.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Германците не презедоа никаква акција, а како за чудо, на пораката на Владиката дојде одговорот од Берлин по радио-врската, во кој меѓу другото стоеше напишано: „Евреите на Закинтос ќе останат на островот со одговорност на митрополитот”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мавташе постојано со рака кон нас и шепотеше: - Простете ми, другари, што не можам со вас ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- На Јоле, на Јоле! - свикаа сите и прискокаа со рацете кон шубарава.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но почеста спрема новиот член ја спречи Васе: - Гледајте! - свика издолжувајќи ја раката кон брегот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Чедо, скраја да е, скраја да е, будалче ... - ме стиснува со раката кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Прочитајте ја наредбата, па ќе видите што пишува, - протегна рака кон жолтата плаката залепена на вратата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Можеби ќе се сеќаваат така како што и јас се сеќавам: Љиља помала, а Гоца поголема од мене - трчаме фатени за раце кон езерото, се фрламе во бистрата вода...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И навистина, кога мојата роднина Емилија подаде рака кон челото на скелетот зад нас се чу гласот на школскиот прислужник: “Не смее ништо да се допира.”
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Жената не се помрдна од местото. Со испружени раце кон пашата - таа молеше, заклеваше... - Ти и господ...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како старомоден лекар тој повеќе сакаше да ги посетува своите пациенти отколку тие да му доаѓаат во неговата нова канцеларија, а модерните лекарства кои правеа чуда ги гледаше со скептицизам, или во најмала рака кон нив имаше универзален однос и штедливо ги користеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога ќе ја подадеше раката кон неа да ѝ го откопча најгорното копче од блузата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Доволно е да ја подадеш раката кон него и тоа ги чакнува забите готово да згрчи. Ти велам... Чудно куче.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Еј, јас те сакам, еве сега ти велам додека солзите течат и никој нема да ми помогне, за спас да ги сокријам солзите што блескаат од среќа, да загрли срце со љубов што го давам да не биде мое. Ама јас те сакам до небо, онака едноставно, како дете кога ќе ги рашири рацете кон бескрајниот небески простор, а само вечноста да остане зад нас.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Но, тоа само изгледаше така, затоа што Јан одеднаш ја пружи раката кон мене и почна да ми ги гали косата и лицето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но логотетот замина, Лествичникот остана со подадени раце кон него, на коленици клекнат, и јас повторно, во тој миг во чевелот негов видов, оти ризата му беше над глуждот: клуч златен од тезгата на трговецот од Дамаск.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но сигурно не за да си помогне да се присети што треба да стори и кои беа случаите што треба да се дообјаснат?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сега, сосема бавно, ја крева десната рака кон слепоочницата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Глупости! Глупости! Зарем смее во вакви случаи и да се помислува на тоа дали иследникот смее да си ја искористи раката за обично почешување додека смислува со кое прашање да го започне овој ноќен ден?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога влегов тој се сврте кон мене и подаде рака кон шишето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Џоан ги крева рацете кон вратот на Тина, ѝ се вдава и вреска.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Види како боите се прелеваат на сонцето, се мешаат во една чудесна боја – со восклик скокаше Еразмо и ја покажуваше раката кон старецот, бидејќи за сиот свој живот ова го немаше забележано.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
По долго молчење испружи рака кон дворот и рече: - А од овој двор едни ме одведоа како дете и пред овој праг други ме пуштија како старец...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Мамо!!! Мамо!!! Мамо!!! – викаа дечките со подадени раце кон луѓето кои трчаа покрај камионите...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Младата жена ми се насмевна љубезно и подаде рака кон чантата, како да очекувала некој да ја донесе.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас ја испружив мојата рака кон него, и му кажав дека понекогаш сонувам како паѓам и како ја подавам раката за да се придржам за некоја друга рака, и мојата рака навистина се испружува додека спијам, и удира од ѕидот, па од тој удар се будам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И, на главата сте ја заборавиле оваа капа, која никако не му прилега на вашето одело, ниту пак на вашето дело,“ рече и ја симна капата со зелени туфнички од главата на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нивната љубов, а тоа не беше љубов, затоа што љубов е само она кое вљубените ќе го наречат така, а Добрата Душичка и Макс не го нарекуваа никако она што беше меѓу нив; тоа беше како да чуваа од згаснување некој тивок оган на кој се грее душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ја испружи раката кон Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Понекогаш,“ му реков, „кога сум будна и ми е тешко, посакувам покрај мене да има рака, и да ја фати мојата рака.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги кажував тие зборови во себе, со затворени очи, и ја испружував раката кон Рајнер, а раката ми удираше во ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој го џвакаше чаршавот, и ја подаваше раката кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Дали спасението и воскресението се поништување на трагичното, или само утеха?,“ прашав, додека раката ја држев и натаму испружена кон мајката и синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некоја од жените од собата во која беше сместена Добрата Душичка го имаше отворено прозорецот и викаше на сет глас: „Луѓееееее!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаваше својата рака кон мене, јас ѝ ја пружив мојата рака. „Мамо,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не те очекував,“ продолжи мајката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаде раката кон него – беше тоа бавно движење, можеби сакаше да го погали, а потоа, пред да го допре, ја сврте раката кон себе, подеднакво бавно ја приближуваше раката кон своето лице, но пред да ја спушти на него ја пушти надолу, во скутот врз излитениот фустан.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А ене го Хелмут,“ и покажа кон старецот кој лежеше неподвижно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Добрата Душичка ги пружила рацете кон масичката до креветот, заграбила неколку коњчиња, цветови и ангелчиња направени од дрво, и успеала да ги пикне во џебовите од ноќницата пред нејзините браќа да ја зграбат и да ја изнесат од просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми молчеше. Јас ја подадов раката кон сликата, кон очите на мајката застаната крај синот што умира, кон распнатото тело кое издивнуваше пред очите на онаа која го родила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За некои луѓе и празното добива облик – оттаму им се појавуваат сеништа и чудовишта, луѓе и ѕверови, незамисливи пејзажи кои разнежнуваат или ужаснуваат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Љубовта на Добрата Душичка и Макс започна уште во мигот кога тој ја подаде раката кон нејзиното чело, и ја изваде забодената игла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги отворив очите, околу себе гледав болнички кревети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, во детството, очајот го ублажував со верувањето дека тегобноста ќе заврши оној ден кога ќе ја најдам таа друга рака, кога мојата и нечија друга рака, соединети, ќе тргнат заедно низ животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом изустив „Господ“, се освестив ко од длабок сон да се разбудив, со крената празна рака кон устата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Креваа раце кон Господа кој во нивната умисла личеше на нив, само во небена големина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се чинеше дека лутината ми е иста како онаа божјата кон народот Израелски, та помислив: ’По цел ден ги ширев рацете кон вас, непослушен и инаетлив народе!‘, и во својата горчина, тогаш за миг ве напуштив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаа што му беше шеф го прочита последниот пасус што го напиша.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ехото доаѓало од две страни, од местото на ранетите и од дувло на ноќна птица; потоа бувот му се вратил преплашен на својот мрак - оние што не биле зафатени со ранениците се раздвижиле преку чуките и по суводолиците да го собираат заборавениот добиток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некако го симнал од себе тагарџикот со леб и во лак ја подал раката кон грбот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со очи го повикал светот на светците и ги кревал рацете кон нив, сакал да ја одбие од себе незаслужената среќа тој да го уништи чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Продолжил со здрвени нозе потешко отколку што можело да се замисли.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Останал сам вртејќи ја апнатата рака кон месечината за да ја види крвта, ноќе потемна и од ноќ. Видел, 'ржел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
6 Круг. А биле, иштеле ... Сите жени од Кукулино, некои веќе вдовици, запискале на глас со кренати раце кон небото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се тетеравел по шумата и ревел со подадени раце кон небото, кон пеколот на тоа небо и кон куциот господар на тој пекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќ, воловите жеволеле во туѓа стаја туѓо сено, стопаните фаќале бессилно суштество што до вчера се наоѓало под заштита на светените манастирски ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крстосани раце си ги држела рамениците, се обидувала да се заштити од струењето на студениот воздух. Нозете несовладливо ѝ трепереле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ова на дружината ѝ го прераскажале Орлен Шумков и Богоја Гулабарин - Куно Бунгур ревел и ги подавал рацете кон Фиданка Кукникова додека не дошле неколцина од пештерата да одат кон него со остри чекани па дотрчале веднаш Никифор Ганевски и Онисифор Мечкојад да го повлечат со извртени раце зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад ја подал десната рака кон пазувите како да ќе побара нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не знам. Пријател сум со Богдан Преслапец, со Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе убијам - сакаш ли? - Таквите се за туѓо зло родени. Остави ме. - Не те оставам. Ќе се оженам со тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ги подавал рацете кон првиот ден на својата младост, барал 'ржени ниви Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец, сега со мудречка неизвесност на лицето, жолтеникав и мал, премал и за бостанско плашило, ги подал рацете кон петте сонливи старци што се доближиле со израмнет чекор. - Одбранете ме, стриковци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нема. Ќе останам овде до ден. И повеќе. Додека не ми дадеш. - Проклет да си.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не очекувале, сепак видовитиот несреќник јасно проговорил, не можело да се сфати умира ли или зачекорува исправен и наеднаш повисок и од највисоките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој покажал со рака кон најмладиот дочекувајќи миг кога таа го погледнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крвта на животното ги испрскале воденичките камења, крв веќе да не се пролее од нивни орач и жнеач и скоро сосила довлекле однегде мијачки живописец, со секакви бои да ја забележи на внатрешните ѕидови историјата на покладарите, нивниот пат од Кукулино до Лесново и назад, со завршна сцена во која Онисифор Проказник ги подава исусовски пребелите раце кон куп воскреснати луѓе, од набожни причини со крилја и со голи бакрени стомаци под спокојно прекрстените раце, сите до еден, дури и малоумниот Јаков Иконописец, сликани според опишувањето на нивните мајки, жени или синови и секој над глава со напишано име.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се прочуло: џинот од Кукулино бил виден со крвава брада и со конци пресно месо меѓу забите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога најмалку претпоставувале, видовитиот Дмитар-Пејко паднал на коленици и ги подал рацете кон нив. - Ми истечува крвта. Болен сум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште дедото на некогашниот маскар кој ги минувал овие патишта, еднаш дури и со благородниот патник Челеби од Стамбол, раскажувал во Кукулино за тој град од камени куќи, стари мостови, џамии и беговски кули и прозорци од зелено стакло и со стотици чешми и водоскоци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор спиел со студена грутка воздух во грлото и со коленици залепени за длапката на мускулестиот стомак но обеспокоен од сила на необјаснива враџба, се тргнал и ја подал раката кон кубурата на педа од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3 „Таа е нема!“ Ги повторувал овие зборови на осаменоста и со неспокојство на нешто што е занес или копнеж, или најмногу религија на нејасна љубов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селото ќе ни се наполни со џган... Ќе му пресудам, браќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
во долиштата до кои не стасала лакомоста на живите, го засилуваат листењето на оскорушите и дренките, и на оние сини цвеќиња над кои сеќавањето разбуцува топли спомени: но таму е проѕирен и лелеав Дмитар-Пејко со цут на жилата меѓу веѓите, стои во ѕвонеста кошула на младоженец и помлад е од некогашната своја младост, ќе се пресмета со чудовиштето што ни го претскажуваше патем:
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На Ѓурѓовден заклале со благословен и пренаточен срп криворог брав на прагот на великолепната воденица, не помала од онаа на бегот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето немо го заколнувале: раскажи, честит стрико, што си видел, и ние, ако нѐ посоветуваш, ќе му свртиме грб на овој безбожен мрак, со пеколот не се војува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Парадоксот прави голема тензичност, и тонат во море од жива песок, со подигната рака кон портата на европското семејство,за да ја допрат, барајќи помош... Можно ли е тоа?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Додека стоеја на бедемот од тврдината, Ѓорѓе ја пружи раката кон сливот на Сава во Дунав.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред да му го каже името, Ѓорѓе сам ја пружи раката кон Душка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Широката насмевка на Рада и Ивона беше фатена и забележана од една повозрасна дама која им се приближи пружајќи ја раката кон Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Гледаш дека е така, се охрабрува Петко и кришум ја подава раката кон шишето. - Ете, гледаш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Си украл, му рекоа. Покорно ги подаде рацете кон нивните челични лисици и појде барајќи ги моите очи да се прости од мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Подавам рака кон пилата што виси на клин над повеќеглав кактус.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Седевме, пиевме кафе и молчевме во еден момент, кога младичот замавна со раката кон девојката која во тоа време влегуваше во градината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се созела, ги кренала рацете кон небото: „Браќа, никогаш ништо не ви згрешив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Петрович му ја зеде ризата, првин ја спростре на масата, долго ја разгледуваше, заниша со главата и ја подаде раката кон прозорецот по тркалезната табакера со портрет на некојси генерал, на кој имено, не се знае, зашто местото каде што се наоѓаше лицето беше пробиено со прст, а потоа залепено со четириаголно парченце хартија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, вчас занемела, кога видела дека нејзиниот млад господар, испружен крај патот, не мрда ни со клепките, и дека сурата коса му е окашкана со крв и со мозок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој стана, тие двајцата се бакнаа и додека сите гледаа во тој бакнеж, таа се ракуваше со него, иако обете нивни раце беа обвиени околу нејзините раменици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Покорно ги подаде рацете кон нивните челични чисици и тргна барајќи ги моите очи да се прости од мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Подавам рака кон пилата што виси на клин над повеќеглав кактус.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Костурот со проѕирни коски и со темни очила на черупката ги подаваше рацете кон мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Нешто навистина слушнав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Високиот гардист застана и ја подаде раката кон топузот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Преморен си, Пупи Паф, со мисла ја пречека мојата мисла Жеро Жерав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
и сонцето тукушто родено, младо, го осветлува главчето на детето правејќи му ореол; тука е и дедо му Аврам со испружени раце кон него за да го крене: ”И мене мајка ми ме роди вака на нива... Нивите нам ни се породилишта...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се заврте кон нив и се протегна подавајќи ги рацете кон таванот. Високо е, откри. И широко.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Човекот се тресеше со дигната рака кон челото и очекуваше, но секаде, до кај допираа пипалата на слухот, се постилаше недогледна рамница на тишина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој покажа со тенката рака кон него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ситната жена со песочна коса се беше наведнала напред преку задниот дел од столот пред неа. Таа ги подаваше рацете кон екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го баци олтарот, крена раце кон небесните сили, запеа со изменет глас на верник.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Синот на Пајко како попарен скокна и подаде раце кон неа. Ја фати за раменици, ја стресе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се смурти Мехмед-паша и ја крена раката кон развревените присутни: „Чик'н дишери! Излезете надвор!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги подаде уште еднаш двете раце кон мене, во еден обид, за јас да ги прифатам, но виде дека нема простор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но бидејќи онака, осветлена од сонцето, и подзамижана, и целата блескотна, ги оставив веслата и, што ми стана, ја пуштив раката кон нејзиниот фустан.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон ја сети мојата возбуда и направи некое движење како да сака да ја подаде раката кон мојата коса. Но не ја подаде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едно време се реши, ја пушти раката кон мене и ме стегна кај лактот. Вели: Немој никогаш веќе да бегаш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ги подавав рацете кон компјутерот, сакав да ја гушнам твојата слика што ја имаше ставено на Фејсбук. Плачев и плачев…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
" Ги ширев рацете кон морето, гледав кон бескрајните далечини…, викав на цел глас и плачев.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сепак подаде рака кон писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се доближи до Карл и ги подаде рацете кон него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа Илко ја крена раката кон устата како да сакаше да си ја фати душата што ја чувствуваше дека му е на усните, но раката нагло му се спушти.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога тој ќе ја спуштеше раката кон ципите, та му ја тргаше велејќи: - Не!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Погледнете! - им покажа со раката кон прозорецот низ кој влегуваше чад во црквата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја пушти раката кон едно цветно гранче што допираше до прозорецот; го скрши; пред да го помириса, забележа пчела нурната во цветот; го остави гранчето на прозорецот и почна да ја набљудува пчелата; ја гледаше колку е занесена во цветот што не узна дека гранчето е оделено од дрвото и дека се наоѓа во неговите раце; дури и кога со сламката ја помрдна малку, таа не одлета; цветот ѝ беше како рудник во кој длабеше: кога го собра сиот сок, кога го испразни, излета и зафати да врти низ лабораторијата, да зуи оддавајќи немир, паника.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Слепата Донка ги пушташе рацете кон луѓето и викаше: - Ви велев ли: несреќите имаат свои патишта...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Падишах’м – и покажа со раката кон легнатиот Суљо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Утрото го донесе писокот на Милка Русјакова. Уште нерасонета и неопулена, ги подаде рацете кон мажот, а него не го допреа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Игуменот ја издолжи раката кон тепсијата, позеде едно ноџе од прасето вцрвенето како рак. - Повелете, повелете... - ги нудеше полковниците.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еве бршленов... - покажа со раката кон ѕидот на црквата по кој беше изнафаќан бршлен... - Бршленот го спасил Исуса Христа... Полковникот го погледна заинтересирано.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се вртеше во постелата возбуден, нервозен; се поткреваше одвреме-навреме и пушташе рака кон столот, ја пофаќаше празната кутија од цигари, ја отвораше, чинејќи му се дека не ја избарал добро, дека ќе најде некоја преостаната; пипкаше со прстите низ нејзината внатрешност како слепец, како болен човек што посега по некој спасоносен лек; ја гмечеше кутијата со сиот бес туткајќи ја во рацете.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Само Бонети стоеше здрвен, не пушташе рака кон месото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги подигна влажните раце кон светилката.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се заниша и ги подаде рацете кон првиот ѕид, не го допре.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тате гледаше цела една минута кон Марс. Потоа наслепо ја испружи раката кон мене.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Трчаа меѓу дрвјата, лизгајќи се и паѓајќи, се туркаа едно со друго, си играа криенка, но повеќето подмижуваа кон сонцето сѐ додека солзи не им потекуваа низ образите, ги испружаа рацете кон таа златна боја и неверојатното синило, вдишувајќи го свежиот воздух и без здив ја наслушнуваа тишината што се протегаше околу нив, како прекрасно море без звуци и движења.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја испружи раката кон неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Децата ги принесоа рацете кон ушите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој во сонот замавнуваше со раката кон комарчето, што секој момент можеше да го отепа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тој викна, се расплака, подаде раце кон мене, ама двајца војници ја подигнаа задната штица и, уште недобро затворена, камионот тргна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ама се запали светлото и детето си остана со подигната рака кон белото платно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога заѕвони шината и луѓето почнаа да застануваат во редици пред казаните таа, држејќи во обете шепи сливи што ги собра вчера, со растреперен чекор, со образи облеани во солзи, оди од жена до жена, од маж до маж и моли: - Земете, добри луѓе, каснете, каснете за душата на Ристо, син ми...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- викна на цел глас Василопулос, покажувајќи со здравата рака кон вратата и веднаш потоа му се обрати на Кузе, - Ќе си ти перименис, ре кокалоглифи, е?31 Не и дозволија да каже зошто ја собираше пченицата, не и дозволија да им каже и за својата болка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Лапавицата се згусти и ветрот со брзината на возењето се зголеми и беше многу студен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
-Ама знам? Ама знам добро дека е два саатот! Да не сум јас крив?...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ги подига рацете кон небото...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Па скоро ќе биде два саатот, малечко мое! а ние уште не сме си легнале!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Замислата на Прат изгледа логично едноставна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дали татко ми ги подаде ревматичните раце кон лилавата булка, кон братчето Момчило?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мартин во првиот момент не знаеше што да прави, беше без волја да заигра, но сепак ја подаде раката кон едно од децата што бегаше тој момент крај него и успеа да го допре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоран зема едно колаче, но уште тоа не го изел, мисли веќе на друго и ја подава раката кон подавалникот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Ќе пијам, - вели Зоки и ги пружа рацете кон Сламеното Мече.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се пожали дека му е студено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така рече, а потоа ги подаде рацете кон печката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Толпа народ се насобра и сите го креваат показалецот на левата рака кон стаклото а со десната се крстат; па мораше и милицијата да се замеша за да го растури збудалениот собир.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Чедо, скраја да е, скраја да е будалче... - ме стиснува со рака кон себе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еднаш кога баба му на Милчо заболе и кога лековите и докторите веќе не помагаа, Милчо обземен од таа биоенергија, почна да се вртка околу креветот на баба му и во почетокот кришум, да не го види таа или некој друг од домашните, почна да ги пушта рацете кон нејзинат глава, да врти со нив над неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Додека му говореше (а не пазеше на зборот) – за домот, за тагата, за Играта, за почетокот и крајот – стариот Мајстор ги испружи рацете кон Детето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кафеаната секогаш беше преполна: влетуваа во неа Ѓупките со дајрињата в рака, пееја, се виткаа, ја тресеа снагата; гледаа луѓето ококорени во нив, пуштаа раце кон нив да ги фатат, да ги штипнат, но тие како јагули се извиваа и избегнуваа од дофатите; кога ќе им ги собереа парите на луѓето, излетуваа надвор без поздрав, без збогум; утредента пак влетуваа со тие опојни песни и со тоа лудо тропање со дајрињата што свеста ја земаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Слепиот Тимон ја впери раката кон офицерот и му свика: ”Многу крв видела оваа земја, капетане, но и многу коски на оние што не излегле живи од неа...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Препнувајќи се од нешто, падна во калта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги извади од него сите седишта и внатре стави маса и столови, така што автомобилот изгледаше како мала наместена соба, со книги, вазна со цвеќе и сето останато.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Подигнувајќи се со напор, ги подигна рацете кон небото и повика, “Нека е фален Господ Бог!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа се врти и му вели „па, вие говорите француски!“ а тој ѝ одвраќа „уи, мадмуазел“ и ја подава раката кон нејзината долга, костенлива коса.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа морала да троши многу пари кога одела таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Михајло ја испружува раката кон Султана. Стаписан.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Застана на угорнинката скраја од патот, се сврти кон полето - гробница, подигна раце кон небото и прошепоти: - Блажени нека се гладните и жедните за правда, зашто тие ќе се наситат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Девојката подаде рака кон Фимка и болно - молежливо, пеколно изусти низ литеж: - Мајко... мајко мила... - скршен шепот и липтеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Госпоѓа Изабел ми покажа со раката кон малиот ходник каде што некогаш беше мојата соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
ТЕТА, ДУЊА-ЃУЗЕЛ И ЗЛАТНИТЕ РИБИ - Овде, - рече тетка ми Оце, покажувајќи со раката кон средината на малото модро-зелено езеро, - некогаш, многу одамна, живеела во еден прекрасен дворец принцезата Дуња-Ѓузел.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бате Јоле не потрча по неа туку ги подаде рацете кон неа и триејќи го прстите со палците почна да ја намамува да се врати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се погледнаа уште еднаш, чиниш проштевајќи се и Србин прв крена рацете кон гашникот. Шишман исто така.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин покажа со раката кон планината зад грбот: - Ова е сè фронт!
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Од што беше запарен, успеваше само да го погледне Србина и да покаже со рака кон него.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман му објасни: - Се плашев да не ми се откачи некако ноќеска, господине, па да стерам некоја несторенија, Сега ќе ја наполнам, - искрено рече тој и ја подаде раката кон пушката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Девојчето е ничкум и со посегната рака кон куклата што ѝ избегала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Автоматски подадов рака кон моето чело и го напипав тоа што пред малку Игбал ми го залеми меѓу веѓите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)