рака (имн.) - сосема (прил.)

Филозофот ја собираше водата од карпата, правеше кал и потем, од калта сочинуваше плочки меки; потем се качуваше во кошницата што беше висната над бездната; од кошницата, исправен, на прсти од нозете истегнат, со прсти од рацете сосема испружени, со крајни сили ги лепеше калните плочки врз првиот ред и добиваше отисок од сочинението.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Неговата рака сосема совршено се припи на кривината на нејзиниот образ, топла, сува и мека, заштитничка, речиси како родителска.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)